Ίσως μάλιστα - όπως ίσως θα έλεγε ο Ταλεϋράνδος στην, αμφισβητούμενης πάντως πατρότητας, φράση που του αποδίδεται - «να είναι χειρότερο από έγκλημα, να είναι λάθος». Ας μου επιτραπεί να γίνω πιο σαφής σε σχέση με τη σημερινή επικαιρότητα και τους επικίνδυνους, καθοριζόμενους από αυτήν, χειρισμούς του πολιτικού μας κατεστημένου (που υπονομεύουν περαιτέρω την όποια φερεγγυότητά του), αναφερόμενος σε ένα νομικό κείμενο πολύ παλιό, του μακρινού Απρίλη του 1924…
Άρθρο 3 Ν.Δ.93/23.04.1924:«Όστις καθ’ ένα εκ των εν τω άρθρω 1 τρόπων δημοσία εξιστορεί, αναφέρει ή εκθέτει γεγονότα, σχέσιν έχοντα οπωσδήποτε με την ζωήν ή την δράσιν τινός των αποθανόντων ή ζώντων μελών της εκπεσούσης δυναστείας των Γλυξβούργων, κατά τρόπον τείνοντα αμέσως ή εμμέσως να κινήση υπέρ αυτών την συγγνώμην ή την συμπάθειαν ή και απλώς να παραστήση αυτά ως ανεύθυνα ή αμέτοχα της εθνικής συμφοράς και της προηγηθείσης του δημοψηφίσματος εμφυλίου διαιρέσεως, τιμωρείται, εφόσον εξ άλλων διατάξεων δεν επιβάλλεται βαρυτέρα ποινή, δια φυλακίσεως τουλάχιστον έξι μηνών. Εάν δε προέβη εις την πράξιν [απο]σκοπών αμέσως ή εμμέσως να μειώση οπωσδήποτε το κύρος της εκπτώσεως της Δυναστείας ή να υποστηρίξη την παλινόρθωσιν αυτής τιμωρείται πάντως δι’ ειρκής [καθείρξεως]».
Παρατήρηση πρώτη: Το πολίτευμα που αυτή η διάταξη - ποινικοποίηση ιδεολογιών ή δημιουργία εγκλημάτων γνώμης, η πρώτη αλλά όχι τελευταία τέτοια που γνώρισε ποτέ ο τόπος - επιχείρησε να «κατοχυρώσει» κατέρρευσε με πάταγο και μέσα στην κοινωνική απαξίωση ελάχιστα χρόνια αργότερα. Αφού, όπως είχε λεχθεί αμέσως μετά την ψήφιση αυτού του νομοθετήματος, «αι φωτογραφίαι των βασιλέων, βιαίως αποσπώμεναι εκ των τοίχων, περιφρουρούνται εις τας καρδίας των ανθρώπων».
Παρατήρηση δεύτερη: Η αντισυστημική ψήφος - είτε στρέφεται κατά του κοινωνικού είτε κατά του πολιτικού καθεστώτος - είναι ο πυρετός της δημοκρατίας. Τα αντισυστημικά κόμματα είναι το θερμόμετρο. Ουδέποτε ο πυρετός έπεσε με το σπάσιμο των θερμομέτρων. Μπορεί απλώς να εξυπηρετούνται κάποιοι κομπογιαννίτες γιατροί στον ισχυρισμό τους πως καταπολέμησαν και τη νόσο και το σύμπτωμά της.
Παρατήρηση τρίτη, ενδεικτική της υποκρισίας που συνοδεύει τις πρωτοβουλίες για απαγόρευση κάθε κόμματος, για το οποίο κάποιοι δικαστές κρίνουν πως έχει ιδεολογικοπολιτική συγγένεια με κάποιο άλλο εγκληματικού χαρακτήρα (πόση υποκρισία κρύβει η αναφορά στην άνευ εξαιρέσεων αμεροληψία, την απόλυτη αξιοπιστία, το ανεπηρέαστο από την πολιτική εξουσία και τη διαχρονική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης): Η σχετική πρωτοβουλία αναλαμβάνεται τη στιγμή που είναι σαφές πως το, όλως απεχθές, «ρεύμα Κασιδιάρη» βρίσκει σημαντική απήχηση στην κοινωνία. Ουδείς θα ασχολείτο αν καταγραφόταν με αμελητέα ποσοστά. Έλκεται όμως κανείς από τον - όλως σαρκαστικό- αφορισμό του Μπέρτολ Μπρεχτ «όταν ο λαός χάνει την εμπιστοσύνη [των κρατούντων] διαλύουμε τον λαό και εκλέγουμε έναν άλλο λαό»;
Παρατήρηση τέταρτη: Η διαμόρφωση ενός τέτοιου δρακόντειου νομοθετικού πλαισίου μοιάζει με σφαίρα εξαπολυόμενη. Από τη στιγμή που φύγει αυτονομείται και ουδείς γνωρίζει ποιον θα πλήξει. (Σχετικά με αυτό: Το προαναφερόμενο φρικαλέο νομοθέτημα το εισηγήθηκε ο Παπαναστασίου και το αντιπολιτεύτηκε ο Ζαβιτσιάνος. Ελάχιστα χρόνια αργότερα το δεύτερο νομοθέτημα που έθετε υπό διωγμό πολιτικές ιδεολογίες - το εξίσου απεχθές αντικομμουνιστικό Ιδιώνυμο - το εισηγήθηκε ο Ζαβιτσιάνος και το αντιπολιτεύτηκε ο Παπαναστασίου! (Ούτε, όμως, εκείνο οδήγησε σε περιθωριοποίηση του κομμουνισμού. Δημιούργησε, αντίθετα, το μαρτυρολόγιό του, που υποδαύλισε την κομμουνιστική επανάσταση της 10ετίας του 40…).
Παρατήρηση πέμπτη: Η πολύ νεαρή μετεμφυλιακή δημοκρατία μας ανεχόταν κόμμα με πασίδηλη και καταφανή - όχι συγγένεια, αλλά - εξάρτηση από άλλο κόμμα, τα ηγετικά στελέχη του οποίου είχαν στις πλάτες τους αναρίθμητες καταδίκες όχι για ένα αλλά για πάμπολλους φόνους, καθώς και για εξέγερση αποσκοπούσα σε βίαιη ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ανέχεται κανείς να θεωρηθεί η δημοκρατία του 2023 λιγότερο ανεκτική από εκείνη του 1951;
Παρατήρηση έκτη: Ο Γεώργιος Μαγκάκης έλεγε πως, και αν οι πολιτικές ελευθερίες του λαού διώκονταν από τους πάντες, θα εύρισκαν καταφύγιο κάτω από τη τήβεννο των καθηγητών του Δικαίου. Θα ήταν υπερήφανος από τη στάση των σημερινών; (Επειδή, δε, φαίνεται να ομοφωνούν όλοι στη δυνατότητα δικαστικής απαγόρευσης των «συγγενών» κομμάτων, να θυμίσω πως συχνά οι μεγαλύτερες βλακείες γίνονται ομοφώνως: Ομόφωνα, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της εποχής, απορρίφτηκαν οι διαμεσολαβητικές προτάσεις των Συμμάχων το 1921, ομόφωνα επικροτήθηκε η προς Άγκυρα εκστρατεία…).
ΥΓ. Ακόμη πιο θλιβερή και δημοκρατικά πιο επικίνδυνη από την κυβερνητική πρωτοβουλία (να ανατεθεί σε δικαστές ο εντοπισμός της ιδεολογικοπολιτικής συγγένειας και εξάρτησης ενός κόμματος από καταδικασμένους πρώην πολιτικούς) είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να τους ανατεθεί, επιπρόσθετα, και η διάγνωση του ιδεολογικού στίγματος και προσανατολισμού του υπό απαγόρευση κόμματος. Δηλαδή να απαγορεύονται κόμματα συνδεόμενα με όσους δολοφονούν υπερασπιζόμενοι τον φυλετισμό, αλλά να επιτρέπονται αν αυτοί δολοφονούν χάριν πχ του αναρχισμού.
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
