Βολές εκ του συστάδην δέχτηκε ο Αλέξης το Σαββατοκύριακο. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο «Βήμα», αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και στο ενδεχόμενο να εξελιχθεί σε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα, δηλώνει ότι το αρχηγικό κόμμα «είναι στα αζήτητα της ιστορίας».
Διαβεβαιώνει βέβαια ότι δεν είναι στις προθέσεις του Αλέξη μια τέτοια εξέλιξη, και χρεώνει σε άλλους (; ) ότι καλούν ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξη να εγκαταλείψουν την ριζοσπαστική ταυτότητα, και να υιοθετήσουν την παλιά της παλαιοκομματικής εναλλαγής.
Παράλληλα χρεώνει στους «παραδοσιακούς ιστορικούς» και κυρίως στα Μέσα Ενημέρωσης (άντε πάλι), ότι «εξηγούν την ιστορική διαδρομή και τις καμπές τη ιστορίας ως προσωπική υπόθεση μεγάλων ηγετών όπως ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ, η -για την Ελλάδα – ο Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου». Κατ΄ αυτούς (παραδοσιακούς ιστορικούς, ΜΜΕ) λέει ο Ευκλείδης, δεν έχουν σημασία οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Τα Μέσα Ενημέρωσης (νάτα πάλι) προσπαθούν να πείσουν τον Αλέξη να συμπεριφέρεται σαν τους άλλους. Αλλά «στο χώρο μας η προσωπολατρία δεν έχει έδαφος».
Του «διαφεύγει» βέβαια σκόπιμα ότι η προσωπολατρία στον δυτικό κόσμο υπήρξε σπάνια, και όπου εκφράστηκε ήταν αποτέλεσμα της ακτινοβολίας κάποιων ηγετών. Αντιθέτως στην υπαρκτή Αριστερά υπήρξαν πολλοί «Πατερούληδες». Έναν τον ανέφερε ανωτέρω.
Παράλληλα ο Πάνος Σκουρλέτης γράφει στα Νέα του Σαββάτου (για να ακούει ο Αλέξης) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «Πρέπει να συνεχίσει διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό παράδειγμα πολιτικής δράσης σε σχέση με τα παραδοσιακά κόμματα, πιο συλλογικής και πιο δημοκρατικής λειτουργίας».
Σωστόν! Αλλά η δημοκρατική λειτουργία κατακτάται από την αντίσταση όσων την υπερασπίζονται.
Εν τω μεταξύ στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κοινό μυστικό (αλλά και από όσους παρακολουθούν επαγγελματικά το κόμμα διαπιστώνεται) ότι ο Τσίπρας επιδιώκει να δημιουργήσει ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα. Μάλιστα κάποιοι λίγοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρει και ο Αρης Ραβανός στο Βήμα, φοβούνται ( ή ελπίζουν;) στη δημιουργία ενός κόμματος αντίστοιχο του κόμματος Δικαιοσύνης που ίδρυσε στην Αργεντινή ο Χουάν Περόν.
Εντάξει, η στήλη θεωρεί ότι αυτά είναι αναφορές υπερβολής, με βάση τις οικείες πολιτικές παραστάσεις που έχει η Αριστερά. Ο Αλέξης όντως έχει δείξει την τάση να δημιουργήσει αρχηγοκεντρικό κόμμα, αλλά ως εκεί. Άλλα τα μάτια του λαγού… ή όπως μας είπε βουλευτής του, προσκείμενος σε αυτόν «Η προσωπικότητά του δεν φτάνει ως εκεί». Αλλωστε, θα συμπληρώναμε, ο Περόν εισήγαγε στο παγκόσμιο πολιτικό λεξιλόγιο τον όρο «Περονισμός», ο Αλέξης τη λέξη « kolotoumba».
Ο Περόν ήταν μια παράξενα μαγνητική προσωπικότητα που ενέπνεε παθιασμένη λατρεία στα πλήθη, και που αντίστοιχά της θα συναντούσε κανείς στις περιπτώσεις του Νάσερ και - στο πιο ξεθωριασμένο - του Αντρέα.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος μυστικής οργάνωσης, έκανε πραξικοπήματα και επιβίωσε πραξικοπημάτων, φυλακίσεων και εξοριών. Έπαιξε τη ζωή του κορώνα γράμματα, δεν τρόμαξε και δεν έβγαλε έρπη με 17 ώρες διαπραγμάτευσης.
Δημιούργησε η δική του θεωρία, την «τρίτη θέση» μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, το νεφελώδες «Χουαστισιαλίσμο»: Προωθούσε την Κοινωνική δικαιοσύνη, την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία. Ελειπε το «εθνική» δίπλα από το «ανεξαρτησία» για να μας θυμίσει κάτι πολύ οικείο ελληνικό, που αντιστοίχως αντί για «τρίτη θέση» είχε επιλέξει τον «τρίτο δρόμο» ( Ομοιότητες εποχών και τάσεων εντοπίζουμε κυρίως, και δεν επιδιδόμαστε υποδόρια σε προσωπικές ταυτίσεις με τον Αντρέα).
Ο Περονισμός κινητοποίησε και ενσωμάτωνε στο κοινωνικό σύστημα πλατιά λαϊκά στρώματα που ζούσαν παραγνωρισμένα στις παρυφές της κοινωνίας και της κρατικής συγκρότησης (και αυτό κάτι οικείο μας θυμίζει ως τις αρχές της δεκαετίας του 80).
Παράλληλα είχε ισχυρή διακλάδωση, στηριζόταν και κινητοποιούσε προς υποστήριξή του στα μεγάλα και πανίσχυρα συνδικάτα. Εδώ οι μόνες κινητοποιήσεις υποστήριξης που είδαμε στις εκλογές του 2019, είναι αυτές στις οποίες ακούστηκε το σύνθημα: «Τα Ρομά είναι εδώ, για τον Τσίπρα τον Θεό».
Η αρχετυπική μορφή του λαϊκισμού, ο Χουάν Περόν ήταν ηγέτης από αυτούς που σημαδεύουν την ιστορία. Και δίπλα του είχε (πως θα μπορούσε αλλιώς) μια λαμπερή γυναίκα που έγινε θρύλος, την Εβίτα, που μετέδιδε τον σπινθηρισμό της και λαμπάδιαζε τα πλήθη.
Η αρχή του τέλους του Περόν ήρθε από τον στρατό και από την σύγκρουση με την εκκλησία, η οποία και τον αφόρισε για την αντικληρικαλική του στάση. Εδώ ενώ για χάρη της εκκλησίας και ενός ακροδεξιού συνεταίρου, ο Αλέξης έφαγε από υπουργό έναν παλιό του σύντροφο, τον Νίκο Φίλη.
Δηλαδή πως λέμε Περόν; Ε, καμιά σχέση. Η μάλλον ένας πολύ μικρός συσχετισμός υπήρξε: Αφορούσε την προσπάθεια του Αλέξη να ελέγξει τη Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης. Αλλά τότε δεν τους πείραζε τους συντρόφους.
