Η δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών είναι επουσιώδης δείκτης. Έχουν σαφώς πολιτική σημασία στα δύο κόμματα που αντιμάχονται για την εξουσία, αλλά μηδαμινή για τα ενδιάμεσα.
Προς επίρρωση υπενθυμίζουμε το παράδειγμα του Λεωνίδα Κύρκου. Ο Τότε ηγέτης της ανανεωτικής Αριστεράς αναφερόμενος στα εντυπωσιακά ποσοστά συμπάθειας που απολάμβανε το πρόσωπό του από όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος, και σε αντιστοίχιση με τα λειψά ποσοστά που λάμβανε το κόμμα της εκλογές, έλεγε αυτοσαρκαστικά: Μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται.
Αντιστοιχία θα μπορούσε να βρει σήμερα κάποιος στο ΚΙΝΑΛ. Σύμφωνα με την έρευνα της Opinion Poll, η Γεννηματά υπερέχει του Τσίπρα στο δείκτη δημοτικότητας, με 33,1% έναντι 30,8% του πρώην Πρωθυπουργού.
Και ενώ για την Γεννηματά δεν έχει πολιτικές σημάνσεις ο συγκεκριμένος δείκτης, αντιθέτως έχει για τον Τσίπρα. Είναι προβληματικό για την διείσδυσή του στο κοινωνικό σώμα, ένας υποτίθεται εν αναμονή Πρωθυπουργός, να είναι τρίτος σε δημοτικότητα, όταν ο αντίπαλός του Μητσοτάκης απολαμβάνει δημοφιλία της τάξεως του 58,4 %! Και αυτό όταν η δημοσκόπηση έγινε μετά την «Μήδεια»!
Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας έρχεται σε όλες τις μετρήσεις τρίτος στην καταλληλότητα για την Πρωθυπουργία, με δεύτερο τον «κανένα», γίνεται κατανοητό ότι το άστρο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον θαμπώσει, και το θάμπος δεν είναι πρόσκαιρο. Μοιάζει σαν να έχει εισέλθει σε μόνιμη έκλειψη.
Για το ΚΙΝΑΛ και την Πρόεδρό του η δημοσκόπηση έχει διαφορετικά «μαράζια». Η δημοφιλία μπορεί να δίνει κάποια προσωπική ικανοποίηση στην κα Γεννηματά, αλλά είναι το μόνο φωτεινό σημείο. Με τόσα προβλήματα που έσκασαν στη «βάρδια» της ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει «απομαθευτεί» και να θεωρείται τοξικός, το ΚΙΝΑΛ εξακολουθεί να παραμένει ασάλευτα καθηλωμένο μεταξύ 7- 8%.
Και ακόμη χειρότερα. Για το ΚΙΝΑΛ το 58% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι θα πρέπει να υπάρξει αλλαγή Προέδρου, ενώ στο ερώτημα ποιον θα ήθελαν για πρόεδρο του κόμματος, το 28,5% επιλέγει τον Λοβέρδο και το 18,1% τη Γεννηματά.
Ειδικά στον χώρο του ΚΙΝΑΛ η καθίζηση είναι μεγαλύτερη και ουσιώδης, καθότι αυτοί θα επιλέξουν Πρόεδρο. Ο Λοβέρδος προηγείται με 36,7%, ο Νίκος Ανδρουλάκης συγκεντρώνει το 26,9%, και η Γεννηματά μόνο το 16,7%.
Φυσικά είναι διαφορετικά τα κριτήρια της κοινής γνώμης με αυτά του «εσωτερικού» κόσμου του ΚΙΝΑΛ. Στο εσωτερικό του κόμματος κανέναν σχεδόν δεν εξέπληξαν τα αποτελέσματα. Όπως μας είπε στέλεχος, υπάρχει «λαϊκό αίτημα από τα κάτω για αλλαγή».
Από την πλευρά της η κοινωνία δεν βλέπει κάτι διαφορετικό από το ΚΙΝΑΛ. Ναι μεν το κόμμα, περισσότερο από τα άλλα, δημιουργεί πρόγραμμα, οι κριτικές του στους νόμους έχουν πάντα αντιπρόταση, προβάλλει αυτόνομες προγραμματικές προτάσεις, όπως ας πούμε για το κοινωνικό κράτος, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τον αγροτικό κόσμο, για την πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας, τον τουρισμό κ.α.
Όμως αυτή η δουλειά βάθους δεν φτάνει στον κόσμο. Εκείνο που φτάνει είναι οι ανακοινώσεις στα θέματα επικαιρότητας.
Και σε αυτές δεν έχει κατορθώσει να αναδείξει δική του ταυτότητα. Μοιάζει να συναγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως στα πρόσφατα γεγονότα της Μήδειας και του #Metoo, γεγονός που δημιούργησε αντιδράσεις στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Για παράδειγμα, η Φώφη Γεννηματά ζήτησε το κίνημα νεογέννητο #Metoo, «να μην εγκλωβιστεί σε πρόσκαιρες κομματικές ατζέντες». Όμως στην ίδια δήλωση καταλογίζει πολιτική ευθύνη στην κυβέρνηση για τον διορισμό Λιγνάδη, και την καθυστερημένη αντίδραση. Και ου μόνον αλλά διέγνωσε και «σαφή προσπάθεια συγκάλυψης». Ο Γραμματέας του κόμματος Μ. Χριστοδουλάκης δήλωνε «μια υπουργός που εξαπατάται δεν μπορεί να επιτελέσει τα καθήκοντά της», ενώ ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Χρηστίδης διερωτάτο: «Πως να ζητήσει παραιτήσεις ο Πρωθυπουργός όταν οι επιλογές είναι δικές του;» - Αυτά στο όνομα του μη εγκλωβισμού σε πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες!
Βουλευτής του κόμματος έλεγε στο liberal, αν έβγαζες το λογότυπο, νόμιζες ότι διάβαζες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε κάθε περίπτωση η εσωτερική κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ δεν θα χαρακτηριζόταν από το δημοσιογραφικό κλισέ «βράζει ΚΙΝΑΛ». Σίγουρα όμως υπάρχει ένα υπόστρωμα δυσαρέσκειας για την ηγεσία, το οποίο αφορά την πολιτική της και είναι άσχετο από την συμπάθεια προς το πρόσωπό της.
