Του Γιάννη Σιδέρη
Τα προβλήματα που έχει φέρει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το τεράστιο Οικονομικό κόστος για το οποίο έχουν μιλήσει επαΐοντες, όπως ο επικεφαλής του ESM, Κλάους Ρέγκλινγκ ή ο Γιάννης Στουρνάρας, είναι γνωστά. Όμως αυτά ήταν επιστημονικής απεικόνισης, με αριθμούς και οικονομικά διαγράμματα, αλλά δεν είχαν εξατομικευμένες επιπτώσεις σε κοινωνικά σύνολα και άτομα.
Η αρχή των επιπτώσεων «επί προσωπικού» ξεκίνησε τον Ιούνιο, όταν άρχισαν οι περικοπές του ΕΚΑΣ. Στην συνέχεα ψαλιδίστηκαν τα μερίσματα των συνταξιούχων του δημοσίου, μετά ήρθε η σειρά των επικουρικών, ο ΕΝΦΙΑ, ο φόρος εισοδήματος, και λοιπά ευχάριστα. Έκτοτε οι επιπτώσεις έφυγαν από τον «θεωρητικό» χώρο των δυσμενών οικονομικών διαγραμμάτων και άρχισαν να γίνονται άμεσες, προσωπικές και συνειδητές, στο βαλάντιο των πολιτών. Εξ αυτού το έλλειμμα της κυβερνητικής αξιοπιστίας οξύνθηκε ενώ η κοινωνική δυσαρέσκεια διογκώθηκε.
Το κοινωνικό κλίμα, η δυστοκία, η ανικανότητα κάποιων κυβερνητικών, οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις άλλων, άρχισαν να επιδρούν ως επιταχυντές στο ασταθές εσωτερικό της κυβέρνησης, η οποία ούτως ή άλλως δεν είχε ισχυρή κεντρική διεύθυνση. Απ΄ αρχής επέτρεπε τους «φαντεζί», κατά τον πρωθυπουργική ρήση, αυτοσχεδιασμούς, τις υποκειμενικές αντιδράσεις και ενέργειες, μη έχοντας ποτέ ενιαίο συνεκτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά μόνο ενιαίες προεκλογικές αυταπάτες.
Τα προβλήματα πλέον φέρνουν κραδασμούς αποσυσπείρωσης στο εσωτερικό της. Είναι ενδεικτικό το τελευταίο «επεισόδιο» με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος μιλώντας σε επιτροπή της Βουλής, μετέθεσε τις ελπίδες για λύση του χρέους μετά το 18. Παράλληλα εξέφρασε αβεβαιότητα για το αν η Ελλάδα μπορούσε να πετύχει μεγάλη απομείωση του χρέους, χωρίς να μειωθεί και το χρέος άλλων χωρών της ευρωζώνης.
Φυσικά αυτό ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με την παραμυθία του πρωθυπουργού ότι βρισκόμαστε λίγο πριν τη λύση του χρέους. Το Μαξίμου, παρότι αρχικά βρέθηκε εν αμηχανία, διοχέτευσε την πληροφορία ότι ο αντιπρόεδρος και ο πρωθυπουργός είπαν …τα ίδια πράγματα, εστιασμένα όμως σε διαφορετικές χρονικές στιγμές (ο κ. Τσίπρας υποτίθεται ότι μιλούσε επί του βραχυπρόθεσμου ο κ. Δραγασάκης επί του μακροπρόθεσμου).
Βιτριολικά καρφιά
Χθες ρωτήθηκε ο κ. Τσακαλώτος, εξερχόμενος από την συνάντηση με την τρόικα, ποιος από τους δυο έχει δίκιο, ο πρωθυπουργός ή ο αντιπρόεδρος. Ο υπουργός Οικονομικών απάντησε …αποφεύγοντας να απαντήσει. Έριξε απλώς βιτριολικό καρφί λέγοντας «Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν απαντώνται, διότι αν απαντηθούν, τότε θα σου πουν ότι βαράς τον φίλο σου». Στην πίεση των δημοσιογράφων να εξηγήσει, αρκέστηκε να απαντήσει ότι ο κ. Δραγασάκης δεν είπε αυτό που γράφτηκε στα Μέσα Ενημέρωσης (Τα οποία Μέσα Ενημέρωσης είχαν καταχωρήσει απομαγνητοφωνημένη επακριβώς την περικοπή Δραγασάκη).
Ο κ. Δραγασάκης σήκωσε - γενικώς - το γάντι σε εσωκομματικούς που τον επέκριναν για την δήλωσή του. Συνεργάτες του με δήλωσή τους στο Newpost, επιτέθηκαν σε όσους στην κυβέρνηση πετούν σε ροζ συννεφάκι, και έχουν δημιουργήσει υπεραισιοδοξία ενώπιον του νέου κύκλου διαπραγμάτευσης. Πάντως φρόντισαν να διευκρινίσουν ότι σε αυτούς δεν συγκαταλέγει τον πρωθυπουργό!
Συγκεκριμένα οι συνεργάτες του κ. Δραγασάκη δήλωσαν ότι «δεν υπηρετούν την κυβέρνηση όσοι απογειώνονται από την πραγματικότητα. Επίσης όσοι επιχειρούν να ανακαλύψουν αντιθέσεις και αντιπαλότητες εντός της κυβέρνησης. Ο Γιάννης Δραγασάκης εξέφρασε τη θέση του κόμματος ολοκληρωμένα. Ο Γιάννης Δραγασάκης εξέφρασε χθες τη θέση του κόμματος και της κυβέρνησης ολοκληρωμένα. Παραπέμπουμε στην ομιλία του που είναι αναρτημένη στο social media του αντιπροέδρου, επίσης στην ιστοσελίδα της Αντιπροεδρίας και την προσωπική του». (Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ο κ. Δραγασάκης είχε αφαιρέσει την επίμαχη παράγραφο).
Η δήλωση των συνεργατών έφερε νέα αναστάτωση στο μέγαρο Μαξίμου. Έτσι κρίθηκε ανάγκη να δοθούν εκ νέου εξηγήσεις. Αυτή τη φορά, κατά πληροφορίες μας, «κύκλοι» πλέον του αντιπροέδρου, «εξήγησαν» στο μέγαρο Μαξίμου, ότι όσα επικριτικά είπε ο κ. Δραγασάκης αφορούσαν απλώς τα Μέσα Ενημέρωσης (το γνωστό δηλαδή το αλεξικέραυνο!).
Το κυβερνητικό πρόβλημα έχει τρεις πτυχές. Αφενός στερείται εμπειρίας στον αποτελεσματικό συντονισμό, αφετέρου νιώθει αποσταθεροποιημένη από τις πιέσεις των δανειστών, ενώ είναι και ευάλωτη απέναντι στην εκδηλούμενη δυσαρέσκεια των κοινωνικών ομάδων που πλήττονται.
Οι εσωτερικές αντιθέσεις συν τω χρόνω θα οξύνονται, θα εκδηλώνονται και θα θρυμματίζουν την εικόνα της κυβέρνησης. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι θα την οδηγήσουν σε κίνδυνο διάσπασης ή πτώσης εκ τω έσω. Η εξουσία είναι το πιο ισχυρό συνεκτικό υλικό στα κόμματα που την απολαμβάνουν.
