Του Γιάννη Σιδέρη
Οι πρώην σύντροφοι, εργαζόμενοι στην Κοζάνη, έγιναν ταξικοί εχθροί. Τα ΜΑΤ που θα καταργούνταν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν στην εξουσία, έγιναν στυλοβάτες της νέας αριστεράς, ενάντια στους ταξικούς εχθρούς του, τους ΔΕΗτζήδες, που δεν είχαν το δικαίωμα ούτε καν να πλησιάσουν τον χώρο ομιλίας του πρωθυπουργού. Γι'' αυτό κι επέπεσαν μετά βαρβαρότητας εναντίον τους!
Όχι, δεν έχουμε την άποψη ότι οι εργαζόμενοι, όλοι οι εργαζόμενοι, έχουν πάντα δίκιο. Άλλωστε δεν κρίνονται οι εργαζόμενοι, που επιτίθενται – έστω και αν τους αποκαλέσουμε Λουδίτες - επειδή ζητούν να υπερασπίσουν τη δουλειά τους, τα όποια κεκτημένα τους, αφού έτσι έχουν μάθει τόσα χρόνια να τα διαχειρίζονται, τοις κείνων ρήμασι, πειθόμενοι.
Το πρόβλημα, η καταισχύνη, είναι της κυβέρνησης που χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ κατά εργαζομένων – επειδή διεκδικούν αφενός αυτά που οι ίδιοι τους έταζαν, αφετέρου να ακουστούν.
Το πρόβλημα είναι της κυβέρνησης και αναδύεται έκπαγλο από την ομιλία του πρωθυπουργού, που για μια ακόμη φορά φοράει το προσωπείο του Δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ. Ξεχνά ολότελα τις καταγγελίες του, αυτές που είχαν πυρώσει τις πλατείες των αγανακτισμένων, αυτές που είχαν προσελκύσει και ανατάξει τους αφελείς, όσους πίστεψαν σε μια εποποιία ενθουσιώδους αντίστασης, ενάντια στους ξένους ολετήρες τη χώρας.
Στην Κοζάνη χάλασε τον μύθο που είχε χαλκεύσει επί πενταετία. Κατεδάφισε μια ολόκληρη συλλογιστική με την οποία παραπλάνησε ανθρώπους, δημιούργησε αντιθέσεις, εξακόντισε ρητορικές του μίσους, χώρισε τον λαό σε πατριώτες και προδότες. Έκανε την μεγάλη παραδοχή, δηλώνοντας - με αφορμή την έξοδο της Ελλάδας από την διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος – ότι η Ελλάδα μπήκε σε αυτή τη διαδικασία «με έλλειμμα 15,1%»!
Δηλαδή δεν ήταν ο Γεωργίου που, με εντολή Παπανδρέου, φούσκωσε, δια της δημιουργικής λογιστικής, το έλλειμμα, για να μπει η χώρα στα μνημόνια και να υποδουλωθεί; Τσάμπα τόσες δικαστικές ταλαιπωρίες του ανθρώπου, τόση ρητορεία, τόση καταγγελία, τόση καχυποψία; (σ.σ. οι ευθύνες του Παπανδρέου, για όσους εξ ημών τις θεωρούμε υπαρκτές, αφορούν στην διαχείριση του ελλείμματος που βρήκε, και τον τρόπο «θεραπείας». Αλλά το έλλειμμα το βρήκε ο τότε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Τώρα έφτασε να το παραδέχεται ακόμη και ο κ. Τσίπρας!)
Ο οποίος κ. Τσίπρας, για μια ακόμη φορά, δεν θέλησε να είναι δίκαιος και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Μίλησε πάλι γενικώς, απαξιώνοντας τους προηγούμενους, επειδή έτσι τον εξυπηρετεί: να καταδικάζει – γενικώς – το παλιό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να παρουσιάζεται αυτός και το κόμμα του, ως οι άσπιλοι. Με τον τρόπο αυτό παράλληλα αποφεύγει να φωτογραφίσει τον κυρίως υπεύθυνο του ελλείμματος.
Να υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι η χώρα μπήκε στη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος την Άνοιξη του 2009, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Καραμανλής, με υπουργό Οικονομικών τον Γιάννη Παπαθανασίου. Τότε η χώρα, με τα καραμανλικά greek statistics, θεωρείτο ότι είχε έλλειμμα το 3,5% το 2007 και 4,4% το 2009. Μετά μάθαμε ότι το έλλειμμα του 2007 ήταν 6,4% και το έλλειμμα του 2008 9,4%. (κάτι θα θυμάται ο νυν ΠτΔ αλλά και ο κ. Α. Σαμαράς, τον οποίο η τότε κυβέρνηση είχε παραπλανήσει και έκανε δηλώσεις για έλλειμμα περί το 4,5%).
Αν το ανέφερε βέβαια ο πρωθυπουργός θα δημιουργούσε ρήξη με το προσφιλές του καραμανλικό στρατόπεδο, στο οποίο τόσες τιμές επιδαψιλεύει, αναθέτοντάς του θέσεις-κλειδιά.
Πέραν της αποφυγής κατανομής ευθύνης, ο κ. Τσίπρας με αφορμή την έξοδο από το υπερβολικό έλλειμμα, δήλωσε ότι καταφέραμε να γυρίσουμε στην κανονικότητα καθώς βγαίνουμε από τη λίστα των χωρών που αποτελούν «ειδική περίπτωση». Χαρακτήρισε το γεγονός ως καθοριστικό βήμα για την έξοδο από την κρίση, αφού μετά από μια πορεία καταστροφικής ύφεσης η ελληνική οικονομία μεταβαίνει στην περίοδο της δυναμικής ανάκαμψης. Να θυμίσουμε πάλι ότι η χώρα θα έβγαινε από την διαδικασία αυτή το 16, αν δεν είχε προηγηθεί το «αντιστασιακό» εξάμηνο της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά το πλέον ωραίο είναι ότι ο πρωθυπουργός κατήγγειλε τους προηγούμενους (εδώ σωστά γενίκευσε) ότι στήριξαν τις σπάταλες πολιτικές τους στον υπερδανεισμό και την κατανάλωση!
Επειδή δεν μας απατά η μνήμη, σύμπασα η πολιτική τάξη της χώρας, με προεξάρχουσες την αριστερά, και ειδικά τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, πρωτοστατούσαν στις λαϊκές απαιτήσεις για αύξηση παροχών που ευνοούσαν την κατανάλωση, όπως πρωτοστάτησαν (μαζί με το ΠΑΣΟΚ) ενάντια στην πρόθεση Γιαννίτση, να διευθετήσει το ασφαλιστικό με όρους βιωσιμότητος (μάλλον δεν θα τα τραβάγαμε τώρα αυτά).
Όσοι λοιπόν «νεοφιλελέδες» θεωρούσαν ότι η χρεοκοπία ήρθε επειδή το κράτος υπερδανείστηκε για να υποστηρίξει μια πυρετική καταναλωτική σπατάλη (και μέσα από αυτή οι αξιωματούχοι του να ενθυλακώσουν δημόσιο χρήμα), τώρα δικαιώνονται - δια του πρωθυπουργικού λόγου!
Αναρωτιέται κανείς, αφού ο κ. Τσίπρας μπήκε στη ρότα των προηγούμενων, αφού μιλάει όπως αυτοί, γιατί μπήκαμε σε όλο αυτόν τον κόπο, γιατί τα ζήσαμε όλα αυτά; Απλώς για να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός;
