Φαίνεται ότι στη χώρα μας εξακολουθεί να ισχύει, για κάποιους πολιτικούς τουλάχιστον, ένας άτυπος νόμος περί ευθύνης των κομμάτων σύμφωνα με τον οποίο με τη λήξη της κυβερνητικής τους θητείας και από τη στιγμή που αποδοκιμάζονται εκλογικά από τους πολίτες παραγράφονται αυτομάτως, ακόμα και από τη συλλογική μνήμη, οι συνέπειες των πολιτικών που εφάρμοσαν.
Θεωρούν ότι έτσι ανέλαβαν πλήρως «τις ευθύνες που τους αναλογούν» και ότι εξόφλησαν το κόστος που προκάλεσαν στη χώρα όσο βαρύ και αν είναι. Γι αυτό και πιστεύουν ότι δικαιούνται να συμπεριφέρονται στο μέλλον σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ.
Κάτι τέτοιο πιστεύει μάλλον και ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος απευθύνθηκε, εδώ και καιρό, στις «άλλες προοδευτικές δυνάμεις» για να συγκυβερνήσουν μετεκλογικά τη χώρα εφ’ όσον, όπως λέει, κερδίσει τις εκλογές. Και μια και οι απαντήσεις που εισέπραξε από όλη ανεξαιρέτως την αντιπολίτευση ήταν αρνητικές, επιχειρεί το τελευταίο διάστημα να προσαρμόσει το κεντρικό του σύνθημα στις νέες συνθήκες δηλώνοντας γενικά και αόριστα ότι «θα κυβερνήσουμε με τον ελληνικό λαό». Παράλληλα επιχειρεί να αλλάξει το ηγετικό του προφίλ απευθυνόμενος ανοιχτά στους κεντρώους ψηφοφόρους τους οποίους, μέχρι πρότινος, αποκαλούσε ειρωνικά «ακροκεντρώους»
Οι πολίτες που ανήκουν στον χώρο του Πολιτικού Κέντρου δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό. Είναι οι πολίτες που υπερασπίζονται επί δεκαετίες τη δημοκρατική σταθερότητα, την ορθολογική διακυβέρνηση και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ήταν παρόντες και τότε που ο Αλέξης Τσίπρας αγκαλιαζόταν στις πλατείες με τον Πάνο Καμμένο αποκαλώντας τους «γερμανοτσολιάδες». Ήταν παρόντες ως «μενουμευρωπαίοι» και τότε που ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκήρυσσε το κάλπικο δημοψήφισμα θέτοντας σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Πώς να ξεχάσουν οι κεντρώοι πολίτες το «πάμε να τους τελειώσουμε» με το οποίο τους απειλούσε ανοιχτά ο τότε πρωθυπουργός; Πόσο θράσος κρύβει η τωρινή του δήλωση ότι «ήρθαμε να ενώσουμε και όχι να διχάσουμε»;
Ωστόσο, δεν χρειάζεται ένας κεντρώος πολίτης να ανακαλέσει στη μνήμη του τις πολιτικές της πρωθυπουργικής θητείας του Αλέξη Τσίπρα για να απορρίψει το προεκλογικό φτιασίδωμα που επιχειρεί. Οι προγραμματικές εξαγγελίες τόσο του ίδιου όσο και των πρωτοκλασσάτων στελεχών του αρκούν για να αποτρέψουν την οποιαδήποτε προσέγγιση. Η δέσμευσή του, από το βήμα της ΔΕΘ, για επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ η οποία επί των ημερών του έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο σκέφτεται να ξανακυβερνήσει τη χώρα. Το ίδιο ανησυχητική είναι και η δήλωση Δραγασάκη «πρέπει να ξαναδούμε το φορολογικό σύστημα» που ξυπνάει τις μνήμες της υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης.
Οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να δημιουργήσει ερείσματα στον χώρο του Πολιτικού Κέντρου ήταν καταδικασμένες εκ των προτέρων, όπως καταδικασμένη εκ των προτέρων ήταν και η εικονική κίνηση διαγραφής του απωθητικού για τον κεντρώο χώρο και όχι μόνο, Παύλου Πολάκη. Η άτακτη υποχώρηση στον ωμό εκβιασμό του Χανιώτη βουλευτή δείχνει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του Πολακισμού στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κεντρώοι πολίτες ήταν και είναι απέναντι στον λαϊκισμό και τις χυδαίες πρακτικές των εκβιασμών και των δημόσιων προγραφών. Ήταν και είναι απέναντι στην Αριστερά που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
