Η προσπάθεια του γ.γ. του ΝΑΤΟ να ρίξει σωσίβιο στον Τ. Ερντογάν ήταν φιλότιμη μεν, άστοχη δε και γι? αυτό έπεσε στο κενό. Η ελληνική θέση -όπως την εξέφρασε ο πρωθυπουργός- ήταν σαφής.
«Σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις».
Είναι γνωστό από τον Σουν Τσού πως θα πρέπει πάντα να αφήνεις στον εγκλωβισμένο αντίπαλο σου μια οδό διαφυγής. Αρκεί βέβαια αυτό να μην αποβαίνει σε βάρος σου. Γι΄ αυτό, την οδό διαφυγής την αφήνεις εσύ και όχι κάποιος τρίτος μεσολαβητής. Eσύ επιλέγεις πώς θα διαφύγει.
Τι συνέβη με τον γ.γ. του ΝΑΤΟ;
Με την άκαιρη δήλωση του για έναρξη συζητήσεων, την οποία δέχθηκε αμέσως η Τουρκία, δεν προσπάθησε απλώς να διασώσει τον Ερντογάν από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει λόγω της πολιτικής του, αλλά συγχρόνως επιχείρησε να μειώσει το γόητρο της Ελλάδας. Γιατί έναρξη διαλόγου, ενώ η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί, σημαίνει πως η ελληνική πλευρά υποχώρησε ατάκτως.
Φυσικά τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης λειτούργησαν άμεσα και είχαμε την σχετική διάψευση.
Αλλά ας δούμε από κοντά τι σημαίνει διάλογος άνευ όρων και άνευ ατζέντας.
Διάλογος άνευ όρων: η Τουρκία προκαλεί και απειλεί, ενώ διεξάγονται συζητήσεις. Έτσι ο διάλογος γίνεται υπό καθεστώς μόνιμης έντασης και λαμβάνει τελεσιγραφικό χαρακτήρα. Ή αποδέχεσαι τις θέσεις μου ή συνεχίζω τις έρευνες στην ελληνική ΑΟΖ. Κάπως έτσι πήγε να γίνει με το άστοχο μηνιαίο μορατόριουμ της γερμανικής μεσολάβησης.
Αν ο διάλογος δεν είχε θετική κατάληξη, θα ξανάρχιζαν οι έρευνες. Αυτός ήταν ο όρος του Ερντογάν.
Είναι λογικό έναν τέτοιο διάλογο να τον απορρίψει οποιαδήποτε κυβέρνηση σέβεται τον εαυτό της. Άλλωστε τίθεται, επ΄ αυτού, ένα ερώτημα. Τι εννοεί η Τουρκία θετική κατάληξη του διαλόγου; Και τι γίνεται αν ο διάλογος δεν έχει θετική κατάληξη;
Κατ? αρχήν είναι ολοφάνερο πως η Τουρκία θεωρεί θετική κατάληξη ό,τι κερδίσει, όχι λόγω των νομικών της ερεισμάτων, αλλά λόγω της στρατιωτικής ισχύος της. Γιαυτό και δεν αποδέχεται την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε περίπτωση αδιεξόδου των συνομιλιών. Όπως γίνεται επί 45 χρόνια.
Προχωρώντας, ας κάνουμε μιαν υπόθεση εργασίας. Έστω οι συνομιλίες για την ΑΟΖ έχουν θετική κατάληξη. Την άλλη ημέρα θα πάψουν να υφίστανται οι αξιώσεις της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, για το ιδιοκτησιακό καθεστώς νησιών και βραχονησίδων, για την μειονότητα της Θράκης;
Αίφνης θα μεταμορφωθεί η Τουρκία;
Και εδώ ερχόμαστε στον διάλογο χωρίς ατζέντα. Αυτό σημαίνει πως θα καθίσουμε να συζητήσουμε όλα τα ζητήματα, όλες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας. Ο διάλογος χωρίς ατζέντα είναι αφετηριακά υπονομευμένος. Μετά βεβαιότητος θα καταλήξει σε αδιέξοδο, που θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση. Απλώς η Ελλάδα θα χρεωθεί την αυτονόητη απορριπτική στάση της.
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι οι συμμαχίες και η στρατιωτική ισχύς. Μόνον αν αντιληφθεί ο Ερντογάν πως η απειλή χρήσης βίας δεν τρομάζει την ελληνική κυβέρνηση η οποία αποδέχεται να παίξει και σε αυτό το γήπεδο, μόνον τότε θα προσέλθει σε διάλογο χωρίς απειλές και προκλήσεις και με συγκεκριμένη ατζέντα, η οποία θα έχει αρχή, μέση και τέλος που θα είναι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Φαίνεται πως κάποιοι «φίλοι» μας δεν θέλουν μιαν Ελλάδα εξοπλισμένη και ισχυρή. Και γιαυτό επιδιώκουν να ματαιώσουν την στενή συνεργασία με την Γαλλία και γιαυτό θέλουν με κάθε τρόπο να δώσουν χείρα βοηθείας στον Ερντογάν.
Στο χέρι μας είναι τι δρόμο θα ακολουθήσουμε. Θα αντέξουμε στις πιέσεις ή θα υποκύψουμε;
Μέχρι στιγμής καλά τα πάμε.
