Το 1953 ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας εξεγέρθηκε επειδή, όντας ήδη εξαθλιωμένος και με έλλειψη βασικών αγαθών, του ζητήθηκε να αυξήσει την παραγωγικότητά του κατά 10% χωρίς αντίστοιχη αύξηση αμοιβών, ώστε συμβάλει στην κομμουνιστική οικοδόμηση.
Το καθεστώς αντέδρασε και ο Κουρτ Μπάρτελ, γραμματέας του συνδέσμου συγγραφέων της Ανατολικής Γερμανίας καταφέρθηκε σκληρά κατά των οικοδόμων που πρώτοι ξεκίνησαν τον χορό των διαδηλώσεων και των απεργών. Τους επιτιμούσε γράφοντας: «Είναι εύκολο να φτιάξεις κατεστραμμένα σπίτια. Να οικοδομήσεις την κατεστραμμένη εμπιστοσύνη όμως, είναι πολύ- πολύ δύσκολο».
Δεν αναφερόταν στην «κατεστραμμένη εμπιστοσύνη» του λαού προς την κυβέρνηση, όπως συμβαίνει σε όλες τις αστικές δημοκρατίες του πλανήτη. Εκεί που όταν ο λαός χάσει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση, την αλλάζει με εκλογές. Εννοούσε ότι… η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της στον λαό!
Τότε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ έγραψε ένα ποίημα, που δημοσιοποιήθηκε αργότερα, και στο οποίο ανέφερε: Ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις που λέγανε πως ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης, και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια». Και καταλήγει βιτριολικά: «Δεν θα 'ταν τότε πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει έναν άλλον;».
Σε αυτό μας παρέπεμψε η συνέντευξη Τσαπανίδου στον ΣΚΑΙ, σύμφωνα με την οποία αν χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, σημαίνει ότι ο κόσμος παραπλανήθηκε, επειδή έπεσε θύμα της συστηματικής προπαγάνδας από την κυβέρνηση, ενώ «το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ καλό».
Δηλαδή ο κόσμος δεν παραπλανήθηκε όταν τους έβγαλε δυο φορές στην κυβέρνηση το 2015. Δεν παραπλανήθηκε όταν τους έδωσε 62% στο γελοίο δημοψήφισμα, δεν παραπλανήθηκε με το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Παραπλανάται τώρα επειδή απλώς τους γνώρισε και τους καταψηφίζει.
Και ναι, δεν θα χαϊδέψουμε αυτιά, ο λαός ενίοτε παραπλανάται. Και παραπλανήθηκε τότε στην αντιμνημονιακή «εποποιία» του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, αυτή, την περί παραπλάνησης άποψη, δικαιούται να εκφράσει ο κάθε ιδιώτης στην παρέα του, στο καφενείο του, είτε ο κάθε δημοσιογράφος και ο αναλυτής. Όχι δημόσιο πρόσωπο που επιζητεί την εμπιστοσύνη και την ψήφο του. Είναι μέγιστη προσβολή γιατί είναι σαν να του λέει: Αν μας ψηφίσεις είσαι έξυπνος, αν μας καταψηφίσεις δεν έχεις κρίση και είσαι χαζός.
Δεν ξέρουμε πότε έγινε αριστερή η κα Τσαπανίδου, σίγουρα όμως έχει μπει στο κλίμα και μεταφέρει όλον τον πατερναλισμό της Αριστεράς έναντι του λαού. Έχουν έκπαλαι (αυθαίρετα αλλά κατά τη γνώμη τους «ιστορικώ δικαίω», οικειοποιηθεί τον στίχο του Δ. Σολωμού: «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Επαναπαυμένοι στην αριστερή αυταρέσκεια (οικειοποιούμενοι παλιούς αγώνες άλλων με τους οποίους δεν έχουν και μεγάλη σχέση), δεν προβληματίζονται από το γεγονός ότι ενώ διεκδικούν τον χώρο της Κεντροαριστεράς σε μια κοινωνία της οποίας το ιδεολογικό κέντρο βάρους της τοποθετείται στην ευρύτερη Κεντροαριστερά/Αριστερά (χθεσινή δημοσίευση έρευνας των Μοσχονά-Ιωαννίδη για το ινστιτούτο Eteron), ο λαός τους απορρίπτει και ψηφίζει ΝΔ. Δηλαδή η Κεντροαριστερή/Αριστερή κοινωνία απορρίπτει τους κενροαριστερούς/αριστερούς!
Είναι πεπεισμένοι ότι ο γιαλός είναι στραβός, δεν αρμενίζουν στραβά οι ίδιοι. Και όταν ο λαός τους το λέει μέσω των δημοσκοπήσεων, του απαντάνε ότι ο ίδιος είναι στραβός και δεν μπορεί να δει γιατί η δεξιά κυβέρνηση σου έχει βάλει παρωπίδες.
Απλώς εκείνο που συμβαίνει είναι ότι ο λαός στην εκάστοτε συγκυρία ψηφίζει βιωματικά. Και στην παρούσα συγκυρία προτάσσει τη Ν.Δ. με τις όποιες επιτυχίες της, τα όποια λάθη της και τις όποιες απογοητεύσεις του πρόσφερε, προκειμένου να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το βασικό τους πρόβλημα και ουδόλως τους έχει απασχολήσει.
