Του Γιάννη Σιδέρη
Ένα σκοτεινό πέπλο βίας αρχίζει και σκεπάζει τη χώρα. Φυσικά και δεν άρχισε τώρα. Φυσικά και δεν το έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι προηγούμενοι που το ανέχτηκαν. Φυσικά και δεν εκπηγάζει μόνο από χώρους που ανιχνεύονται στην Αριστερά.
Τώρα όμως μαζικοποιείται δυσοίωνα υπό την «συντροφική» χαλαρότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση σε αυτό που θεωρείται «αριστερόστροφη» βία. Στον αν-ιδεολογικό της αχταρμά πιστεύει ότι η ανοχή τη βία αποτελεί… αγωνιστική αριστερή αξία (η μοναδική αριστερά παγκοσμίως που το πιστεύει. Δεν συμμερίστηκαν την ίδια άποψη π.χ. οι Σοβιετικοί, οι Βιετναμέζοι, οι Κινέζοι, οι Κουβανοί, κ.α. ηγέτες. Ούτε καν όπως γνωρίζουμε, ο φιλικός τους Τσάβες – ο Μαδούρο δεν μπαίνει στο λογαριασμό. Αναφερόμαστε σε σοβαρούς ηγέτες).
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήδη εντόπισαν τον κύκλο βίας που ξεχειλώνει και ανησυχούν. Μετά την προσωπική επίθεση που εξαπέλυσε ο Μητσοτάκης στον Τσίπρα - «δεν είναι μόνο πρωθυπουργός των φόρων και των ψεμάτων αλλά και της βίας και της ανομίας» - το Κίνημα Αλλαγής κυκλοφόρησε βιντεάκι στο οποίο καταγράφεται η εξτρεμιστική δράση των «συλλογικοτήτων», με κατακλείδα τον κ. Τόσκα να φιλοσοφεί περί του αν υπάρχει αγγελικά πλασμένος κόσμος - και όποιος τον γνωρίζει να πάει να του το πει!
Εντάξει, δεν είμαστε πρωτόπειροι με την πολιτική βία. Στην ιστορική διαδρομή των διακοσίων χρόνων γνωρίσαμε πραξικοπήματα, διχασμούς και εμφυλίους. Άλλωστε τα σημεία συλλογικής αυτοδοξαστικής μας αναφοράς είναι οι εποχές της βίας. Για μεν τη Δεξιά οι πόλεμοι και οι νίκες στα πεδία των μαχών, για δε την Αριστερά οι αιματηροί κοινωνικοί αγώνες των πεζοδρομίων.
Μόνο που τα ανωτέρω είχαν κόστος για τους συμμετέχοντες. Ελάμβαναν μέρος γνωρίζοντας ότι θα κληθούν να πληρώσουν το αντίτιμο, ενδεχομένως και αιμάτινο. Τσάμπα και εκ του ασφαλούς αγώνας δεν υπήρχε. Μόνο τώρα, μόνο επί πρώτης φοράς «Αριστεράς» εξαπλώνεται μια δράση, κατ΄ ουσίαν αντικοινωνική, που φορά το προσωπείο της πολιτικότητας.
Όμως η πολιτική δράση και η αξία της, η πίστη και το ολόψυχο δόσιμο σε αυτή, δοκιμάζεται στο καμίνι της έμπρακτης ανάληψης ευθύνης και των επίχειρων που εθελουσίως δέχεται να πληρώσει. Η παράνομη πολιτική δράση δεν δικαιώνεται όταν υπάρχει η επίγνωση ότι ο Πρόεδρος της Βουλής θα μετατρέψει τα αστυνομικά αυτοκίνητα σε ταξί για να αφήσουν τα παιδιά όπου τα βολεύει.
Τυχαία αναφερόμαστε στον Ρουβίκωνα, λόγω της εμβληματικής ανοχής εκ μέρους της κυβερνητικής εξουσίας. Η ίδια η συλλογικότητα δεν έχει κάνει κανα έγκλημα. Ζημιάρικα παιδιαρίσματα κάνει προς το παρόν. Ωστόσο η ατιμωρησία δημιουργεί ευμενές υπόβαθρο αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Η παραβατικότητα για τις νέες ηλικίες είναι ελκυστική, και όταν παραμένει ατιμώρητη, γίνεται και σαγηνευτική.
Το διετύπωσε ανάγλυφα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, του οποίου ο λόγος είναι πρόσβαρος λόγω προηγούμενης θητείας. Μιλώντας στο δημοτικό ραδιόφωνο Αθήνας τόνισε ότι οι εκτελεστές και η οργάνωση της «17 Ν» θα μοιάζουν γραφικοί μπροστά σε αυτό που έρχεται, αν δεν το αντιμετωπίσουμε γρήγορα. Δεν έχουμε απλώς ανασύσταση τρομοκρατίας, έχουμε επέκταση του φαινομένου, πιο επικίνδυνο και πιο μαζικό και το βρίσκουμε σε κάθε γειτονιά και σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.
Και μόνο τα τελευταία γεγονότα του τελευταίου καιρού δικαιώνουν την εκτίμηση:
Με την ενέδρα στους αστυνομικούς των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη, από αντιεξουσιαστές που είχαν λημέρι το πανεπιστημιακό άσυλο (καλαμπούρι), με την καταστροφή δημόσιας περιουσίας στη Γενική Γραμματεία Εμπορίου (χάριν αδείας Κουφοντίνα που πολεμάει το σύστημα αλλά αιτείται τις προνομίες του), με την έφοδο σε γραφείο καθηγητή του ΕΜΠ για τις «εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο, με υψηλό κίνδυνο θαλάσσιου ατυχήματος» (ποιος τους όρισε εκπροσώπους των φόβων μας;), με το διαχρονικό πάρτι φωτιάς έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, με το σμπαράλιασμα των μηχανολογικών εξοπλισμών των συμβολαιογραφείων, με την επίθεση σε αριστερό βιβλιοπωλείο (σε λίγο θα καίνε και βιβλία): Καταδεικνύεται ότι η ανομία μπορεί να εξαπλώνεται με την ταχύτητα φωτιάς σε ξερό χορτάρι, όταν υπάρχει ατιμωρησία.
Η κοινή γνώμη αλαφιασμένη από την οικονομική στενότητα αδιαφορεί. Άλλωστε μαθημένη είναι από αυτά. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό το επικίνδυνο τοπίο που «προβλέπει» ο Χρυσοχοΐδης. Το μεγάλο πρόβλημα θα αρχίσει όταν κάποιοι νιώσουν εντελώς απροστάτευτοι από την «άδεια καρέκλα» του κάθε Τόσκα, και αρχίσουν να αυτοδικούν. Εκεί κινδυνεύουμε να μας οδηγήσει η ιδεοληψία τους.
