Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ευφυής και ταλαντούχος νομίζω πως δεν αμφισβητείται ούτε από όσους προτιμούν να εστιάζουν στην απαιδευσία, τον αμοραλισμό και τον χαοτικό χαρακτήρα κάποιων εκ των επιλογών και των προτάσεών του…
Ωστόσο…
Πτυχές της εκλογικής τακτικής του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, η ανακολουθία και η αντιφατικότητα κάποιων θέσεων ή κινήσεών του, η εμφανής απουσία συνεκτικού στοιχείου σε ό,τι συγκροτεί τη στρατηγική του κοκ, δημιουργούν προβληματισμούς για την ικανότητα των όποιων επιλογών του να οδηγήσουν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή στη μεγιστοποίηση του εκλογικού ρεύματος προς το σημερινό κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης…
Ειδικότερα…
Αντίφαση πρώτη: Ενώ ο κ. Τσίπρας εισήγαγε πλήρως αναλογικό εκλογικό σύστημα -το οποίο, και χθες και σήμερα, και εντός και εκτός Ελλάδος, ως βασικό χαρακτηριστικό έχει να οδηγεί σε αριθμητικά/κοινοβουλευτικά εφικτές συγκυβερνήσεις κομμάτων που αυτοθεωρούνται ως ιδεολογικά/προγραμματικά συγγενέστερα, ανεξαρτήτως της θέσης κατάταξής τους στην κάλπη- ο ίδιος υπονομεύει τη λογική του συστήματος αυτού… Εισάγει, δε, τη λογική συστημάτων πλειοψηφικών ή με ισχυρό πλειοψηφικό στοιχείο…
Θεωρώντας ηθικοπολιτικά αδιανόητη -τονίζοντας δε σε όλους τους τόνους πως θα την αποφύγει- κάθε συμμαχική κυβέρνηση, στην οποία δεν θα μετέχει το κόμμα που θα έχει καταλάβει στις εκλογές την πρώτη θέση… Θέση στην οποία ουδεμία δημοσκόπηση, φυσικά δε ουδεμία αποτύπωση σε κάλπη της λαϊκής προτίμησης, δεν έχει τοποθετήσει το κόμμα του εδώ και επτάμισι περίπου χρόνια! Σαν να λέει δηλαδή: Όσοι διά της ψήφου σας θέλετε να συμβάλετε στη συγκρότηση κυβερνητικού σχήματος, φροντίστε να με αποφύγετε, ουδεμία τέτοια προοπτική μπορώ -ή θέλω- να σας προσφέρω…
Αντίφαση δεύτερη: Από το καλοκαίρι του 2015 προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, κατεξοχήν δε ο αρχηγός του, να «απογαλακτιστεί», να απαλλαγεί και να εξορκίσει τις μνήμες από την εποχή των πειραματισμών, δηλαδή από τους μήνες της κυβερνητικής συνύπαρξης με τον εσμό/μπουλούκι των «προβληματικών», οι οποίοι ελάχιστα έλειψαν να φέρουν τον τρίτο κόσμο στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης, καθιστώντας την πατρίδα μας την πρώτη «αφρικανική χώρα» με ολόλευκους κατοίκους.
Και έρχεται τώρα -στο υποθετικό και όλως απίθανο σενάριο που θα καταλάβει την πρώτη θέση στη λαϊκή ψήφο και άρα «θα μπορεί» να αναζητήσει την πολυπόθητη «προοδευτική» πολυκομματική κυβέρνηση- να «υποσχεθεί» συγκυβέρνηση με τον Βαρουφάκη, τονίζοντας πως, όποιες και αν είναι οι αντιρρήσεις σήμερα του ηγέτη του ΜΕΡΑ25, με τα επιχειρήματά του προς τον υποψήφιο κυβερνητικό εταίρο θα καταφέρει να τις παρακάμψει!
Αυτά την ώρα που ο «εκπαιδευτής» των ευρωπαίων άλλοτε συναδέλφων του στις βασικές αρχές του μαρξισμού όλο και πιο έντονα βροντοφωνάζει την εμμονή τους στις πολιτικές και τις λογικές που θέλει να αφήσει πίσω του ο άλλοτε πολιτικός προϊστάμενος του κ. Βαρουφάκη… Τον οποίο, θυμίζω, αναγκάστηκε μετά σπουδής να εκπαραθυρώσει από την κυβέρνησή του, έστω και αν αυτό σήμανε την απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της «πρώτη φορά Αριστεράς» το καλοκαίρι της μεγάλης ανατριχίλας…
Πάντων τούτων, λοιπόν, συνεκτιμωμένων αναπόφευκτα τίθεται σήμερα το ερώτημα: Τι ακριβώς επιδιώκει με τη συγκεκριμένη, πολλαπλά αντιφατική και αυτοαναιρούμενη, εκλογική στρατηγική ο άνθρωπος που «πιάνει πουλιά στον αέρα», εν πάση περιπτώσει δε κάποτε έμαθε ότι και η θάλασσα έχει σύνορα. Είναι δε δυνατόν να επιδιώκει οτιδήποτε άλλο πέραν μιας διαχειρίσιμης ήττας και της μη αμφισβήτησης της ηγετικής του θέσης μετά από αυτήν (την ώρα που υπάρχουν στελέχη του κόμματός του -πχ Ζαχαριάδης, Χαρίτσης κ.λπ.- που δείχνουν να έχουν ωριμάσει πολιτικά περισσότερο από τον ίδιο);
* Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εθνικός Διχασμός και η κορύφωσή του. Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ 'ΕΞΙ'. Εξιλασμός ή δικαστικός φόνος;», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
