Του Γιάννη Σιδέρη
Στην καθιερωμένη ομιλία της στη ΔΕΘ, η Φώφη Γεννηματά κατηγόρησε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ότι έχουν επιλέξει και οι δυο ως αντίπαλο το ΚΙΝΑΛ επειδή το θεωρούν βολικό. Είπε μια αλήθεια. Δεν διερωτάται όμως εάν όντως το ΚΙΝΑΛ έχει γίνει βολικό, και φαντάζει ως εύκολη λεία στα μάτια των δύο μεγάλων.
Είπε κάτι άλλο: «Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι, φίλοι και εχθροί καθημερινά με μας ασχολούνται!». Και αυτό αλήθεια. Αλλά φευ, δεν θεωρούμε ότι ο λόγος της ενασχόλησης των άλλων, όπως και των ΜΜΕ, με το ΚΙΝΑΛ, συμβαδίζει με την ερμηνεία που έδωσε, ότι «Το Κίνημα Αλλαγής έχει καθιερωθεί, στο κέντρο του πολιτικού συστήματος». Το ίδιο το ΚΙΝΑΛ έλκει την ειδησεογραφία με τις αρνητικές οξύνσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του, οξύνσεις που σαφώς αποτελούν πιο ενδιαφέρουσα και «πικάντικη» ειδησεογραφία από τις προγραμματικές διακηρύξεις. Και σε όλη τη διαδρομή του το διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ έχει παραγάγει περισσότερη εσωτερική αρνητική δημοσιότητα από όση μπορούσε να καταναλώσει.
Στην πολιτική σημασία έχει το momentum, η κατάλληλη στιγμή που δημιουργεί ευκαιρία.
Για την Φώφη Γεννηματά η κατάλληλη ευκαιρία χάθηκε το 2017 όταν περισσότεροι από 210 χιλιάδες κόσμου προσέτρεξαν στις εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής - παρότι μεσουρανούσε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ και παρόλο το μακρόσυρτο των διαδικασιών και τις δολιχοδρομίες για τον τρόπο εκλογής Προέδρου, είχαν εν πολλοίς θαμπώσει την αρχική αναθάρρηση του Πασοκικού κόσμου, αντικαθιστώντας την με βαριεστιμάρα και διάθεση χιουμοριστικής απαξίωσης («παιδική χαρά είναι»).
Η ευκαιρία χάθηκε γιατί, αντί να δημιουργήσει ένα ενιαίο κόμμα, με ενιαία γλώσσα και παρεμβατικότητα στην κοινωνία (την τεχνογνωσία και τους κοινωνικούς θύλακες το κόμμα της τα είχε), δημιούργησε ένα παράταιρο μωσαϊκό στο οποίο συμμετείχαν πολιτικοί μουσαφίρηδες που δεν είχαν καμία ώσμωση, και οι οποίοι είτε προσχώρησαν για αλλότριους λόγους.
Η Γεννηματά ως την προεκλογική περίοδο του 2019 είχε επιδείξει ένα κάποιο ηγετικό προφίλ και ανθεκτικότητα στις επιθέσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, παρότι το κόμμα ταλανιζόταν αυτοκαταστροφικά με τα εσωτερικά του. Πότε με τις επισκέψεις του Σταύρου στον Τσίπρα στο Μαξίμου (για να προτείνει συμβούλιο εθνικής ασφάλειας λέει, στη Βουλή δεν μπορούσε). Πότε με τις δηλώσεις Θεοχαρόπουλου της ΔΗΜΑΡ για Σκοπιανό. Πότε με το λοξοκοίταγμα του Γιώργου προς τον ΣΥΡΙΖΑ (και τις επισκέψεις του στον Τσίπρα στο Μαξίμου για να ενημερωθεί για τα ελληνοτουρκικά!).
Η εσωτερική αναστάτωση συνεχίστηκε και κατά την προεκλογική περίοδο, με μια αυτοκαταστροφική κίνηση. Η αποπομπή Βενιζέλου στην πλέον ακατάλληλη στιγμή, στέρησε το κόμμα από πολύτιμο πολιτικό έρμα και αντίστοιχες ψήφους, πολιτών.
Στην στροφή προς τον νυν Πρωθυπουργό (και όχι στη ΝΔ), συνέβαλε και ο προεκλογικός λόγος της κας Γεννηματά. Επιδόθηκε σε έναν διαγκωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προσελκύσει παλιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είχαν αποσκιρτήσει. Εξ αυτού και οι ομιλίες της εξέπεμπαν μια αύρα παλιού ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ των «ηρωικών» καιρών της δεκαετίας του 80.
Όσοι έφυγαν ελκυόμενοι από τον Τσίπρα, ήταν το μεγάλο λαϊκιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, κατά τεκμήριο ευνοηθέν στα χρόνια της κυριαρχίας του. Την ίδια στιγμή ένα τμήμα των εκσυγχρονιστών ψηφοφόρων του, με βαριά καρδιά (δεν ψηφίζει εύκολα ένας Πασόκος έναν Μητσοτάκη) ψήφισε τη ΝΔ.
Απέμεινε το 8%: Μετριοπαθείς Κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες, και το τμήμα του κόσμου που είχε ακόμη έντονο συναισθηματικό δεσμό με το ΠΑΣΟΚ. (Το ΠΑΣΟΚ εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα κόμματα - εξαιρουμένου του ΚΚΕ - είχε διαχρονικά εκπέμψει τεράστιο και πρωτόγνωρο συγκινησιακό φορτίο στους οπαδούς του. Υπήρχε κόσμος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ απλώς γιατί… ήταν το ΠΑΣΟΚ. Γιατί συγκινούσε και ενθουσίαζε!).
Και αφού το ΚΙΝΑΛ πέρασε λαβωμένο από τις εκλογικές συμπληγάδες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, τροφοδοτεί εκ νέου την επικαιρότητα με τα εσωτερικά του. Ο Νίκος Παπανδρέου, πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής (πόθεν και γιατί;), ξάφνου απέκτησε ευαισθησία για το καταστατικό, και ζητάει αυτό να εφαρμοστεί για την εκλογή Προέδρου, αλλιώς αφήνει να υπονοηθεί ότι θα προσφύγει… στα δικαστήρια(!). Ο Παύλος Γερουλάνος με δικαιολογημένη πικρία, καθώς δικαιούτο να είναι υποψήφιος στην Α Αθήνας, ανακοινώνει την υποψηφιότητά του για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ζητώντας συνέδριο όπως ορίζει το καταστατικό. Το ίδιο και ο «Νέστωρ» του Κινήματος Απόστολος Κακλαμάνης, ενώ ο Δημήτρης Κρεμαστινός δεν θέλει «καμιά σχέση», με το ΚΙΝΑΛ! Λογικά έπονται κι άλλα.
Την ίδια στιγμή όλον αυτό τον καιρό οι προγραμματικές θέσεις του ΚΙΝΑΛ δεν ήταν για πέταμα. Ωστόσο δεν έτυχαν της αρμόζουσας προσοχής, γιατί ουδείς θα ασχοληθεί με αυτά τα άχαρα, όταν το κόμμα του προσφέρει εσωκομματικό σασπένς. Αλλά σε αυτό δεν φταίνε οι άλλοι.
Το ΚΙΝΑΛ, εφόσον έχουμε ευθύγραμμη πορεία κανονικότητας ως τις επόμενες εκλογές, κινδυνεύει να συνθλιβεί ανάμεσα στους δύο μεγάλους, ή να ρευστοποιηθεί σε κάτι άλλο καινούργιο – αν γεννηθεί. Λογικό είναι να το υποβλέπουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Όχι όμως ως υπολογίσιμο εχθρό, αλλά ως λεία που θα κατασπαράξουν. Δεν θα είναι και ακατόρθωτο. Ο κόσμος του έχει εξοικειωθεί με την εξουσία. Δεν είναι ΚΚΕ που υπομένει και επιμένει.
