Το πολιτικό Κέντρο έχει μετατραπεί σε ένα φαντασιακό... «κέρας της Αμάλθειας, που υπόσχεται αφθονία ψήφων και εκλογικών ποσοστών, το οποίο θα επιφέρει την πολυπόθητη κατάληψη της εξουσίας. Μετά από τα χρόνια των άλογων περιπετειών και πειραματισμών (τότε που θα μας τάιζε ο ΣΥΡΙΖΑ του Γιάνη με κουπόνια iOUS και λοιπά ηρωικά και πένθιμα αντιμνημονιακά), ο κόσμος κάπως ωρίμασε και όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Κέντρο.
Η ΝΔ του Μητσοτάκη το προσέγγισε εξ ανάγκης αλλά εμπράκτως. Η επέλαση του κορωνοϊού επέβαλε μια διαφορετική ματιά στο δημόσιο σύστημα Υγείας (κάτι που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε), αλλά και την οικονομική στήριξη στην πρώτη φάση εκατομμυρίων μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών. Στην συνέχεια ο πόλεμος της Ουκρανίας επέβαλε νομοτελειακά την ίδια πρακτική. Την εκταμίευση από το κρατικό πουγκί εκατομμυρίων ευρώ για την στήριξη των νοικοκυριών που πιέζονται από την εκφοβιστική αύξηση των τιμών, ενεργειακών και καταναλωτικών.
Ετσι μια κυβέρνηση που από τον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται ως σκληρή νεοφιλελεύθερη, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη, έδωσε περί τα 50 δις για στήριξη του λαϊκού βαλάντιου. Αυτό την φέρνει εμπράκτως στις παρυφές του κεντρώου χώρου, και επιτρέπει στον Μητσοτάκη τη διείσδυση σε αυτόν. Ο οποίος άλλωστε είχε εγκολπωθεί την οικεία ρητορική, απέχοντας από τον ιδεολογικό κορμό της ΝΔ (ενδεικτικά θυμίζουμε τις αναφορές υπέρ της πολυπολιτισμικότητας).
Από την άλλη ο Τσίπρας ως άτομο έχει κατανοήσει ότι η λύση βρίσκεται στον κεντρώο χώρο. Όχι γιατί εκεί βρίσκεται (κατά την κοινή μπακάλικη αντίληψη) η μεγάλη δεξαμενή ψήφων, αλλά γιατί έχει αλλάξει η εποχή. Ο κόσμος νιώθει παγιδευμένος στα προβλήματα της νέας εποχής, όπως στην ενεργειακή φτώχεια, στην αθρόα έλευση μεταναστών, στην παντελή ανομία στα πανεπιστήμια – εξ ου και τάχθηκε υπέρ της εισβολής της αστυνομίας στου Ζωγράφου, όταν το κόμμα ωρυόταν για επίδειξη αυταρχισμού και κατατρομοκράτησης! Δεν είναι τυχαίο ότι παρουσιάζεται υπερασπιστής της μεσαίας τάξης την οποία ξεζούμισε.
Φυσικά, του λείπει η ανάλογη πολιτική κουλτούρα για να στραφεί ολοκληρωτικά προς την Κεντροαριστερά. Μπήκε στην ΚΝΕ όταν κατέρρεε το σύμπαν. Είναι διαφορετικά τα ερεθίσματα του, οι ιδεολογικές του καταβολές, η πολιτική μυθολογία του. Αλλά και αν ακόμη προσποιηθεί ότι ρέπει στην Κεντροαριστερά, το κόμμα θα τον τραβάει «από το μανίκι». Πρόσφατα ο Νίκος Φίλης (και δι’ αυτού όλη η «Ομπρέλα»), του υπέδειξε να αφήσει τους φαντασιακούς «Κυρ Παντελήδες» του μεσαίου χώρου και να στραφεί στους νέους, στους απογοητευμένους, σε αυτούς που βρίσκονται μακριά από την πολιτική, στον κόσμο της Αριστεράς.
Είναι μια πολιτική τοποθέτηση σεβαστή, που δεν μπορεί να κριθεί όμως παρά εκ του αποτελέσματος, από την κρισάρα των εκλογών. Ωστόσο, η απαξιωτική έκφραση για τους «κυρ Παντελήδες», και παλιότερα «νοικοκυρέους» κατά τους ούλτρα αριστερούς (αυτούς που με τους φόρους τους χρηματοδοτούν το κόμμα και τον μισθό του κ. Φίλη), καταδεικνύει ότι η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να απαγκιστρωθεί από τις ιδεολογικές φαντασιοπληξίες της αντιπολιτευτικής περιόδου. Για τότε λέμε που υπήρξε αγιοποίηση της Αριστεράς, την οποία εξακολουθούν να κουβαλάν «επ’ ώμου», σε μια εποχή η οποία εκβράζει» την Αριστερά (και που εν πολλοίς φταίει η ίδια γι΄ αυτό ).
Απομένει το ΠΑΣΟΚ, κατεξοχήν ιδεολογικός και πολιτικός εκφραστής του κεντρώου χώρου, που όμως δείχνει δυστοκία να τον εκφράσει - ή ο χώρος αδυνατεί να κατανοήσει ότι τον εκφράζει! Η τελευταία δημοσκόπηση της MRB για το Newsbomb επιβεβαιώνει τις πολλές προηγούμενες των άλλων εταιριών. Δίνει στο κόμμα ποσοστό 11,2% με τη ΝΔ στο 29,5% και τον ΣΥΡΙΖΑ στο 22,7%.
Δεν θα υποδείξουμε εμείς την πολιτική του. Όμως η μονομερής ενασχόληση με την επισύνδεση από την ΕΥΠ επί τρίμηνο, η πούρα αντιδεξιά φρασεολογία των 70s, η προσηνής στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ (τον οποίο η πλειοψηφία του πασοκικού κόσμου απεχθάνεται - και το αναφέρουμε με πλήρη συνείδηση της λέξης), αποδυναμώνουν την προσδοκία.
Παράλληλα υπάρχει χλωμή παρουσία στα ζέοντα θέματα της χώρας. Όπως η παρουσία στα διεθνή (Ουκρανικό) και τα εθνικά (το να μην πωλούν οι Ευρωπαίοι εταίροι πολεμικό υλικό στην Τουρκία, είναι μια θετική θέση αλλά δεν φτάνει). Δεν διακρίνεται από ισχυρή διακηρυγμένη θέση για το μεταναστευτικό, για το ασφαλιστικό, για την ανάπτυξη, για τα πανεπιστήμια, για την ψηφιακή αναδιάρθρωση του κράτους, και πολλά άλλα.
Δεν λέμε ότι δεν έχει θέσεις. Λέμε ότι δεν τις επικοινωνεί, είτε από λάθος είτε από ελλιπή τεκμηρίωση, με αποτέλεσμα στο πολιτικό φόντο να σκιαγραφείται το προφίλ ενός χλωμού κόμματος. Ο κόσμος του είναι εκεί αλλά δεν είναι δεδομένος ούτε δεσμευμένος.
