Του Γιάννη Σιδέρη
Αν τώρα που υποτίθεται ότι απέχουμε 18 ολόκληρους μήνες από τις εκλογές, έχουν αρχίσει ανορθόδοξες εχθροπραξίες με σκληρές μετωπικές επιθέσεις άνευ αρχών, μπορούμε να εικάσουμε τον βόρβορο που μας περιμένει έως ότου φτάσουμε στην τελική ευθεία.
Τα στοιχεία που συνθέτουν το όζον σκηνικό είναι αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος π.χ. επιτέθηκε χθες στον επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη, κατηγορώντας τον ότι «έχει μετατρέψει ένα ιστορικό συγκρότημα του ελληνικού τύπου σε σκουπιδότοπο».
Μπα; Από πότε έγινε ιστορικό το συγκρότημα Λαμπράκη; (αυτή η φράση εμπεριέχει θετικό φορτίο αποτίμησης.) Μα αυτό το συγκρότημα δεν ήταν για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το κάστρο και η εμπροσθοφυλακή της διαπλοκής και της πολιτικής χειραγώγησης του λαού;
Είπε επίσης, μεταξύ άλλων, ότι η κυβέρνηση δεν «ντιλάρει» με επιχειρηματίες - Θα χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια της η γάτα των Ιμαλαΐων, θα μαραθούν τα βοσκοτόπια του κ. Καλογρίτσα και θα εκπλαγεί η ταβέρνα του Πειραιά στη συνάντηση με την κα Δούρου, κατά τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Επέμενε παράλληλα στο χαρακτηρισμό «ναρκέμπορος», δηλώνοντας το αυτονόητο, πως ό,τι εκδίδεται από το Μαξίμου είναι υπό την ευθύνη του πρωθυπουργού. Όπερ ο πρωθυπουργός αποδίδει ένα βαρύτατο χαρακτηρισμό σε έναν έλληνα πολίτη - δεν έχει σημασία ποιος είναι αυτός – πριν καν αποφανθεί η Δικαιοσύνη (με στόχο να τον χρεώσει στον Μητσοτάκη).
Εκ παραλλήλου επανήλθε στην «offshore της Μαρέβας». Πέραν του ότι οι offshore είναι - κακώς έστω - ένα νόμιμο επιχειρηματικό εργαλείο του σύγχρονου καπιταλισμού και κανείς επιχειρηματίας δεν θα απολογηθεί γι'' αυτό, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο μπορεί η κυβέρνηση να το χρησιμοποιεί ως ενδεικτικό - ή αποδεικτικό - στοιχείο ανομίας και διαπλοκής μια offshore, όταν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ - παρότι έχει προσκληθεί και προκληθεί - δεν έχει γνωστοποιήσει το όνομα που κρύβεται πίσω από την offshore της κομματικής εφημερίδας «Αυγή»; Δεν έχει σημασία η αιτιολογία που προβάλλεται από φιλικούς στον ΣΥΡΙΖΑ χρήστες του διαδικτύου, ότι το ποσό της συμμετοχής είναι μικρό, κάπου περί τις 100 χιλιάδες ευρώ.Τα θέματα αρχών ορίζονται από ηθικές και όχι ποσοτικές παραμέτρους.
Αιτία της πρωθυπουργικής οργής (αφού όλα είναι εν τέλει ευθύνη του πρωθυπουργού κατά τον κ. Τζανακόπουλο), είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Παραπολιτικά» για τη μίζα που ζήτησε σύμβουλος του Ευκλείδη Τσακαλώτου από μάρτυρα, ο οποίος αποκάλυψε περίπτωση φοροδιαφυγής και επεδίωξε τη νόμιμη αμοιβή του. Για να την προωθήσει προς έγκριση φέρεται να ζήτησε το 50% της αμοιβής.
Συγκεκριμένα, ο επιχειρηματίας Ιωσήφ Λιβανός κατήγγειλε ότι ο σύμβουλος του κ. Τσακαλώτου, Αλέξης Πουλιάσης, του ζήτησε μίζα - μέσω συνεργατών του - προκειμένου ο κ. Τσακαλώτος να προωθήσει την έγκριση της νόμιμης αμοιβής του για τη συνδρομή που είχε οικειοθελώς προσφέρει στην υπόθεση της φοροδιαφυγής. Ο ίδιος είχε καταγγείλει ότι παρόμοιο «αίτημα» είχε συμβεί προγενέστερα με πρώην υπουργό αναπληρωτή του ΣΥΡΙΖΑ, στις αρχές του 2015.
Μα όποιος και να είναι ο Μαρινάκης, όποια γνώμη και αν έχει η κυβέρνηση γι' αυτόν, ως κυβέρνηση του ηθικού πλεονεκτήματος, δεν θα έπρεπε να ζητήσει για τέτοια καταγγελία - να αναγκάσει μάλλον - τον φερόμενο ως μιζαδόρο εκβιαστή, να απευθυνθεί την επόμενη κιόλας ημέρα της δημοσίευσης στη Δικαιοσύνη, για να υπερασπίσει εαυτόν αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς;
Φοβόμαστε ότι τα πράγματα γίνονται αρκούντως σοβαρά για το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού μας. Τα σημάδια δείχνουν (ή τουλάχιστον προβληματίζουν) ότι ενδέχεται να ζήσουμε εκτρωματικές καταστάσεις και η παρούσα προεκλογική περίοδος να στιγματιστεί ως η χειρότερη της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας.
Το «βρώμικο 89», ήταν μία επιχείρηση της Ν.Δ. και του Συνασπισμού να διαμοιράσουν τα ιμάτια του κλυδωνιζόμενου ΠΑΣΟΚ. Όμως: Αφενός υπήρχε πραγματικό σκάνδαλο Κοσκωτά, αφετέρου τον «άμαχο πληθυσμό» (Μιμή και περιβάλλον της) περιέλαβαν η Αυριανή, ο Ελεύθερος Τύπος και το Εθνος. Όχι τα επιτελεία του Μητσοτάκη, του Φλωράκη και του Κύρκου.
Οι παλαίμαχοι πολιτικοί αρχηγοί είχαν συναίσθηση της θέσης τους, είχαν πολιτική σοβαρότητα και δεν καταδέχτηκαν να πέσουν στο επίπεδο της μικροπολιτικής. Ακόμη και όταν ο Αντρέας προσφωνούσε – κακώς – τον Κων. Μητσοτάκη ως «Εφιάλτη», αυτό ήταν ένας χαρακτηρισμός που είχε αναφορά σε εκτρωματικές μεν, πολιτικές δε, εποχές της ιστορίας μας.
Ήταν ηγέτες που είχαν ζήσει σε φλογισμένες εποχές, σε εποχές που οι συγκρούσεις ήταν πραγματικές και είχαν τίμημα ανθρώπινο αίμα. Γι'' αυτό και ήταν συγκροτημένοι και συγκρατημένοι.
Τώρα έχουμε «ηγέτες» άψητους που μεγάλωσαν στη γενιά της ΠΑΣΟΚικής καλοπέρασης (με δανεικά και αθρόα χρήματα των ΕΟΚικών πακέτων), και οι οποίοι δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους.
Προβλέπεται να ζήσουμε στιγμές κοινωνικού μίσους, με αλληλοκατηγορίες περί υποχείριων των ναρκέμπορων και ηθικούς, άσπιλους λαϊκούς αγωνιστές. Το ευτύχημα είναι ότι θα συμμετάσχουν σε αυτό οι ψεκασμένοι - που δυστυχώς δεν είναι ελάχιστοι – και οι έχοντες προσωπικό συμφέρον.
Από ό,τι φαίνεται η πλειοψηφία της κοινωνίας θα μείνει απ'' έξω ως παρατηρητής. Εκτός αν κάνουμε λάθος και η νεαρή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να επιβάλει την ατζέντα της. Αν γίνει αυτό, όντως αυτό θα είναι που μας αξίζει...
