Το στρατηγικό στραπάτσο με την εμμονή στην προοδευτική συμμαχία και τη μαύρη στοχοποίηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επιδεινώνει την προεκλογική απελπισία του Αλέξη Τσίπρα.
Η κυβέρνηση ειδικού σκοπού αποτελεί δείγμα της αδίστακτης επιδίωξης του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να ξαναβάλει τη χώρα στο γύψο της αριστερής ιδεοληψίας. Να ανακαταλάβει την εξουσία και τους αρμούς της, με μοναδικό στόχο την αναβίωση του, εμφυλιοπολεμικής εμπνεύσεως, σχεδίου που υλοποιήθηκε την περασμένη δεκαετία, όταν η αντιμνημονιακή παντιέρα που σήκωνε ο ΣΥΡΙΖΑ, γινόταν το υποστύλωμα για τις κρεμάλες που εξέτρεφαν τα ένστικτα του χάους στις πλατείες της οργής.
Η δήθεν προτεραιότητα στο κυβερνητικό σχήμα μακράς πνοής στο οποίο αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, είναι το προπέτασμα καπνού που θα καμουφλάρει τη μύχια πολιτική επιθυμία για επαναφορά της ασφυξίας ως το τελικό στάδιο του νέου ρεσάλτου της αριστεράς στη διακυβέρνηση της χώρας. Η δεύτερη φορά που «θα είναι αλλιώς» όπως έχει προειδοποιήσει ο θεωρητικός του κυρίαρχου δόγματος στον ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης. Η διαφοροποίηση από την πενταετία της συντριβής, θα είναι τα ειδικά δικαστήρια, μαζί με τα κελιά της φυλακής στα οποία πρέπει να μπουν οι πολιτικοί αντίπαλοι.
Μια ομολογία ενοχής που είναι δημόσια καταγεγραμμένη αλλά ποτέ έως σήμερα δεν έχει τύχει της παραμικρής αποδοκιμασίας από την κωφή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας άλλωστε εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη αλλά όχι κάποιους δικαστές της, γι’αυτό το κυρίαρχο ζητούμενο είναι η εξάλειψη, με κάθε κόστος, οποιουδήποτε ίχνους αμφισβήτησης ή αντίρρησης. Αυτό το φόντο δεν μπορεί να διαγράψει τη μεγάλη εικόνα την οποία συνθέτουν οι παλινωδίες και οι οβιδιακές μεταστροφές του ισόβιου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Τσίπρας έστρωσε από νωρίς το χαλί της επερχόμενης ήττας του προχωρώντας σε μια πολιτικά πρωτοφανή κίνηση, να αμφισβητήσει το κεκτημένο της μεταπολίτευσης που αφορά στον ανόθευτο χαρακτήρα της εκλογικής διαδικασίας. Τότε ντιλάριζε πάλι στην υπόθεση των υποκλοπών, αποβλέποντας στην υφαρπαγή των πολιτικών οφελών που δημιουργούνταν για το θύμα της υπόθεσης, Νίκο Ανδρουλάκη. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να συγκρατήσει την πολιτική απληστία του, δεν δίστασε να συμπεριλάβει σε αυτόν τον σχεδιασμό ακόμη και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Η απάρνηση Ανδρουλάκη τον εξανάγκασαν σε νέα αναδίπλωση που εκφράστηκε μέσα από την υβριδική εναλλακτική της κυβέρνησης ανοχής.
Όταν οι προβολείς στρέφονταν πάνω σε αυτές τις τακτικές, αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για κινήσεις διαχείρισης της ήττας ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούσε εναγωνίως διέξοδο, η οποία μέσα από την πολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφωνόταν, δεν μπορούσε να του δοθεί. Το βέρτιγκο του Αλέξη Τσίπρα αποκτούσε ολοένα και πιο ευδιάκριτα χαρακτηριστικά τα οποία μετατρέπονταν σε ακούσιες παραδοχές μιας προδιαγραφόμενης ήττας. Προ μερικών εβδομάδων ο κ. Τσίπρας αντιδρούσε σε αυτό το ενδεχόμενο, υποστηρίζοντας ότι η συνέπεια με την οποία θα βρισκόταν αντιμέτωπος θα ήταν η κριτική. Την κυνικότητα διαδέχτηκε πλέον μια παρρησία, με τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να αντιλαμβάνεται ότι μια ήττα με διαφορά έξι μονάδων έχει κυρώσεις για τον επικεφαλής του κόμματος.
Στο φόντο χάους που εκπέμπει η προεκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να προστεθεί από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης η προοπτική της κυβέρνησης ειδικού σκοπού. Την αγωνία του δεν συμμερίζεται ο διακαής πόθος του Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Ανδρουλάκης. Με μια επικοινωνιακή στρακαστρούκα ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε τον εν δυνάμει συνεταίρο του, ως χορηγό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κατά την προσφιλή τακτική του όμως, ο κ. Ανδρουλάκης παρέλειψε ότι το μήνυμα για φυλακές εκπεμπόταν από τον ίδιο σε πανελλήνια μετάδοση την ημέρα του ντιμπέιτ. Οι δε ανασκευές που επιχειρήθηκαν να γίνουν περισσότερο ως προφάσεις εκλήφθησαν παρά άμβλυναν τις εντυπώσεις για τις υπόγειες διεργασίες ανάμεσα στους δυο συνεταίρους.
