Του Γιάννη Σιδέρη
Επέτειος ήταν και πέρασε. Η εθνομηδενιστική κυβέρνηση κατάφερε και αναζωπύρωσε το πηγαίο συναίσθημα των Ελλήνων για την πατρίδα – καθώς μόνο με πηγαίο πρωτογενές συναίσθημα αγαπάς την πατρίδα. Οι αναγκαίες απομυθοποιήσεις και εκλογικεύσεις ανήκουν στην ευθύνη των επιστημόνων ιστορικών να τις επιχειρήσουν, και σε καμιά περίπτωση στους όποιους δημοσιολογούντες, επειδή διάβασαν πέντε βιβλία.
Το «Μακεδονία Ξακουστή», ένα παραγκωνισμένο από το χρόνο, εμβατηριακό τραγούδι, αρεστό ως πρόσφατα σε επί μέρους κύκλους, έχει πλέον προϋποθέσεις να γίνει… το «χιτ» του Καλοκαιριού στα παραλιακά μπαρ, όπως ο εθνικός ύμνος είχε γίνει «μαστ» στα «μπιτσόμπαρα» το 2004, με την κατάκτηση του Euro.
Ο Πρωθυπουργός κρύφτηκε στο Αγαθονήσι γιατί δεν άντεχε τις εκδηλώσεις αγάπης του λαού του, και οι υπουργοί δεν πολυέκαναν παρουσία στις εκδηλώσεις, υπό τον φόβο των αποδοκιμασιών. Ως εκ τούτου η μηντιακή μεγιστοποίηση των λαϊκών αντιδράσεων είναι εκ του περισσού.
Από σήμερα επανερχόμαστε στην κανονικότητα και στην κεκτημένη ταχύτητα του ΣΥΡΙΖΑ να ερωτοτροπεί (ουσιαστικά να επιθυμεί να αποπλανήσει) με την Κεντροαριστερά. Αυτό θα κυριαρχήσει στο πολιτικό πεδίο, ή τουλάχιστον αυτό προσπάθησε η κυβερνητική παράταξη να κυριαρχήσει κατά το τριήμερο, αλλά της το χάλασε η «Μακεδονία ξακουστή».
Το Σάββατο ο Παπαδημούλης (αυτός που έλεγε κάποτε πως «δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα κυβερνητικής σύμπραξης με τον Καμμένο γιατί ανήκει στην πολυκατοικία της Δεξιάς»), δήλωνε στα «Νέα» ότι «Η Προοδευτική Συμμαχία αποτελεί στρατηγική επιλογή και όχι τακτικισμό»! Διαβεβαίωσε μάλιστα ότι: «δεν έχουμε σκοπό να απορροφήσουμε τους συμμάχους μας».
Μα φυσικά, αφού ούτως ή άλλως δεν το μπορούν! Δεν μπόρεσαν τον Ιανουάριο του 2015, τότε που επέλαυναν πλησίστιοι και απαστράπτοντες. Πόσο μάλλον θα μπορέσουν τώρα που επιβαρύνονται με τη φθορά της θητείας και των συμβιβασμών της. Απλώς ποιούν την ανάγκην φιλοτιμίαν, επιδιδόμενοι σε θεατρικές υποσχέσεις ηγεμονικής μεγαθυμίας.
Αυτή η «στρατηγική επιλογή», κατά Παπαδημούλη, επιλέχτηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν έχασε το δεκανίκι του σύντροφου Πάνου, την στιγμή που και τα δημοσκοπικά ποσοστά συνεχίζουν να καταγράφουν επιδεινούμενη ανυδρία. Αυτή τους τρομάζει και εξ αυτού η Αυγή είχε κύριο θέμα την Κυριακή το «Προοδευτικό μέτωπο για μια κοινωνική Ευρώπη». Φυσικά οι αιτιολογίες περί «Κοινωνικής Ευρώπης» είναι ο πολιτικός μαγνήτης για να προσελκύσουν το ΚΙΝΑΛ.
Ακόμη και η αριστερή Τασία των «53», στην ίδια εφημερίδα έκανε λόγο για «αναγκαία συνάντηση ευρύτερων πολιτικών ρευμάτων». Αναφερόμενη στην παντελή απουσία κοινωνικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το αιτιολόγησε λέγοντας ότι πρόσωπα και παρατάξεις του παλαιού δικομματισμού, αξιοποιώντας τα πελατειακά τους δίκτυα «αντέχουν και αναπαράγονται καταφέρνοντας σε έναν βαθμό να μπλοκάρουν τις προσπάθειες κοινωνικής χειραφέτησης των τοπικών κοινωνιών».
Και αφού οι κακοί του παλαιού δικομματισμού μπλοκάρουν την κοινωνική χειραφέτηση των κοινωνιών, γιατί η πρωτοπόρα δύναμη ΣΥΡΙΖΑ δεν τους απελευθερώνει ώστε να χειραφετηθούν;
Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί μεν να έχει ψηφοφόρους -όσους έχει - αλλά δεν έχει μέλη και αποφασισμένους οπαδούς. Και αν διατηρεί ακόμη έναν ασθενικό ομφάλιο λώρο με κοινωνικά τμήματα, οφείλεται στα αντιδεξιά ανακλαστικά των πρώην Πασόκων και στα επιδόματα φτώχειας που παρέχει, και τα οποία ονομάζει κοινωνική πολιτική.
Ενόψει αυτοδιοικητικών εκλογών τρομάζουν για το αποτέλεσμα. Στοιχίζονται πίσω από υποψήφιους του ΚΙΝΑΛ (του ΠΑΣΟΚ) για να κρύψουν την αυτοδιοικητική τους ένδεια (οι ευρωεκλογές δεν τους ενδιαφέρουν τόσο).
Παράλληλα ενόψει εθνικών εκλογών, οψέποτε γίνουν, η πίεση που ασκούν στο ΚΙΝΑΛ για συνεργασία, είναι ουσιαστικά ο φερετζές της επιθετικότητας, με τον ισχυρισμό ότι αυτό προδίδει τον λαό του. Ετσι ελπίζουν να τσιμπήσουν τα αναποφάσιστα κεντροαριστερά ψηφαλάκια.
Το πρόβλημά τους όμως δεν είναι μόνο ότι τα ψηφαλάκια δεν έρχονται πλέον αθρόα και πρόθυμα. Είναι και ότι στο ΚΙΝΑΛ έχουν πάρει πρέφα τον φόβο τους, και εκεί που πριν ήταν απολογητικοί, τώρα τους αντεπιτίθενται σκληρά. Ενίοτε δε, τους σαρκάζουν!
