Του Τάσου Ευαγγελίου
Στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ εξαϋλώνεται και οι υποψήφιοι του καταγράφουν ποσοστά που παραπέμπουν στην προ μνημονίων εποχή. Στις Αυτοδιοικητικές εκλογές δεν υπάρχει Αλέξης Τσίπρας με αποτέλεσμα ένα ανύπαρκτο στις τοπικές κοινωνίες κόμμα, χωρίς στελέχη, να αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις εκλογικές διαδικασίες έχοντας απολέσει και το όποιο κοινωνικό πρόσωπο εμφάνιζε μέχρι το 2015.
Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αλλά και οι λεγόμενες κυλιόμενες των κομμάτων και των υποψηφίων στις εκλογές είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικές. Αποτυπώνουν όμως μια πραγματικότητα. Οι περιπτώσεις της Κατερίνας Νοτοπούλου, του Νάσου Ηλιόπουλου, του Νίκου Μπελαβίλα αλλά και της Ρένας Δούρου, που μεταξύ άλλων, διαθέτουν επίσημο χρίσμα ενδεικτικές.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαφανισμένα. Ανταγωνίζονται τους τελευταίους που δεν διαθέτουν καν κομματικές στηρίξεις και όχι τους πρώτους.
Αυτό επιβεβαιώνει πως κομματικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται. Διότι σε τοπικό επίπεδο οι μάχες δίνονται από τα μέλη και τα κομματικά στελέχη. Αυτά πρέπει να συνομιλούν με την κοινωνία και να προωθήσουν τους υποψήφιους και να αποδείξουν το έρεισμα στους πολίτες.
Οι τέταρτες και οι πέμπτες θέσεις που καταγράφονται δείχνουν την πραγματική εικόνα. Δεν είναι μόνο ότι οι υποψήφιοι ήταν λίγο πολύ άγνωστοι ή άσημοι. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με αποτελέσματα θετικά για τα κόμματα που διέθεταν τη δυνατότητα να τους στηρίξουν σε τοπικό επίπεδο.
Όμως η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ διαφέρει και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στις Αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι υποψήφιος ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόσωπο που αποτελεί το ισχυρό χαρτί χωρίς το οποίο το κόμμα επιστρέφει στα πραγματικά, μονοψήφια νούμερά του.
Αυτό όμως το γνωρίζει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Γνωρίζει πως το κόμμα του οποίου ηγείται έχει προσωποπαγή χαρακτηριστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αυτόν είναι ανύπαρκτος αλλά ο ίδιος μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποχωριστεί τους 53+ και άλλους. Να τους αφήσει μέσα στο σύστημα που ανατράφηκαν, αλλά αναδείχτηκαν εξ αιτίας της δικής του παρουσίας.
Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ήδη εξετάζει το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός νέου σχηματισμού χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος. Ήδη σημαντικό αριθμό εξ αυτών «πέταξε» το 2015. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι αυτός μπορεί να «τραβήξει» το κάρο το σχέδιο έχει καταρτιστεί και περιμένει.
Μόνο που κινδυνεύει να χάσει τη στιγμή. Όλα στην πολιτική είναι ευμετάβλητα. Κυρίως η αποδοχή από τους πολίτες. Ο Αλέξης Τσίπρας κινείται με τη φόρα που είχε από το 2015 και διατηρεί κάποια ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Όμως αυτό ουδείς γνωρίζει για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί να διατηρηθεί.
Όπως δεν γνωρίζει πόσο θα παραμείνει και το κενό που έχει δημιουργηθεί στην κεντροαριστερά και το οποίο αναμένει και νομοτελειακά να καλυφθεί. Από κάποιον που να μπορεί.
Σε κάθε περίπτωση οι Αυτοδιοικητικές εκλογές αναδεικνύουν ένα γεγονός. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο προσωποπαγές κόμμα που δημιουργήθηκε ποτέ στη Μεταπολίτευση. Κανένα άλλο ούτε καν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν ήταν σε αυτή τη μορφή. Είχε άλλωστε στελέχη. Κορυφαία, που συνέχισαν τον πολιτικό τους βίο.
Στο σημερινό κυβερνών κόμμα ο Τσίπρας δεν είναι μόνο η σημαία και το ισχυρό χαρτί. Είναι το ίδιο το κόμμα. Γι αυτό άλλωστε και οι όποιες αντιδράσεις αποτυπώνονται σε κάποιες νυχτερινές συνάξεις ή σε κάποια αρθρογραφία...
