Περίεργα πράγματα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στην Κουμουνδούρου. Aν δει κάποιος τον αντιπολιτευτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να λύθηκαν ξαφνικά όλα τα προβλήματα και να έχει ο Αλέξης Τσίπρας την πολυτέλεια να κριτικάρει την κυβέρνηση για τα... σχολικά γεύματα επαναφέροντας στο προσκήνιο την αντιπολίτευση του «μαγκαλιού».
Η τακτική του «μαγκαλιού» και οι αναφορές στα σχολικά γεύματα απο΄τον ίδιο μάλιστα επιβεβαιώνουν την ένδοια επιχειρημάτων και την αδυναμια άρθρωσης συγκεκριμένου αντιπολιτευτικού λόγου. Ακόμη και στο θέμα του Μητρώου των ΜΚΟ εμφανίσθηκε να επιχειρεί να πατήσει σε δύο βάρκες. Αφενός να μην ειπωθεί πως καταψήφισε την κάθαρση στον συγκεκριμένο χώρο, αφετέρου να μη δυσαρεστήσει τους αποκαλούμενους αλληλέγγυους και τις διάφορες ομάδες που κυκλόφορούν στα νησιά
Ουσιαστικά η αμηχανία και η σύγχυση στην οποία βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και η αναβλητικότητα που παρουσιάζει ο κ. Τσίπρας ως προς την «τελική αναμέτρηση» στο εσωκομματικό πεδίο, δίνοντας ραντεβού στο συνέδριο του Μαΐου – το οποίο σημειωτέον ότι αρχικά επρόκειτο να γίνει στα τέλη του 2019 – έχουν σαφές αντίκτυπο στην ατζέντα που «σηκώνει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα μείζονα, άλλωστε, είναι φανερό πως την ατζέντα διαμορφώνει η κυβέρνηση, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να έχει το πάνω χέρι.
Μετά τα όσα συνέβησαν, όμως, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη κι επικαλούμενοι ποδοσφαιρικούς όρους, ο κ. Τσίπρας έχει έναν ακόμη λόγο να πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Πολλώ δε μάλλον να επιλέγει θέματα που θέλγουν το εσωκομματικό του ακροατήριο που έχει πολλάκις δυσαρεστήσει με την επιλογή του να προωθήσει στην κομματική ιεραρχία τους «πασοκογενείς» και να επιχειρήσει ν' ασκήσει θεσμική αντιπολίτευση, όπως ταιριάζει, άλλωστε, σε ένα κόμμα που συγκέντρωσε 31,4% στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση.
Το ζητούμενο, όμως, για τον κ. Τσίπρα είναι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται. Διότι μπορεί πίσω από τις κλειστές πόρτες και την κομματική νομενκλατούρα της Κουμουνδούρου οι λεγόμενοι «παραδοσιακοί» να αξιολογούν ως αιχμή της αντιπολιτευτικής τους τακτικής και μείζον ζήτημα τα σχολικά γεύματα, αλλά η κοινωνία είναι αλλού. Στο κάτω-κάτω, μ' αυτή την τακτική κινήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 κι έπειτα, κέρδισε τις εκλογές το 2015, αλλά πλέον δεν έχει ακροατήριο. Πολύ δε περισσότερο μετά από 4,5 χρόνια δικής του διακυβέρνησης.
Με απλά λόγια: εμφανώς αμήχανος από τις εξελίξεις στο κόμμα του και βλέποντας τους «53», τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και άλλους να στοχεύουν για πρώτη φορά τον ίδιο προσωπικά, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να ψαρέψει σε θολά νερά. Και η προσέγγιση με το ΚΙΝΑΛ που επιχειρείται μέσω «σοφών γερόντων» είναι απολύτως ενδεικτική και για τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και για την κατεύθυνση που εκείνος θέλει ν' ακολουθήσει εφεξής ο ΣΥΡΙΖΑ.
