Η αποθέωση της κομματοκρατορικής τηλεοπτικής δημοκρατίας επικυρώθηκε προχθές το βράδυ στο πολυδιαφημισμένο ντιμπέιτ.
Κατ’ αρχάς φαίνεται ότι η πολιτισμική υστέρηση των κομμάτων θέλγεται μόνο από τη φαντασμαγορία της τηλεοπτικής οθόνης, και κυρίως από την φωτογενή προθήκη της. Στην πολιτική τους θέαση δεν υφίστανται καν οι εφημερίδες γνώμης, ώστε να αντλήσουν και από αυτές δημοσιογραφικό προσωπικό για συμμετοχή στο ντιμπέιτ.
Παράλληλα τα κόμματα έθεσαν τέτοιους ασφυκτικούς περιορισμούς στη διεξαγωγή του, ώστε οι αρχηγοί προστατευμένοι από τυχόν ξαφνιάσματα και παραπατήματα, να δώσουν μια θεατρική διεκπεραιωτική παράσταση με τις λιγότερες δυνατές ζημιές.
Και οι δημοσιογράφοι (δεν αναφερόμαστε στα πρόσωπα που σαφώς ήταν επαρκή, αλλά στα ΜΜΕ που εκπροσωπούσαν και αποφάσιζαν), αποδέχτηκαν να υπηρετήσουν την εν λόγω παράσταση. Ουδέν πρόβλημα, αν δεν παρουσιάζονταν και οι δυο πλευρές εκ των υστέρων ως δήθεν δυσαρεστημένες από το αποτέλεσμα, επιβεβαιώνοντας τα «κατά συνθήκην ψεύδη», του Μαξ Νορντάου!
Πολιτικοί αρχηγοί μετά τη διαδικασία την κατηγόρησαν, λέει, ως ασφυκτική! Ωραίο δούλεμα, αφού την είχαν αποφασίσει και οριοθετήσει ασφυκτικά οι δικοί τους εκπρόσωποι, κοινή συναινέσει και εν αγαστή συμπνοία!
Και οι δημοσιογράφοι παραπονέθηκαν για το ανελαστικό της διαδικασίας, «στενό κορσέ» τον χαρακτήρισαν, αφού δεν μπορούσαν να επανέλθουν εάν μια απάντηση δεν τους ικανοποιούσε, ή αν τους δημιουργούσε δημοσιογραφικό ερέθισμα και ενδεχομένως υπέκρυπτε είδηση - όπως π.χ. η φράση του Ανδρουλάκη ότι κάποιοι έπρεπε να πάνε φυλακή. Και δεν είχαν το δικαίωμα, γιατί θα έβγαιναν εκτός πλαισίου, να κάνουν την απλή και μονολεκτική ερώτηση: «Ποιοι;».
Ήταν οι ίδιοι που παραπονέθηκαν γιατί η διακομματική απέρριψε το αίτημά τους για μια τελευταία ελεύθερη ερώτηση στον κάθε αρχηγό. Και αφού τους το απέρριψε, επέμειναν στο καταγγελτικό παράπονο, αλλά παρέμειναν στην τελετουργία του «στενού κορσέ».
Και δεν σκέφθηκαν να διαμηνύσουν τελεσιγραφικά στα κόμματα (πάντα στα ΜΜΕ αναφερόμαστε όχι στους εκπροσώπους τους) ότι θα απόσχουν από τη διαδικασία εάν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά τους. Και ας τα έβγαζαν πέρα τα κόμματα, διενεργώντας μόνα τους το ντιμπέιτ.
Και έτσι η νυσταλέα και «ισόπεδη» τηλεοπτική παράσταση (δημοσιογραφική διαδικασία αλλά σκηνοθετημένη από κομματικούς ινστρούχτορες ), ικανοποίησε τα κόμματα αφού οι αρχηγοί τους βγήκαν αλώβητοι, έχοντας εκπληρώσει μια τυπική προεκλογική υποχρέωσή τους. Και έμειναν τα κομματικά στελέχη και τα τρολ στο διαδίκτυο να δίνουν λυσσασμένες μάχες για να πείσουν ότι ο δικός τους ήταν ο νικητής.
Το ντιμπέιτ σαφώς δεν αποτέλεσε τομή στην πλέον μακρόσυρτη, απαθή και αδιάφορη προεκλογική περίοδο. Ο πολύς κόσμος έχει κατασταλάξει και περιμένει την Κυριακή των εκλογών για να εκφραστεί.
Ζητούμενο παραμένει ωστόσο πως - και αν - θα εκφραστεί η «βουβή ψήφος» την οποία ανιχνεύουν οι δημοσκόποι. Για πρώτη φορά στα χρονικά, όχι μόνο παραμένει σε τέτοια μεγάλα ποσοστά λίγες ημέρες προ των εκλογών, αλλά σύμφωνα με κάποιους εξ αυτών, παρουσιάζει αυξητική τάση!
Θεωρείται φυσικό ότι οι αναποφάσιστοι στην πλειοψηφία τους αποτελούν κυβερνητικές εφεδρείες της τελευταίας στιγμής, καθώς η κυβέρνηση εκ θέσεως δημιουργεί τις περισσότερες δυσαρέσκειες και απομακρύνσεις. Αν η βουβή ψήφος προσανατολιζόταν στην αντιπολίτευση θα είχε ήδη συναθροιστεί.
Αλλά και ουδείς εξ αυτών αποφαίνεται με σιγουριά, καθώς ισχύει η διαχρονική ρήση του Φλωράκη «Η κάλπη είναι γκαστρωμένη» και δεν ξέρεις τι θα βγάλει.
