Ο Νίκος Ανδρουλάκης υποδύεται τον βοηθό του σεναριογράφου σε ένα πολιτικό θρίλερ, με ξεκάθαρη στοχοθεσία την αναζωογόνηση της έμπνευσης για την πλοκή και το σασπένς των επόμενων επεισοδίων. Αυτή η απόλαυση όμως είναι ξεκάθαρο ότι ενδεχομένως ικανοποιεί μονάχα τον ίδιο και όσους ασπάζονται ή τη βρίσκουν κατά το λαϊκότερο εκτός από την ουδετερότητα και τον ισαποστακισμό με το θολό στίγμα.
Ο κ. Ανδρουλάκης πέτυχε μέσα από έναν λεκτικό λαβύρινθο δημιουργικών ασαφειών να γίνει ευκρινής για το πρόσωπο που θα ηγηθεί του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και να διατηρήσει την απορία, για τις αληθινές επιδιώξεις του στον τερματισμό αυτής της προεκλογικής κούρσας.
Kazan-kazan θέσεις επέλεξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ανήμερα της ανακοίνωσης της ημερομηνίας των εκλογών. Η δημοσιοποίηση του ορόσημου για την κάλπη της απλής αναλογικής δεν ήταν μια ενέργεια, πολιτικά, κολοβή. Πλαισιώθηκε από τον πρωθυπουργό και από την κρυστάλλινη παρουσίαση των διλημμάτων και των στόχων της πλειοψηφίας. Ο κ. Μητσοτάκης δεν κρύφτηκε πίσω από την όποια δυσμένεια της συγκυρίας, ούτε απέσυρε τη διαυγή χάραξη που έχει επιλέξει για την πορεία της πλειοψηφίας προς την αναμέτρησης της 21ης Μαΐου: «σε έναν εξαιρετικά ασταθή κόσμο η χώρα χρειάζεται σταθερή ηγεσία, γι’ αυτό και ο πολίτες πρέπει να γνωρίζουν ποιον ψηφίζουν για Πρωθυπουργό».
Στον φωτισμό του προβολέα της πρωθυπουργικής σαφήνειας, ο κ. Ανδρουλάκης αντιπαρέβαλε τη συσκότιση της ατολμίας που «βάφτισε» θεσμικότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φαίνεται για πρώτη φορά να πρόδωσε τους λόγους που καμουφλάρει σκέψεις και προθέσεις, πίσω από την σχεδόν εμμονική πρόταση του, για τον άγνωστο Χ, πρωθυπουργό του συνασπισμού που οραματίζεται. «Κάθε πολιτικός αρχηγός είναι υποψήφιος πρωθυπουργός. Αν έχουμε ισχυρό διψήφιο τότε θα πάρουμε εντολή και θα προσπαθήσουμε να έχουμε προγραμματικές συγκλίσεις. Τότε θα συζητήσουμε για τα πρόσωπα κοινής αποδοχής. Δεν διορίζω εγώ πρωθυπουργό. Θα συμφωνήσουν και αυτοί. Δεν είναι δική μου επιλογή. Προσπαθούν να με παρουσιάσουν ότι εγώ αλαζονικά θα προτείνω πρωθυπουργό».
Πιστώνεται αυτό το βήμα στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, διότι μέσα από τα μισόλογα και τις παλινδρομήσεις, πρωτοτύπησε με την δημοσιοποίηση μια ενδεχόμενης φιλοδοξίας που είναι θεμιτή αλλά άργησε πολύ να διατυπωθεί με τιμιότητα στον δημόσιο διάλογο. Από την άλλη συνιστά και ένα από τα στοιχεία που δεν θα κριθεί μόνο από το εκλογικό σώμα αλλά και από τη βάση του κόμματος, που για μήνες επιζητούσε ένα καθαρό σήμα.
Ο κ. Ανδρουλάκης της επαναφοράς των πατρογονικών συμβόλων και ύμνων δεν αποχωρίστηκε τη δημιουργική ασάφεια και στα επιμέρους ζητήματα. Επί παραδείγματι ποια είναι η δεξαμενή από την οποία θα αντληθούν τα πρόσωπα κοινής αποδοχής που θα στελεχώσουν το σχήμα της προγραμματικής σύγκλισης την οποία ευαγγελίζεται; Πώς θα προσδιοριστεί η ζημιά την οποία έθεσε ως κριτήριο για την επιλογή τους; Γιατί περιόρισε την χρονική περίοδο από την οποία θα κριθούν οι υποψήφιοι στα τελευταία 8,5 χρόνια; Δεν θα αποκλειστούν δηλαδή στελέχη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που ενδεχομένως πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις;
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένος να αποστεί από την συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε και να επιδείξει το πολιτικό θάρρος για να παραδεχτεί την ολοφάνερη προτίμηση του προς την Κουμουνδούρου. Η ανάδειξη άλλωστε ως σημείου σύγκλισης της εξεταστικής για τις υποκλοπές για τις υποκλοπές, μετά τις εκλογές, η οποία δεν θα μπορεί να επικαλείται το απόρρητο είναι τεκμήριο αυτού του ανομολόγητου έρωτα.
