Καταντά κουραστικό, αλλά δεν μπορώ να τα προσπεράσω. Ακούω διαφόρους κρυπτοαριστερούς σχολιαστές, ακόμη και καλούς δημοσιογράφους, να λένε: «πολύς καλός ο Φάμελλος». Μιλάμε για τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και για την ομιλία του επί των Προγραμματικών Δηλώσεων που ανέγνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις προάλλες.
Μάλλον, ο συγκεκριμένος δεν κατάλαβε τίποτε: ούτε που βρισκόταν, ούτε ποιο ήταν το θέμα και, το χειρότερο, την πολιτική αλλαγή που μεσολάβησε. Η Βουλή θα είχε μόνον να κερδίσει αν άκουγε τον αδελφό Φάμελλο, που γνωρίζει καλύτερα από «Γαλάζια Μυστικά».
Δεν μου έκανε βεβαίως εντύπωση. Όσο τον παρακολουθούσα στην προηγούμενη Βουλή και τις επιτροπές της, ίδιος ήταν: πολλά λόγια, έτοιμα κομματικά στιχάκια, τρανταχτές ψεματούκλες και εντυπωσιασμός. Σωστά, προφανώς τον διάλεξαν, μέσα στον πανικό τους, οι σύντροφοι.
Φανταστείτε ότι, μετά τα τυπικά, φρόντισε πρώτα απ’ όλα να ευχαριστήσει τον Αλέξη Τσίπρα για «το πολιτικό κεφάλαιο και τη μεγάλη παρακαταθήκη που κληροδοτεί στην ελληνική κοινωνία». Εντάξει καταλάβαμε, το культ личности παραμένει της μόδας στον μετακομμουνιστικό «Συνασπισμό» αλλά εκεί που ξεπέρασε εαυτόν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (ναι, ναι….) είναι η εξήγηση της προσωπολατρικής αναφοράς προς τον πεσόντα (όχι και τόσο ηρωικά…) πρόεδρο Τσίπρα: «Ήταν αυτός που αξιοποίησε το ‘ΟΧΙ’ του ελληνικού λαού για να διαπραγματευτεί και να ανατρέψει την πρόταση που οι θεσμοί είχαν φέρει τότε στην Ελλάδα».
Από τα χειροκροτήματα που ξέσπασαν στην πλευρά ΣΥΡΙΖΑ κατά τα πρακτικά της Βουλής, ένα συμπέρασμα προκύπτει: Αμετανόητοι!
Σε τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσα να πω, μιλώντας πάντοτε πολιτικά και καθόλου προσωπικά, ότι μόνον «ανόητοι» πολιτικοί θα επέμεναν να χαρακτηρίζουν μέγα επίτευγμα την καταστροφή του 2015, όταν μάλιστα έχουν έκτοτε ηττηθεί σε τέσσερις (αριθμός 4) εθνικές αναμετρήσεις, κυρίως επειδή κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει, ούτε αυτοί που επιμένουν να τους ψηφίζουν, τα όσα τραγικά συνέβησαν τότε, την ευθύνη των οποίων ουδέποτε και ουδόλως ανέλαβε, ως όφειλε ο απερχόμενος.
Είπε κι άλλα «ωραία» ο πρόεδρος της Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ. Μας κάλεσε, για παράδειγμα, «να μη ξεχνάμε τα εννέα τρίμηνα θετικών ρυθμών ανάπτυξης», εννοώντας την υποπερίοδο του τρίτου μνημονίου μεταξύ 2017-2019.
Αν πάρουμε ολόκληρη την περίοδο 2015-19 η επίδοση του εκπεσόντος ήταν +2,9, άντε 3%, όταν η Ευρωζώνη έκανε πάνω από 9% στην ίδια περίοδο. Όταν ο Μητσοτάκης ξεπέρασε το +7% στη δική του περίοδο κι αυτό παρά το -9% της πανδημίας.
Το παιχνίδι με τους αριθμούς θέλει μια κάποια προσοχή. Δύσκολο βέβαια να το εννοήσει αυτό ο κ. Φάμελλος όταν λίγο πιο κάτω διαπίστωνε πως «όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών, τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια».
Μήπως όμως είμαι άδικος; Μπορεί, γιατί το έχω ξανακάνει. Εδώ και η πρώτη επιλαχούσα Ευτυχία Αχτσιόγλου στην ίδια «λογική» κινήθηκε με την ανακοίνωση της φιλοδοξίας της να αντικαταστήσει τον Φάμελλο. Εξηγώντας ποιόν αφορά η υποψηφιότητά της είπε ότι θα δουλέψει για «να μην καθορίζονται οι ορίζοντες καθενός και καθεμιάς από τις κοινωνικές συνθήκες της γέννησής τους».
Αντικαπιταλιστές; Σίγουρα. Πλην όμως ο καπιταλισμός γεννήθηκε από εκείνους και για εκείνους που πέταξαν από πάνω τους αυτό ακριβώς: την καταγωγή και τους τίτλους. Στοιχειώδης ανάγνωση των κλασσικών του μαρξισμού (υπάρχουν βεβαίως κι άλλα αναγνώσματα) προσφέρει πειστικά περί αυτού επιχειρήματα. Κι ούτε μια λέξη κριτικής στα έργα Τσίπρα από την κ. Αχτσιόγλου. Όταν το νέο έχει μέσα του τόσο παλαιό, καμία πρόοδος δεν γεννιέται. Κρίμα! Τελικά, κάτι περισσότερο από εμένα γνωρίζει ο υπηρεσιακός κ. Φάμελλος.
