Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει ότι η υποψηφιότητα του για την πρωθυπουργία αποδοκιμάζεται από την κοινωνική πλειοψηφία και περαιτέρω ότι όσο μικραίνει η χρονική απόσταση από την ώρα της κάλπης, τόσο περισσότερο απορροφάται εντός του φάσματος της ήττας.
Η παραδοχή ότι το σχέδιο του έχει το όνομα Μητσοτάκης, δεν είναι απλώς ακόμη μια έκφραση της κυνικότητας που διακρίνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συνιστά ένα τεκμήριο της ήττας αλλά και πειστήριο του εφεδρικού σχεδίου που απεργάζεται ώστε την επαύριον των εκλογών από την όχθη των ηττημένων να σηκώσει το τρόπαιο του νικητή.
Διότι ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμεμειγμένος στο φτωχό σκηνικό μιας καμπάνιας ήττας με τις εικόνες της μίζερης κινητοποίησης των υπόκωφων επιδοκιμασιών από τους κλακαδόρους και τους σκόρπιους χειροκροτητές, αλλά δεν έχει παραδοθεί στο μοιραίο που έρχεται. Το μπάχαλο που εξελίσσεται για την μέθοδο που θα πραγματοποιήσει το ρεσάλτο στην εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προπέτασμα καπνού.
Ο κ. Τσίπρας από τη μια μπορεί κατηγορεί τον Γιάνη Βαρουφάκη, ότι ως παρτενέρ του Μητσοτάκη, σαμποτάρει την προοδευτική διακυβέρνηση και πριμοδοτεί την εκστρατεία φόβου που δήθεν κάνει η κυβέρνηση. Η άλλη όψη όμως του ίδιου νομίσματος σφυρηλατείται από το περιεχόμενο της δημόσιας εκφοράς των στελεχών του, νέων και παλιών. Δεν είναι δα και καμία αποκάλυψη, μετά το γαϊτανάκι των δηλώσεων, από τους Γιάννη Δραγασάκη, Ευκλείδη Τσακαλώτο, Θανάση Παπαχριστόπουλο και Δημήτρη Χατζησωκράτη.
Η τοποθέτηση όμως του καθηγητή της Σορβόνης και υποψήφιου με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Α΄Θεσσαλονίκης, Γρηγόρη Γεροτζιάφα ότι ακόμη και ως ηττημένοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και όσοι τέμνονται με την σοσιαλδημοκρατική γραμμή, «επιβάλλεται» να σχηματίσουν κυβέρνηση αν βγαίνουν τα κουκιά, μοιάζει με το πρελούδιο ακόμη μιας κωλοτούμπας, με την οποία θα πάει περίπατο η δέσμευση που θέλει την προοδευτική κυβέρνηση ναι συγκροτείται μόνο εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Είναι τα λόγια του αέρα στα οποία με κυνικότητα έχει αναφερθεί ο κ. Τσίπρας, αλλά καταλόγισε στον Νίκο Ανδρουλάκη, όμως κατ΄ουσίαν αποτελούσαν την αντανάκλαση στον δικό του μετεκλογικό καθρέφτη.
Το μαρτυρούν άλλωστε οι διαδοχικές μετατοπίσεις στη στρατηγική του, από την αυτοδυναμία στην κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή, και από την αξιοποίηση της εντολής με την πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ανοχής από δέκα με δεκαπέντε βουλευτές από το ΜέΡΑ 25 της «Δήμητρας» και του «Οδυσσέα» αλλά και του Κ.Κ.Ε. Οι ενέργειες άλλωστε του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποβλέπουν στη δημιουργίας μια πρότασης διακυβέρνησης αλλά σε μια συνταγή παραλυσίας.
Το πρώτο στάδιο για την ταχεία επιστροφή στα πέτρινα χρόνια της πρώτης φοράς και των μνημονίων την οποία εγγυάται το οικονομικό πρόγραμμα με το οποίο διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού. Το κόστος των 46 δισ.ευρώ, είτε υποκρύπτει μια ατζέντα υπερφορολόγησης είτε απευθείας επιστροφή στη χρεοκοπία και στα προγράμματα διάσωσης.
Για την εξασφάλιση αυτού του στόχου υπάρχουν και οι εξτρά εγγυήσεις που οι σοφοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταρτίσει όπως οι νέες κρατικοποιήσεις τραπεζών και ενεργειακών εταιρειών άρα ταφόπλακα στην ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας. Υπάρχει βέβαια και η διαπραγματευτική δεινότητα του Αλέξη Τσίπρα που μπορεί να σώσει την παρτίδα.
