Του Γιάννη Σιδέρη
Ένα… δίκιο το έχει ο υπουργός Πολιτισμού, Αρ. Μπαλτάς. Στον δρόμο προς την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, και οι πιο ατσάλινοι αγωνιστές κάποτε κουράζονται και στέκονται να ξαποστάσουν. Αλλά ο νους τους είναι πάντα εκεί… στην Ιθάκη του Σοσιαλισμού.
Για αυτό είπε χθες στη Βουλή, κατά τη συζήτηση για το Ελληνικό, ότι στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό υπάρχουν ήττες και συμβιβασμοί. «Ο δρόμος αυτός είναι μακρύς και όχι στιγμιαίος και έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες (…) μία αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν»!
Για το Ελληνικό τα έλεγε αυτά, ότι δεν πρόκειται περί αντίφασης! Για ένα έργο που είχαν ελεεινολογήσει σε ακραίο σημείο, μιλώντας για προδότες και για το οποίο ο κ. Τσίπρας έλεγε σε συνέντευξη στον Χατζηνικολάου πως «αν είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να υπογράψω συμφωνίες όπως το Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσει ο λαός τον κ. Σαμαρά».
Έτσι γίνεται, ο σοσιαλισμός κατά στάδια, ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω, που έλεγε και ο Βλαδίμηρος, μόνο που εδώ όλα τα βήματα γίνονται πίσω: Από τη μεγαλειώδη πρώτη διαπραγμάτευση, τα capital controls, το τρίτο μνημόνιο, τις περικοπές συνάξεων, μέχρι και πρόσφατα, το φλάμπουρο του σοσιαλιστικού ανθρωπισμού, δηλαδή την κατάργηση της Αμυγδαλέζας που από «Γκουαντανάμο που την χαρακτήριζαν, την ξανάνοιξαν χθες μετά βαΐων και κλάδων –καθώς οι αριθμοί τους ξέφυγαν και κέντρα φιλοξενίας δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν.
Τσακαλώτος: Οψόμεθα στο Συνέδριο
Γι΄ αυτήν τη μακρά και διαχρονική πορεία ήττας ετοιμάζονται οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ στο επικείμενο συνέδριο. Το είπε χθες ο φερόμενος ως άτυπος αρχηγός των «53+», Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο θα 
συζητήσουμε τα πάντα. Και τα όσα δεν πήγαν τόσο καλά και γιατί είχαμε μία ήττα στη διαπραγμάτευση».
Αν κρίνει κανείς από το κλίμα κατήφειας και αδιαφορίας, που ήταν το σήμα κατατεθέν της Κ.Ε. το Σαββατοκύριακο που πέρασε, το συνέδριο δεν αναμένεται ιδιαίτερα δραματικό σε πολιτικό επίπεδο (Στην Κ.Ε. το κόμμα ήταν απόν, η αίθουσα γέμισε μόνο στην ομιλία Τσίπρα, οι σύνεδροι ήταν απρόθυμοι να μιλήσουν και όσοι μίλησαν δεν έτυχαν της προσοχής των συντρόφων τους, δείγμα που γνωστό μέλος της Κ.Ε. το ερμήνευσε ως ιδεολογική απογοήτευση. «Σαν να μην έχει νόημα η όποια συζήτηση», όπως είπε. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εργασίες την πρώτη μέρα τελείωσαν νωρίς, ελλείψει ομιλητών.).
Υποτίθεται ότι το συνέδριο έχει στόχο, όπως είχε πει ο πρωθυπουργός, την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και το άνοιγμά του στην Κοινωνία. Ωστόσο και σε αυτό μοιάζει να αποτυγχάνει, καθώς δεν παρατηρείται αθρόα προσέλευση επίδοξων μελών, ενώ και τα παλιά μέλη στην πλειοψηφία τους παραμένουν απενεργοποιημένα.
Έτσι το συνέδριο δεν αναμένεται να είναι μια αναζωογονητική διαδικασία σε ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Εξ ορισμού, πέραν των τονωτικών ενέσεων, θα προσλάβει τη μορφή κυβερνητικού απολογισμού επί των πεπραγμένων, αλλά και ηγετικής απολογίας.
Η μόνη δραστηριότητα που παρατηρείται εναργώς είναι αυτή των συνταγμένων ομάδων, όπως των «53+» (εξέχον μέλος της οποίας είναι ο κ. Τσακαλώτος), της «Ενωτικής Κίνησης», (όπου υπό τον Ν. Παππά συνωθούνται οι προεδρικοί), της μετριοπαθούς «Πλατφόρμας 2010 (όπου βρίσκουμε στελέχη όπως η Ρένα Δούρου, ο Γ. Μπαλάφας ή ο Κ. Ζαχαριάδης).
Ισχυρότερη και πιο διακριτή είναι των «53+», και λόγω Τσακαλώτου, αλλά κυρίως επειδή υιοθετεί έναν ριζοσπαστικό, ηρωικό και ουτοπικό πολιτικό λόγο, χωρίς ωστόσο αυτός ο λόγος να εναρμονίζεται με τα πεπραγμένα των μελών του, τα οποία εκπροσωπούνται στην κυβέρνηση και την Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Οι ομάδες συσπειρώνονται να δώσουν μάχες εν όψει συνεδρίου. Μόνο που αυτές δεν αναμένεται να εστιαστούν στο ιδεολογικό πρόταγμα του κόμματος ή στο στόχο να αφήσουν το ιδεολογικό τους αποτύπωμα στο κυβερνητικό έργο. Έτσι κι αλλιώς, η υποταγή στους δανειστές έχει καταστεί μονόδρομος.
Οι μάχες που θα δοθούν εκ του συστάδην θα έχουν στόχο η κάθε ομάδα να επεκτείνει τον ζωτικό της χώρο, τόσο στη σπονδυλωτή άρθρωση του κόμματος, όσο και στους θώκους κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας.
Αυτά συμβαίνουν πάντα και παντού, όταν οι «ρέμπελοι» (με την παλιά έννοια του επαναστάτης) γίνονται εξουσία και ηττούνται από την πραγματικότητα. Αφού δεν μπορούν να την αλλάξουν, αποφασίζουν τουλάχιστον να την απολαύσουν.
