Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου*
Μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε προ ημερών ότι «πίσω από τις στάχτες και τους νεκρούς στην Ανατολική Αττική κρύβονται ευθύνες που παραπέμπουν στις νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης πολιτικές επιλογές που ακολουθήθηκαν από το παλιό πολιτικό σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες».
Παρόμοιες δηλώσεις περί του τέρατος του νεοφιλελευθερισμού και του αγώνα εναντίον του έκανε ο νέος υπεύθυνος επικοινωνίας του Κινήματος Αλλαγής και εμπνευστής της «trash TV» στην Ελλάδα. Είναι φανερό ότι και οι δύο κομματικοί προύχοντες δίνουν τη δική τους μάχη. Ο ένας διεκδικεί τις ψήφους όσων καταλογίζουν στον Τσίπρα πως δεν κατάφερε τον γάιδαρο να πετάξει. Και ο άλλος διεκδικεί τις ψήφους των προδομένων της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς, επανεμφανίζοντας τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού και χαρακτηρίζοντάς τον ως βασικό υπαίτιο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Χαρακτηρίζουν ως νεοφιλελεύθερες τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, σε μια χώρα που με βάση τον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας βρίσκεται στην 115η θέση πίσω από την Καμπότζη, τη Γουιάνα, τη Ναμίμπια, τη Νιγηρία, τη Μολδαβία, το Τατζικιστάν, τη Λευκορωσία, την Γκαμπόν, τη Σρι Λάνκα, το Μαλί, το Τρινιντάντ και άλλες χώρες που βρίσκονται κάτω από την πρώτη εκατοντάδα.
Είναι άραγε νεοφιλελεύθερη πολιτική ο κρατισμός, η βαριά φορολογική πολιτική, ο ασφυκτικός κεντρικός έλεγχος της εξουσίας, ο οικονομικός παρεοκρατισμός, η αδιαφάνεια, η ρουσφετολογική ανέλιξη, το πελατειακό κράτος και οι αρτηριοσκληρωτικοί ρυθμιστικοί κανόνες; Είναι νεοφιλελεύθερη πολιτική η τυφλή αντιστράτευση απέναντι στην ελεύθερη οικονομία και τους κανόνες της αγοράς; Φυσικά και όχι.
Με την ίδια συλλογιστική με την οποία χαρακτηρίζονται ως ακροδεξιοί, ως χουντικοί, ως οπαδοί του δικτάτορα Παπαδόπουλου, όσοι επιθυμούν εκλογές και όσοι αντιστρατεύονται με πειθώ και επιχειρήματα την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμένου προπαγανδίζουν κατά του νεοφιλελευθερισμού. Φυσικά και τα σοσιαλιστικά παραμύθια μαζί με τα «κοινωνικά τριτοδρομικά μονοπάτια» είναι εύληπτα, όμορφα και γοητευτικά. Συνήθως όμως έχουν το ίδιο κακό τέλος, καθώς ξεμένουν από λεφτά. Όπως είχε πει και η Mάργκαρετ Θάτσερ, το κράτος δεν έχει δικά του λεφτά να χειριστεί και να μοιράσει. Το κράτος έχει τα λεφτά των πολιτών, τα οποία αφαιρεί από τις τσέπες τους κατά το δοκούν.
Η μόνη μονότονη απάντηση στα θολά οράματα των απολογητών της Αριστεράς είναι το πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, αν δεν δοθεί η δυνατότητα σε πολίτες να επενδύσουν σε νέες επιχειρήσεις; Η υιοθέτηση της οικονομικής ελευθερίας είναι πιο επιτακτική παρά ποτέ.
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Πέμπτης, 23 Αυγούστου
