Του Κωνσταντίνου Μαριόλη
Αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να παραμείνει στην εξουσία, ακόμη και αν κινδυνεύει να ακυρώσει τις θυσίες των Ελλήνων και να στερήσει ξανά από τη χώρα την ευκαιρία να ξεφύγει από την κρίση είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός έχει πετύχει το ακατόρθωτο. Προχωρά σε ενέργειες που ενώ είναι συντονισμένες και ξεγελούν ότι έχουν κάποιο στόχο, χαρακτηρίζονται από ακραίο ερασιτεχνισμό και αδιανόητη αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα, αποδεικνύοντας ότι το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι οι εκλογές.
Έχουμε και λέμε. Ο Αλ. Τσίπρας παρακαλάει τους ξένους επενδυτές να βάλουν τα ωραία τους λεφτά στην Ελλάδα γιατί… έτσι. Είτε επειδή έχουμε ωραίο κλίμα, είτε διότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο «τώρα είναι η ώρα». Και αφού δεν μπορεί να τους πείσει με τέτοια εκπληκτικά επιχειρήματα, κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που θέτουν ως προϋποθέσεις οι αγορές για να εξετάσουν την παραμικρή πιθανότητα να επενδύσουν στη χώρα μας. Συνεχίζει τη ρητορική της μη εφαρμογής των όσων έχει ήδη ψηφίσει τη στιγμή που οι αγορές ζητούν αποδείξεις για την πρόθεσή του να τηρήσει τις δεσμεύσεις του προς τους πιστωτές και η Moody's απειλεί με υποβάθμιση.
Και ενώ σε κάθε έκθεση ξένου οίκου, σε κάθε συνάντηση κυβερνητικών στελεχών με επενδυτικά κεφάλαια, σε όλα τα συνέδρια ξένων τραπεζών που συμμετέχουν παράγοντες της ελληνικής οικονομίας, το θέμα που μονοπωλεί το ενδιαφέρον είναι τα «κόκκινα» δάνεια και το μέλλον των τραπεζών, αναθέτει την εποπτεία του κλάδου στον στενό του συνεργάτη Αλέκο Φλαμπουράρη, ο οποίος δεν έχει καμία εμπειρία από τράπεζες. Ειδικά η απόφαση για την ανάμειξη του κ. Φλαμπουράρη με τον τραπεζικό κλάδο υποδεικνύει ότι στο δρόμο προς τις εκλογές ο κ. Τσίπρας δεν θα διστάσει να πάει για μία ακόμη φορά τη χώρα πίσω, ελπίζοντας σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα που δεν θα τον αφανίζει πολιτικά.
Η τακτική του θυμίζει ξεκάθαρα την παγίδα στην οποία συνεχίζει να πέφτει η Αργεντινή. Όπως η Κριστίνα Κίρχνερ «κατάφερε» να ακυρώσει τις θυσίες των Αργεντινών, μετά τη χρεοκοπία του 2001, και να παραδώσει... καμένη γη στην επόμενη κυβέρνηση, έτσι και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Αφού προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στις τράπεζες και στέρησε την έξοδο από τα μνημόνια το 2015, σκέφτεται από τώρα τον καιρό που θα είναι αντιπολίτευση και ναρκοθετεί το μέλλον για τον επόμενο, με κίνδυνο να ξαναβάλει την χώρα σε μνημονιακές περιπέτειες στο μέλλον.
Η Ελλάδα είναι σήμερα αποκλεισμένη από τις αγορές, σε μία συγκυρία που - ακριβώς λόγω της λήξης του μνημονίου – η κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να πείσει τους επενδυτές ότι οι πολιτικές που εφαρμόζει «χτίζουν» μια οικονομία σύγχρονη και ανταγωνιστική, με γνώμονα την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση. Επιπλέον, οι ελληνικές τράπεζες ετοιμάζονται για τη «μεγάλη μάχη» με τα «κόκκινα» δάνεια για να εξυγιάνουν τους ισολογισμούς τους χωρίς να χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση.
Και τι κάνει ο κ. Τσίπρας; Πετάει… λευκή πετσέτα σε ότι αφορά την πραγματική αντιμετώπιση των τραπεζικών προβλημάτων, βάζοντας πάνω απ' όλα το κομματικό συμφέρον. Επιλέγει να… χειριστεί τις τράπεζες πολιτικά και όχι τεχνοκρατικά, ενδεχομένως σε μία τελευταία προσπάθεια να επιβάλλει τη δική του ατζέντα πριν αποχωρήσει από την εξουσία. Και αυτό γιατί τα ανοιχτά τραπεζικά μέτωπα με πολιτική χροιά είναι αρκετά. Από τη σύσταση των τραπεζικών διοικήσεων μέχρι τον «μεγάλο εχθρό» της κυβέρνησης που δεν είναι άλλος από τον διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα, η κυβέρνηση έχει ορισμένες ιδιαίτερα… λεπτές εκκρεμότητες που πρέπει να διευθετήσει πριν τις εκλογές.
Πόσο, λοιπόν, μοιάζει η Αργεντινή με την Ελλάδα; Πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να πληρώσει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση τις καταστροφικές επιλογές της εποχής Τσίπρα και γιατί πολλοί αναλυτές προειδοποιούν για μία νέα κρίση και νέο μνημόνιο με αφορμή το χρέος;
Η Αργεντινή κατόρθωσε να απεμπλακεί από το ΔΝΤ το 2007 και 11 χρόνια μετά αναγκάζεται να ζητήσει ξανά οικονομική στήριξη ύψους 50 δισ. δολαρίων, καθώς η διακυβέρνηση των λαϊκιστών την περίοδο 2007-2015 χαρακτηρίστηκε από ακραία διαφθορά και κακοδιαχείριση, αφήνοντας μία δυσβάσταχτη κληρονομιά. Η παρούσα κυβέρνηση ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες, ωστόσο αποδείχθηκε πως ο μηχανικός και πρώην δήμαρχος του Μπουένος Άιρες, Μαουρίτσιο Μάκρι, ήταν πολύ δύσκολο να τα βάλει με το δημόσιο «τέρας» που διόγκωνε η Κίρχνερ. Επιπλέον, ο Μάκρι δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις δυσμενείς συνθήκες στις διεθνείς αγορές και την επίθεση κατά του πέσο εν τω μέσω τεράστιων κεφαλαιακών ροών προς το δολάριο. Έπρεπε, επίσης, να αντέξει στην πίεση των λαϊκιστών, οι οποίοι αισθάνονταν πιο άνετα στην αντιπολίτευση και εξαπέλυαν καθημερινές επιθέσεις με στόχο την «κεντροδεξιά παρένθεση». Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;
