Του Γιώργου Μπαλγκά
Εξοδος καθαρή, έξοδος αυτόνομη, έξοδος οριστική, έξοδος Μεσολογγίου. Εσείς, ποια έξοδο προτιμάτε; Εξαρτάται από τα έξοδα, θα μου πείτε. Σωστά...
Διότι η έξοδος είναι γεγονός στιγμιαίο. Βγήκες; Τέλος. Μετά τι; «Πού πας ρε Καραμήτρο;» που έλεγε και το παλιό ανέκδοτο. Και όπου «Καραμήτρος», όλοι εμείς. Οι οποίοι καταραστήκαμε την ώρα και τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο καράβι «Μνημόνιο», παρότι το «Ωραία Ελλάς» βούλιαζε στη Φαλκονέρα των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Τώρα που φτάνει η ώρα της αποβίβασης, ξέρουμε σε ποια ακτή θα μας ξεφορτώσουν; Διότι, μην έχουμε αμφιβολίες, οι Ευρωπαίοι θέλουν περισσότερο από εμάς να πιάσουμε στεριά.
Το λιμάνι της αποβίβασης καλύπτεται από ομίχλη. Μας λένε ότι πρόκειται για μια εξωτική ακτή, όπου μας περιμένουν όσα στερηθήκαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Προσλήψεις, επιδόματα, αυξήσεις μισθών στα 751 ευρώ, 13ες συντάξεις... Ολα εκεί υπάρχουν σε αφθονία. Κρέμονται από τα δέντρα. Δεν μας λένε τίποτα, όμως, για τις διαθέσεις των ντόπιων. Πώς θα υποδεχτεί, δηλαδή, τους νεοφερμένους η φυλή των Αγορών.
Δεν είναι αγριάνθρωποι· όχι. Αντιθέτως, είναι πολύ πολύ ευγενικοί και μορφωμένοι. Δεν φορούν δέρματα αλλά γκρίζα κοστούμια και αντί τόξα και ακόντια κρατούν χαρτοφύλακες. Δίνουν ό,τι τους ζητήσεις, αλλά προσοχή· ποτέ δωρεάν. Ούτε καν με χαριστικό επιτόκιο όπως οι τροϊκανοί. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα...
Η ζωή με τις Αγορές δεν περιλαμβάνει ανέμελο παιχνίδι σε καταπράσινα λιβάδια σαν τη μικρή Λώρα· εκτός αν τα λιβάδια τα καπνίζεις σαν υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού. Σε αυτόν τον κόσμο χρειάζεται δουλειά και υπευθυνότητα. Και προπαντός, όχι σπατάλες. Γι'' αυτό και μαζί με τις αποσκευές, οι τροϊκανοί μάς άφησαν και ένα μεγάλο κιβώτιο που γράφει επάνω «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ». Πρέπει να το ανοίξουμε και να κάνουμε με προσοχή, βήμα βήμα, ό,τι λένε οι οδηγίες χρήσεως. Στο χέρι μας, βεβαίως, είναι να το θάψουμε στην άμμο την ξανθή και να γράψουμε από πάνω τ'' όνομά μας, περιμένοντας να φυσήξει ο μπάτης... Φρόνιμο θα είναι να ανοίξουμε κι ακόμη έναν λάκκο δίπλα. Αρκετά μεγάλο για να μας χωράει όλους...
Υπάρχει, βεβαίως, και η δυνατότητα να μην έχουμε πολλές πολλές παρτίδες με τη φυλή των Αγορών. Από μακριά κι αγαπημένοι, που λέει κι ο λαός. Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει -προληπτικά- να μείνει το πλοίο «Μνημόνιο» στη ράδα και να στέλνει προμήθειες όποτε χρειάζεται. Ο κάπτεν Μπλάι, άλλωστε, τώρα είναι φίλος μας.
* Αναδημοσίευση από τον «Φιλελεύθερο» της Παρασκευής 8 Ιουνίου.
