Του Βασίλη Γεώργα
Η υπόθεση με τη διάσωση ή τη χρεοκοπία του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Μαρινόπουλου έχει πολλές φωτεινές αλλά κυρίως σκοτεινές πλευρές, και τις περισσότερες δεν τις έχουμε δει ακόμη.
Αν είναι κάτι βέβαιο, είναι πως το τεράστιο μέγεθος της αλυσίδας, οι 11.000 εργαζόμενοι, η αλληλεξάρτηση με την αγορά, και το ασήκωτο βάρος των χρεών που προσεγγίζουν τα 2 δισ. ευρώ, δημιουργούν συστημικό κίνδυνο αλλά και μεγάλες ευκαιρίες για τους ανταγωνιστές του, και συνεπώς όλο το σύμπαν μοιραία περιστρέφεται γύρω από την επόμενη μέρα της μεγάλης αλλά ραγισμένης πλέον αλυσίδας.
Η σημερινή μέρα θεωρείται μια από τις πιο καθοριστικές για το εγχείρημα. Στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών θα κριθεί αν η εταιρεία εξασφαλίσει την επιδιωκόμενη προστασία από τους πιστωτές της και συνεπώς το χρονικό περιθώριο να καταστρώσει ένα βιώσιμο σχέδιο εξυγίανσης μέχρι τον Σεπτέμβριο ή τον Νοέμβριο οπότε ζητά να εκδικαστεί η κύρια αίτηση.
Παρ'' ότι οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν ένα αγωνιώδες σκηνικό με χαρακτηριστικά θρίλερ για το αν θα εγκριθεί ή θα απορριφθεί σήμερα η αίτηση, θα αποτελούσε έκπληξη πρώτου μεγέθους αν γίνονταν το δεύτερο και η εταιρεία αφήνονταν να πτωχεύσει.
Οι πιθανότητες να πάρει το «φιλί της ζωής» είναι συντριπτικά υπέρτερες από τη στιγμή που η κυβέρνηση, το Δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι τράπεζες, οι μεγάλοι προμηθευτές και πιστωτές της και κυρίως ο σύλλογος των εργαζομένων, θα βρίσκονται σήμερα με την πλευρά των υποστηρικτών της διάσωσης της Μαρινόπουλος. Ειδικά η ύπαρξη συμφωνίας με τους εργαζόμενους την οποία ανακοίνωσε χθες επίσημα η εταιρεία, ακόμη και αν επί της ουσίας δεν διασφαλίζει κάτι ιδιαίτερο πέραν του ότι δεν θα τους εμποδίσει τώρα και στο μέλλον να διεκδικήσουν τα χρήματά τους, θεωρείται από νομικές πηγές, «κλειδί» για μια ευνοϊκή απόφαση του δικαστηρίου το οποίο την ίδια ώρα θα έχει να ισορροπήσει και ανάμεσα στα συμφέροντα μιας άλλης πολύ μεγάλης μερίδας πιστωτών και προμηθευτών οι οποίοι θεωρούν πως θα κερδίσουν περισσότερα αν πτωχεύσει τελικά η αλυσίδα και εκποιηθεί η περιουσία της.
Ακόμη και η στρατηγική της εναντίωσης στην εξυγίανση και διάσωση της Μαρινόπουλος έχει σε πολλές περιπτώσεις άλλες διαστάσεις από αυτές που φαίνονται. Διαστάσεις που σχετίζονται λ.χ. με τη δημιουργία συνθηκών πίεσης προς την οικογένεια Μαρινόπουλου ώστε να αναλάβει τις ευθύνες και να χρηματοδοτήσει ένα μελλοντικό σχέδιο εξυγίανσης και παράλληλα να κάνει πίσω και να αποδεχθεί να αναλάβει την τύχη της αλυσίδας άλλος ή άλλοι περισσότερο αξιόπιστοι επενδυτές.
Οι πληροφορίες ότι η Σκλαβενίτης θα είναι επίσης ένας από τους κύριους υποστηρικτές της διάσωσης της Μαρινόπουλος στο σημερινό δικαστήριο μέσω επιστολής «ενδιαφέροντος» για την εξαγορά της Μαρινόπουλος την οποία θα καταθέσει ο νομικός εκπρόσωπος του ομίλου, εντάσσονται επίσης σε αυτό το σκηνικό πιέσεων και πολυποίκιλων συμφερόντων που περιστρέφονται γύρω από την ιστορική αλυσίδα.
Η Σκλαβενίτης δεν απέσυρε ποτέ το ενδιαφέρον της για το δίκτυο της Μαρινόπουλος από τη στιγμή που έγινε η πρώτη επίσημη προσπάθεια επιχειρηματικής προσέγγισης με την εξαγορά των 33 υπερκαταστημάτων του ομίλου. Η προσπάθεια αυτή προσέκρουσε μεν στον προβληματισμό της Επιτροπής Ανταγωνισμού για την δημιουργία ενός ενδιάμεσου κοινού σχήματος Μαρινόπουλου – Σκλαβενίτη που θα παρεμβάλλονταν μεταξύ των επίσημων εταιρειών Μαρινόπουλος ΑΕ και της Σκλαβενίτης, αλλά ποτέ δεν ανεστάλη.
Μόνο που πλέον είναι προφανές και λογικό πως για να αναλάβει εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η Σκλαβενίτης το εγχείρημα διάσωσης ολόκληρης της Μαρινόπουλος όπως επιθυμούν οι τράπεζες και οι μεγάλοι κοινοί προμηθευτές των δύο ομίλων σούπερ μάρκετ, θα ζητήσει γη και ύδωρ ώστε να μην κινδυνεύσει ο ίδιος αργότερα με χρεοκοπία. Το ίδιο θα κάνει οποιοσδήποτε άλλος επενδυτής ενδιαφερθεί για το σύνολο ή για μέρος των καταστημάτων της αλυσίδας στην Αττική ή στην επαρχία.
Η οριζόντια διαγραφή μεγάλου μέρους των τραπεζικών δανείων και η αναχρηματοδότηση με πακτωλό ρευστότητας (δεν έχουν όλες οι τράπεζες τα ίδια συμφέροντα και εξασφαλίσεις), το κούρεμα των προμηθευτών σε ποσοστό 40-50% που μπορεί να συνιστά συντριπτικό πλήγμα για πολλές μικρότερες εταιρείες ή να μην είναι ούτε κατά διάνοια αποδεκτή λύση ειδικά από προμηθευτές που δεν έχουν να κερδίσουν κάποιο νέο συμβόλαιο με τον καινούριο επενδυτή, και η αντίστοιχη μείωση απαιτήσεων από ιδιοκτήτες ακινήτων των οποίων τα κτήρια που χρησιμοποιούνται ως καταστήματα μπορεί να βάλουν λουκέτο, θα αποτελούν πιθανότατα, τη βάση του «πραγματικού» σχεδίου εξυγίανσης το οποίο θα ετοιμαστεί και θα υποβληθεί την επαύριο του δικαστηρίου.
Ενός σχεδίου το οποίο θα πρέπει να βασίζεται σε πολύ πιο επίπονες αλλά ρεαλιστικές παραδοχές από εκείνες που περιλαμβάνονται στην αίτηση προστασίας της Μαρινόπουλος και οι οποίες εδράζονται στην εκτίμηση πως χωρίς να απολυθεί κανένας εργαζόμενος και χωρίς να κουρευτεί κανένας πιστωτής ή να κλείσουν καταστήματα, η Μαρινόπουλος θα καταφέρει όχι μόνο να αναβιώσει επιχειρηματικά αλλά σε 15 χρόνια από σήμερα θα έχει ξεπληρώσει τους πάντες μέσα από αυξανόμενες πωλήσεις και ετήσια κερδοφορία που θα φτάνει τα 150 εκατ. ευρώ…
Διαβάστε ακόμα:
- Φέσι €100 εκατ. από τον Μαρινόπουλο σε εισηγμένες εταιρείες - προμηθευτές
- Συμφωνία των εργαζομένων και της εταιρείας Μαρινόπουλος ΑΕ
