Ενώ η χώρα, με κύρια ευθύνη της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραμένει βυθισμένη στο τέλμα της πολιτικής ανυποληψίας, της θεσμικής παραλυσίας και της οικονομικής «αναπηρίας», ενεργοί πολίτες από διαφορετικούς χώρους και αφετηρίες προβληματίζονται, ψάχνουν απαντήσεις και αναζητούν λύσεις. Εντός αυτού του πλαισίου ο πολιτικός Στέφανος Μάνος, ο ακαδημαϊκός Νικηφόρος Διαμαντούρος και ο επιχειρηματίας Χρήστος Κριμίζης - Τσατσούλης (βραβευμένος ως αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας του 2017 από την Ernst & Υoung, CEO της Alchimica) είχαν ένα ενδιαφέρον debate και έναν παραγωγικό διάλογο το βράδυ της περασμένης Τρίτης σε μια από τις εκδηλώσεις του club Utile Doulci.
Με απόλυτη διαύγεια και τη συνήθη παρρησία, που του κόστισε πολιτικά αλλά δεν τη θυσίασε στον βωμό του πολλαπλώς βολικού λαϊκισμού, ο Στέφανος Μάνος προειδοποίησε εκ νέου ότι αν η χώρα πορευτεί με τη δοκιμασμένη πρακτική «business as usual» δεν θα πάει μακριά. Πάντως, δεν θέλησε να αποτολμήσει πρόβλεψη για το πώς θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός στις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Υπέβαλε, ωστόσο, ξανά στον δημόσιο διάλογο μια σειρά από τολμηρές προτάσεις οι οποίες στηρίζονται σε οικονομετρικές μελέτες, αλλά απαιτούν πάνω απ'' όλα πολιτική τόλμη… καμικάζι.
Σημειώνοντας ότι η «μαγική λέξη» που ικανοποιεί το πολιτικό σύστημα και τους μη… σκεπτόμενους πολίτες είναι η λέξη «βραχυπρόθεσμα», προέβλεψε ότι όσα συμφωνήθηκαν για την Ελλάδα τον Ιούνιο για την έξοδο από το πρόγραμμα δεν θα οδηγήσουν σε δημοσιονομική βιωσιμότητα μακροπρόθεσμα. Προβλέποντας πως θα συμβεί το αντίθετο, διότι θα «εμφιλοχωρήσει υπνωτικός εφησυχασμός», παραθέτοντας τα πιθανά μέτρα που θα ισχύσουν ανεξαρτήτως αν από τις κάλπες προκύψει αυτοδύναμη ή όχι κυβέρνηση και τους πιθανούς κινδύνους, τοποθέτησε στο μακρινό 2035 την επιστροφή του ΑΕΠ στα επίπεδα που ήταν το 2008, ήτοι από τα 183 δισ. να ανέβει στα 233 δισ.
«Θα επαναλάβω το κεντρικό μου μήνυμα. Συνεχίζοντας business as usual δεν θα πάμε μακριά. Αν όλα πάνε καλά, σε έναν ταραγμένο και αβέβαιο κόσμο, θα περιμένουμε ώς το 2035 για να φθάσει το ΑΕΠ στο επίπεδο που ήταν το 2008. Το πιθανότερο είναι ότι πολύ πριν από το 2035 κάτι θα στραβώσει» είπε, παροτρύνοντας τους συνδαιτυμόνες του να κρατήσουν λίγο από το γλυκό που συνόδευε το δείπνο γιατί είχε και άλλα… δυσάρεστα να πει!
Ο Στ. Μάνος εκτίμησε ότι η μείωση των φορολογικών συντελεστών θα έχει κάποιο θετικό αποτύπωμα, αλλά δεν θα συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη. Τα μέτρα που, όπως είπε, μπορεί να δώσουν καλύτερα αποτελέσματα είναι: η ολοσχερής κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και η ταυτόχρονη κατάργηση της επιχορήγησης των ΟΤΑ που θα καλύπτουν τους αναγκαίους πόρους από τους δημότες τους, η καταβολή μιας σύνταξης γήρατος ύψους 700 ευρώ μηνιαίως σε όσους συμπληρώνουν τα 67 έτη τους χωρίς οποιαδήποτε προϋπόθεση. Και πρωτίστως η εφαρμογή του μηδενισμού των εισφορών στην εργασία.
«Για την ανάπτυξη με Α κεφαλαίο θα χρειαστούμε όλα τα παραπάνω και μια δυναμική και έξυπνη και ευέλικτη πολιτική προσέλκυσης ξένων επενδύσεων. Με 2 δισ. ετησίως πρόσθετες ξένες επενδύσεις και όλα τα μέτρα που περιέγραψα, θα φθάσει το ΑΕΠ στο επίπεδο του 2008, το 2026. Υστερα από 8 χρόνια συνεπούς, μη λαϊκιστικής πολιτικής» ήταν η κατακλείδα της παρέμβασής του.
Ευθύνες
Σε ένα άκρως ενδιαφέρον πινγκ-πονγκ απόψεων με τον επιχειρηματία κ. Κριμίζη - Τσατσούλη δεν υπαναχώρησε ούτε κεραία από την πάγια και δημόσια δηλωμένη θέση του ότι η ευθύνη για τα πράγματα βαρύνει ατομικά και τους ίδιους τους πολίτες. Ο ακαδημαϊκός Νικηφόρος Διαμαντούρος, που κόσμησε επί σειρά ετών τη θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον επιχειρηματία Χρήστο Κριμίζη - Τσατσούλη, ο οποίος εκτίμησε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό, διαφώνησε επισημαίνοντας ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι κυρίως πολιτισμικό. Οπως εξήγησε, «το αξιακό σύστημα της ελληνικής κοινωνίας είναι συγκρουσιακό» και ο συμβιβασμός θεωρείται ήττα τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο.
Ο κ. Διαμαντούρος υπογράμμισε ότι ο συμβιβασμός είναι η βάση της νεωτερικότητας και σημείωσε ότι η λογική του μηδενικού αθροίσματος που διέπει το σύνολο της δομής της πολιτικής και κοινωνικής ζωής (σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στο επιχειρείν) δεν προάγει την εμπιστοσύνη, που είναι το συνεκτικό υλικό μιας πολιτείας. Ερωτηθείς σχετικά με την ευθύνη και τον ρόλο του πνευματικού κόσμου, ο κ. Διαμαντούρος απέφυγε και τις απλουστεύσεις και τις ωραιοποιήσεις. «Η πνευματική ηγεσία δεν πρέπει να εμπλέκεται στην πολιτική αλλά να στοχεύει στην αλλαγή της αξιακής κλίμακας» τόνισε. Και ως ένα από τα νεότερα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών παραδέχθηκε ότι «η Ακαδημία Αθηνών είναι ένας θεσμός γηρασμένος και ως τέτοιος δεν μπορεί να συμβαδίσει και να εκφράσει τη νέα εποχή».
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 19 Οκτωβρίου
