Η Ελλάδα τελειώνει το τελευταίο πρόγραμμά της στις 20 Αυγούστου και ελπίζει ότι θα μπορέσει να δανειστεί ξανά στις διεθνείς αγορές μετά από μια σχεδόν εννιάχρονη κρίση που συρρίκνωσε την οικονομία κατά ένα τέταρτο, ενώ έφερε στη χώρα σκληρά μέτρα λιτότητας.
Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το Reuters, η κρίση ήταν μεγάλο τραύμα για τους Έλληνες που το 2001 αντάλλαξαν με ενθουσιασμό τις δραχμές για ευρώ. Η υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος προκάλεσε μια εποχή φτηνού δανεισμού, η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης και των δημόσιων δαπανών που εκτόξευσαν τον προϋπολογισμό και τα ελλείμματα της χώρας.
Δεδομένου ότι η κρίση «έσκασε» στις αρχές του 2010, τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να κρατηθούν μακριά από την χρεοκοπία, στηριζόμενοι στο μεγαλύτερο σχέδιο διάσωσης στην ιστορία, με περισσότερα από 260 δισ. ευρώ δανεισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ.
Και συνεχίζει το δημοσίευμα σχολιάζοντας πως καθώς η Αθήνα σχεδιάζει την επιστροφή στην ομαλότητα, προσπαθώντας να ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία, ωστόσο είναι πολλές οι πληγές που παραμένουν. Οι τράπεζες είναι φορτωμένες με τεράστια χαρτοφυλάκια κόκκινων δανείων και το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακολουθεί να είναι το υψηλότερο στην Ευρωζώνη, στο 180% του ΑΕΠ.
«Εάν υπάρχει ένα μάθημα που πήραμε από την κρίση, είναι πως πρέπει σε κάθε περίπτωση να προσπαθείς να προστατεύσεις τη μακροοικονομική σταθερότητα», δήλωσε ο οικονομολόγος Πάνος Τσακλόγλου.
«Οι λαϊκιστικές πολιτικές που μπορεί να αποσπάσουν κάποιες ψήφους σήμερα και να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα σε μερικά χρόνια πρέπει να αποφεύγονται με κάθε κόστος. Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα θα καταλήξουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα », πρόσθεσε.
Από την πλευρά του ο Θάνος Βερέμης, επίτιμος καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σημείωσε πως «δεν βλέπω το λόγο να χαιρόμαστε που σχετικά με την έξοδο από το μνημόνιο, διότι μπορεί να φεύγουμε από κάτι κακό για να βρούμε κάτι χειρότερο».
«Οι περισσότεροι έχουν φορολογηθεί υπέρμετρα, ο κόσμος πληρώνει συνέχεια φόρους, και μένουν λίγα χρήματα στην άκρη για τις επιχειρήσεις και άρα για τη βελτίωση της ανάπτυξης».
