Του Προκόπη Χατζηνικολάου
Δεκτό έγινε από την εκτελεστική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για πρόωρη αποπληρωμή 3,7 δισ. ευρώ από τα 9,7 δισ. που χρωστά η χώρα συνολικά στο Ταμείο.
Αυτό που απομένει είναι η σύνταξη του κειμένου το οποίο θα πρέπει να αποστείλει η Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να πάρει την έγκριση από το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου, ενώ αντίστοιχα κείμενα θα σταλούν προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και το Εurogroup προκειμένου με τη σειρά τους να δώσουν την έγκριση για την πρόωρη αποπληρωμή.
Όπως αναφέρουν παράγοντες του οικονομικού επιτελείου η έγκριση του ESM είναι απαραίτητη καθώς απαιτείται συναίνεση των κρατών που μετέχουν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό, αλλά και διότι οι δανειακές συμφωνίες με τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης - τα οποία προσέφυγαν στη δανειακή βοήθειά του -προβλέπουν ότι σε περίπτωση πρόωρης αποπληρωμής του δανείου τους από το ΔΝΤ, θα πρέπει να πληρώσουν άμεσα στον Μηχανισμό την αντίστοιχη αναλογία του ανεξόφλητου δανείου τους, εκτός εάν ο τελευταίος αποφασίσει την άρση (waiver) της συγκεκριμένης υποχρέωσης.
Αυτό σημαίνει πως εάν η Ελλάδα αποπληρώσει 3,7 δισ. ευρώ από τα 9,7 δισ. ευρώ που χρωστά στο ΔΝΤ, δηλαδή το 40% των υποχρεώσεων χωρίς την έγκριση του ESM, τότε είναι υποχρεωμένη να εξοφλήσει και το 40% των δανείων που έλαβε από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης ( ESM, EFSF).
Πρόκειται για δόσεις της διετίας 2019-2020, που βαρύνονται με υψηλό επιτόκιο 5,13%, και στόχος της ελληνικής πλευράς είναι να εξαφανιστούν από το «καλεντάρι» με τις πληρωμές για τους εξής δύο λόγους:
- Ο πρώτος είναι για να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους στον κρατικό προϋπολογισμό. Υπολογίζεται ότι περίπου 150 εκατ. ευρώ από τόκους θα γλιτώσει η Αθήνα με αυτή την κίνηση, εφόσον η προεξόφληση γίνει με χρήματα από τις ομολογιακές εκδόσεις, τα οποία έχουν χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό το ΔΝΤ. Επί της ουσίας, θα πρόκειται για αντικατάσταση ακριβού χρέους με φθηνότερο.
- Ο δεύτερος είναι ότι τα 3,7 δισ. ευρώ ενέχουν σημαντικό επιτοκιακό και συναλλαγματικό κίνδυνο, ο οποίος δεν υπάρχει δυνατότητα να αντισταθμιστεί με τη χρήση χρηματοπιστωτικών εργαλείων (hedging). Η ιδιαιτερότητα αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι το Ταμείο δεν δανείζει σε ευρώ, δολάρια ή κάποια άλλο νόμισμα, αλλά σε «ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα» (SDR). Είναι μια μονάδα που χρησιμοποιεί αποκλειστικά το ΔΝΤ και η αξία των SDR προκύπτει από τη σταθμισμένη αξία ενός «καλαθιού» νομισμάτων, στο οποίο μετέχουν το δολάριο των ΗΠΑ, το ευρώ, το κινεζικό γουάν, το ιαπωνικό γιεν και η στερλίνα.
