Του Βασίλη Γεώργα
Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τον Οκτώβριο του 2009 που ο Χάρης Καστανίδης του ΠΑΣΟΚ και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης από τον ΣΥΡΙΖΑ κρεμιόντουσαν στα κάγκελα του ΟΛΘ για να σταματήσουν το «ξεπούλημα» μιας μόνο προβλήτας του λιμανιού που δρομολογούσε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή.
Προχθές ήταν Δευτέρα και δεν άνοιξε μύτη. Αυτό που άνοιξε ήταν μόνο οι προσφορές των ενδιαφερόμενων και η καρδιά του Ιβάν Σαββίδη ο οποίος ως μέλος της πλειοδότριας κοινοπραξίας που προσέφερε 231,9 εκατ. ευρώ για το λιμάνι, εδραίωσε για τα καλά την επιρροή του στα ελληνικά επιχειρηματικά πράγματα.
Κανείς, ούτε από το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά πολύ περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ανέβηκε στα κάγκελα να διαμαρτυρηθεί. Κανείς δεν κατήγγειλε κανέναν για ξεπούλημα του λιμανιού και εν τέλει κανείς δεν έμοιαζε να είναι δυσαρεστημένος που ο δεύτερος μεγαλύτερος μεταφορικός κόμβος της χώρας …«αφελληνίζεται» περνώντας στα χέρια Γερμανών και Γάλλων. Ο εκ Ρωσίας ορμώμενος μεγιστάνας και αγαπημένος των Θεσσαλονικέων, μπήκε από την πόρτα θριαμβευτής στον ΟΛΘ ως ένας από τους μετόχους της κοινοπραξίας που επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εξαγοράζει όχι απλώς έναν προβλήτα, αλλά το 67% ολόκληρου του λιμανιού. Για κάποιο ακατανόητο, ενώ ο Ιβάν Σαββίδης έχει μόλις 15% στο κοινοπρακτικό σχήμα των επενδυτών (Deutsche Invest Equity Partners GmbH- Belterra Investments Ltd - Terminal Link SAS”) είναι εκείνος που τελικά απολαμβάνει εξ ολοκλήρου τη δόξα του επενδυτή. Πιθανόν αυτό να βοηθά ώστε οι αντιδρώντες να χωνέψουν λίγο πιο εύκολα τι συνέβη αυτές τις μέρες, και οι πιο ευερέθιστοι να έχουν να λένε ότι ο Σαββίδης ως Έλληνας ομογενής και άρα πιο ευαισθητοποιημένος επιχειρηματίας, δεν θα επιτρέψει να …φύγει το λιμάνι από τη χώρα και να πέσει στα χέρια ξένων καπιταλιστών.
Σε όλη αυτή την περιπέτεια με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ έχει ενδιαφέρον πως από το 2006-2007 που ξεκίνησαν οι πρώτες συζητήσεις επί Νέας Δημοκρατίας, μόνο άλλη μια φορά στο παρελθόν υπήρξε πλειοδότης σε διαγωνισμό. Και χρειάστηκε να περάσει σχεδόν μια δεκαετία μέχρι να βρεθεί άλλος, αφού πρώτα η διαδικασία τινάχτηκε πολλές φορές στον αέρα μέχρι και τις μέρες μας, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε κάτι μοναδικό: να παγώσει τον διαγωνισμό το 2015, να τον ξεπαγώσει το 2016 και εν τέλει να κάνει τη δουλειά το 2017.
Δεν είναι χρήσιμο να μιλάμε με υποθέσεις, αλλά αν μπορούμε να θυμηθούμε κάτι είναι πως τα λεφτά για το λιμάνι το 2008 όταν προκηρύχθηκε ο πρώτος διαγωνισμός για την 30ετή παραχώρηση του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στον «προβλήτα 6» του ΟΛΘ, ήταν πολλά περισσότερα από σήμερα. Ο ίδιος ο ΟΛΘ άξιζε τότε χρηματιστηριακά πάνω από 400 εκατ. ευρώ, ενώ σήμερα περίπου 40% λιγότερα. Η τότε πλειοδότρια κοινοπραξία υπό την κινέζικη πολυεθνική Hutchison και τον όμιλο Alapis του υπόδικου σήμερα Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, είχε προσφέρει για τον ΣΕΜΠΟ τίμημα 419,5 εκατ. ευρώ σε τρέχουσες τιμές. Η συνολική προσφορά είχε αποτιμηθεί σε 3,1 δισ. ευρώ με επενδύσεις 489 εκατ. ευρώ στην 30ετία. Ωστόσο η συγκεκριμένη επένδυση δεν προχώρησε ποτέ γιατί η κοινοπραξία απέσυρε την προσφορά της μόλις είδε τα σκούρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης και τις εκδηλώσεις των αγανακτισμένων πολιτευτών της εποχής στα κάγκελα του λιμανιού.
Σήμερα η προσφορά των Γάλλων, των Γερμανών και του Ιβάν Σαββίδη είναι 231,9 εκατ. ευρώ για το 67%. Συγκριτικά μικρότερη ακόμη και αν τη δει κανείς ως συνολικό μακροπρόθεσμο όφελος που με βάση τη συμφωνία ανεβαίνει στο 1 δισ. ευρώ αν συνυπολογιστούν οι υποχρεωτικές επενδύσεις στα επτά επόμενα χρόνια (180 εκατ. ευρώ), τα έσοδα του Δημοσίου επί του τζίρου (170 εκατ. ευρώ) και οι λοιπές επενδύσεις που θα υλοποιηθούν από το σχήμα για την ανάπτυξη του λιμανιού (πάνω από 500 εκατ. ευρώ).
Προφανώς και το τίμημα, υψηλότερο ή χαμηλότερο σε σχέση με το παρελθόν, περνά σε δεύτερο πλάνο εφόσον μιλάμε για μια ιδιωτικοποίηση που εξυπηρετεί ευρύτερους σκοπούς με κυριότερο την ανάπτυξη του εμπορίου μέσα από τα ελληνικά λιμάνια. Η επένδυση αυτή δεν είναι σημαντική μόνο επειδή θα ρίξει μερικά εκατομμύρια στον απύθμενο πηγάδι του ελληνικού χρέους. Είναι επειδή συνολικά θα φέρει λεφτά, θέσεις εργασίας και ανάπτυξη στην οικονομία.
Θα μπορούσε ενδεχομένως και αυτή όπως και άλλες, να είχε γίνει σε άλλες εποχές, υπό καλύτερες προϋποθέσεις και όρους και με άλλους επενδυτές, ώστε σήμερα η οικονομία να μετρά αποτελέσματα. Αποδείχθηκε ότι χρειάζονταν περίπου δέκα χρόνια να σκαρφαλώνουμε στα κάγκελα μέχρι να καταφέρει να τα λυγίσει ο Αλέξης Τσίπρας διαπιστώνοντας πλέον ότι «οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν την προστιθέμενη αξία που θα μας βγάλει από τα μνημόνια»…
