Του Γιώργου Φιντικάκη
Βαριά συννεφιά συνεχίζει να καλύπτει το μέλλον της παραπαίουσας νικελοβιομηχανίας ΛΑΡΚΟ που όχι μόνο επιμένει να δουλεύει με μισθούς άλλων εποχών, αλλά και σε μια στιγμή που κινδυνεύει με λουκέτο εξαιτίας των κρατικών ενισχύσεων 180 εκατ ευρώ, η κυβέρνηση κλείνει το μάτι σε προσλήψεις.
Στον απόηχο της πρόσφατης απάντησης της Επιτρόπου Ανταγωνισμού Μαργκριτ Βεστάγκερ στην ευρωβουλευτή Μαρία Σπυράκη ότι η Κομισιόν έχει ενεργοποιήσει τις δικαστικές διαδικασίες επειδή η Ελλάδα ούτε έχει επιστρέψει τις ενισχύσεις, ούτε προχώρησε σε πώληση των περιουσιακών στοιχείων της ΛΑΡΚΟ, η επιχείρηση αρνείται να συγκρατήσει το μεγάλο της μισθολογικό κόστος. Το κόστος αυτό πλησιάζει τα 3.800 ευρώ μαζί με τις εισφορές εργοδότη, και προσεγγίζει τα 50 εκατ ευρώ ετησίως.
Σε αυτήν λοιπόν την εταιρεία, που μόνο στη ΔΕΗ χρωστά κοντά στα 300 εκατ. ευρώ, που συσσωρεύει κάθε χρόνο ζημιές 60 ως 80 εκατ ευρώ, και είναι αποκλεισμένη εντελώς από τον τραπεζικό δανεισμό, επιχειρούνται νέες προσλήψεις από το παράθυρο.
Προηγήθηκε το Φεβρουάριο η επίσκεψη στη Λάρυμνα όπου και τα γραφεία της ΛΑΡΚΟ του υπ. Ενέργειας Γιώργου Σταθάκη που "έκλεισε το μάτι" στους συνδικαλιστές όταν αποδέχθηκε στην μεταξύ τους συνάντηση να συνεχιστεί η σταδιακή ενσωμάτωση στο μόνιμο προσωπικό όσων απασχολούνται στις εργολαβίες.
Πριν από μερικές λοιπόν εβδομάδες επιχειρήθηκαν τέσσερις προσλήψεις στο εργοτάξιο της Εύβοιας, οι οποίες ωστόσο και παρά τις έντονες πιέσεις που ασκήθηκαν προς την διοίκησή του δεν προχώρησαν. Στην πραγματικότητα ζητήθηκαν οκτώ προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, και απλά επιχειρήθηκαν οι τέσσερις, ακριβώς όμως επειδή η εταιρεία υπόκειται σε ένα πολύ σφικτό business plan ως προς την συγκράτηση του κόστους, η διοίκηση "πάγωσε" το οποιοδήποτε αίτημα. Τούτο δεν σημαίνει ότι οι συνδικαλιστές που πρωτοστατούν στην προσπάθεια θα την εγκαταλείψουν, αφού μεταξύ τους υπάρχει η αίσθηση ότι η επίσκεψη Σταθάκη άναψε το πράσινο φως προς την κατεύθυνση αυτή.
Δεν αγγίζουν την μισθοδοσία
Το ερώτημα φυσικά είναι πως μια ζημιογόνος εταιρεία που βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό «περικοπών», και αντιμετωπίζει πάντα τον κίνδυνο του "ξαφνικού θανάτου", επιτρέπεται όχι μόνο να συζητά θέματα προσλήψεων, αλλά και να συνεχίζει να λειτουργεί με μέσο μισθολογικό κόστος λίγο κάτω από 4.000 ευρώ. Όπως επίσης αξιοπερίεργο είναι πως σε μια στιγμή που η ΛΑΡΚΟ κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και το κόστος παραγωγής της παραμένει υψηλό στα 12.500 ευρώ ο τόνος, πάνω από την διεθνή τιμή του νικελίου, η διοίκηση δεν εφαρμόζει την επιπλέον ετήσια μισθολογική μείωση 16 εκατ ευρώ, όπως έχει εξαγγείλει.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το business plan της ΛΑΡΚΟ για μείωση του κόστους της είναι προαπαιτούμενο για να αρχίσει να εφαρμόζεται η συμφωνία προμήθειας ρεύματος από την ΔΕΗ. Ναι μεν η συμφωνία πέρασε την περασμένη εβδομάδα από το Δ.Σ. της νικελοβιομηχανίας, εκκρεμεί ωστόσο η επικύρωσή της από την Γενική της Συνέλευση, γεγονός που σημαίνει ότι μέχρι τότε η ΛΑΡΚΟ δεν θα την εφαρμόζει. Έτσι, παρ' ότι η εταιρεία σύναψε τον Ιανουάριο μια πενταετή συμφωνία τροφοδοσίας ρεύματος από την ΔΕΗ, με επωφελείς για την βιομηχανία όρους, δύο μήνες μετά δεν την έχει θέσει σε λειτουργία.
Αρκετοί βέβαια εκτιμούν ότι είναι αμφίβολο αν μια επιχείρηση που συσσωρεύει κάθε χρόνο ζημιές είναι σε θέση να πληρώνει κάθε μήνα 3 εκατ ευρώ στη ΔΕΗ, όπως προβλέπει η συμφωνία. Δυνατότητα που αμφισβητούν και οι συνδικαλιστές οι οποίοι ωστόσο διαφωνούν και για έναν επιπλέον λόγο, ότι με τις υποχρεωτικές πληρωμές κάθε μήνα της ΛΑΡΚΟ προς την ΔΕΗ, δεν θα επαρκούν τα χρήματα για την μισθοδοσία τους.
Τα «μυστήρια» της Λάρυμνας
Η μισθοδοσία φαίνεται να είναι κοινός παρονομαστής στα «μυστήρια» της ΛΑΡΚΟ, οι μετοχές της οποίας ανήκουν ακόμη στο ΤΑΙΠΕΔ το οποίο το 2014 είχε επιχειρήσει να την πουλήσει μέσω παράλληλων διαγωνισμών, ένα σχέδιο που ουδέποτε περπάτησε. Αν και ο κ. Σταθάκης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Λάρυμνα φρόντισε να «ξορκίσει» οποιαδήποτε σκέψη για ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, επιμένοντας ότι αυτή θα ενταχθεί στο υπερ-Ταμείο, μέσα από το οποίο θα επιχειρηθεί να "αναδομηθεί", τα πάντα θα εξαρτηθούν από την απόφαση του Ευρωδικαστηρίου.
Σύμφωνα και με την επιστολή Βεστάγκερ στην ελληνίδα ευρωβουλευτή Μ. Σπυράκη, οι Βρυξέλλες έχουν κινήσει τις δικαστικές διαδικασίες καθώς η Ελλάδα δεν έχει συμμορφωθεί με την απόφαση του 2014, και άρα η τύχη της ΛΑΡΚΟ εξαρτάται από το δικαστήριο. Εφόσον αυτό ζητήσει την επιστροφή του συνόλου των κρατικών ενισχύσεων ύψους 180 εκατ ευρώ (135 εκατ ευρώ μαζί με τους τόκους), είναι προφανές ότι η πώληση της εταιρείας, "σπαστά" ή ολόκληρης, θα είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί από την υποχρέωση καταβολής τους. Τυχόν πώληση της ΛΑΡΚΟ, όπως έχει αποφανθεί από το 2009 η Κομισιόν σημαίνει ότι οι κρατικές ενισχύσεις δεν θα βαρύνουν τον νέο επενδυτή, και ότι ο φάκελος που έχουν ανοίξει οι Βρυξέλλες θα κλείσει, όπως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις (βλέπε ΤΡΑΙΝΟΣΕ).
Ίσως να μην ήταν τυχαίο ότι η συμφωνία ΔΕΗ-ΛΑΡΚΟ για την προμήθεια ρεύματος έγινε ένα μόλις μήνα μετά την ανακοίνωση τον Δεκέμβριο από το Ευρωδικαστήριο ότι με προσφυγή της η Κομισιόν διαπιστώνει τη μη συμμόρφωση της Ελλάδας. Διότι ουδείς επενδυτής θα δεχόταν ποτέ να εμπλακεί στη ΛΑΡΚΟ, δίχως μια μακροπρόθεσμη συμφωνία για την τιμολόγηση του ρεύματος.
Σε αυτή λοιπόν την εταιρεία όπου μεταξύ των άλλων πονοκεφάλων πρέπει να συνυπολογίσει κανείς και τις απαιτήσεις της παλαιάς ΛΑΡΚΟ (υπό εκκαθάριση για 27 έτη), της οποίας ο τζίρος συρρικνώνεται, και οι ζημιές παραμένουν σταθερές ή αυξάνονται, το μόνο που δεν λέει να πέσει είναι οι παχυλοί μισθοί. Στην ίδια ακριβώς εταιρεία, οι συνδικαλιστές με τις "πλάτες" της κυβέρνησης οραματίζονται προσλήψεις.
