Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το εγχείρημα της αναβίωσης της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης στη Φωκίωνος Νέγρη, στο υπέροχο διατηρητέο κτίριο της δεκαετίας του '30, δείγμα του αθηναϊκού μοντερνισμού, το έχουμε παρακολουθήσει από την αρχή. Από εκείνο το βράδυ του Αυγούστου του 2012, που εν μέσω κλίματος καχυποψίας, έντασης και ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης, ο δήμαρχος Αθηναίων, με τη συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας, αποφάσισε ο δήμος να ανακτήσει τη διοίκηση του χώρου τον οποίο συνδιαχειρίζονταν «ομάδες πολιτών» (σε απλά ελληνικά, βρισκόταν υπό κατάληψη ομάδων αριστεριστών) και αφού τον επισκευάσει, να τον αποδώσει ξανά στη γειτονιά.
Στην καρδιά του αστικού βίου της πόλης, την Κυψέλη, μια περιοχή με μεγάλη εμπορική αλλά και κοινωνική δραστηριότητα, το μέλλον ενός τέτοιου συμβόλου όπως η Δημοτική Αγορά, σε μια εποχή κρίσης, με το 6ο Διαμέρισμα να έχει γίνει φρούριο κάθε λογής εξτρεμιστών, η χρήση του χώρου δεν ήταν καθόλου προφανής.
Ακόμα κι αν μπήκε τελεία σε λογικές συνδιαχείρισης με αδιαφανή και αμεσοδημοκρατικά κριτήρια, η επιστροφή στο «ένδοξο παρελθόν» ωσάν η περιοχή να ήταν η Κυψέλη των λαμπερών, περασμένων δεκαετιών, δεν ήταν δυνατή. Και θα ήταν και λάθος.
Έτσι λοιπόν, έπειτα από πολύμηνη διαβούλευση, πολλές ώρες συζήτησης της δημοτικής αρχής με τους κατοίκους της περιοχής, η Αθήνα σήμερα διαθέτει το πρώτο εμπορικό κέντρο κοινωνικής επιχειρηματικότητας, το οποίο δεν στοιχίζει απολύτως τίποτα στον Αθηναίο φορολογούμενο. Αντιθέτως, η δραστηριότητα του χώρου ζωντανεύει την περιοχή και ως εκ τούτου τα γειτονικά εμπορικά καταστήματα και τους χώρους διασκέδασης. Η σκοτεινή γωνιά της Φωκίωνος Νέγρη φωτίστηκε.
Τι μας μαθαίνει το εγχείρημα της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης;
Πρώτα πρώτα, ότι το κράτος πρέπει να ασκεί τα δικαιώματά του και να κρατά το ίδιο τα κλειδιά των κτιρίων που του ανήκουν. Οι κρατικοί χώροι είναι δημόσιοι χώροι και η διοίκησή τους πρέπει να γίνεται με την εγγύηση της κρατικής ουδετερότητας. Δεύτερον, η διαβούλευση είναι ο μόνος τρόπος διάλυσης της καχυποψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα και απορρόφησης των πολλών και διαφορετικών εντάσεων που υπάρχουν σήμερα. Τρίτον, βρίσκουμε πολιτικά ευφυή την ιδέα ενός hub κοινωνικής επιχειρηματικότητας το οποίο καταλήγει να στηρίζει την καθαρή αγορά που εκτείνεται γύρω από αυτό, προσελκύοντας κόσμο και δίνοντας ξανά ζωή στην περιοχή. Και τέλος, γιατί όχι και η Αθήνα; Γιατί να μην έχουμε κι εμείς μια δομή όπως αυτές που βρίσκουμε στο Βερολίνο, την Κοπεγχάγη, τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο;
Μια Κοινωνική Αγορά που θα καταλήξει να στηρίζει την παραδοσιακή αγορά των εμπόρων είναι μια σωστή ιδέα. Θα την παρακολουθούμε.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 8 Οκτωβρίου.
