Του Γιώργου Φιντικάκη
Κάποτε η πώληση μονάδων της ΔΕΗ θα απειλούσε να ρίξει την κυβέρνηση. Σήμερα δεν ανοίγει μύτη, παρ' ότι η ΔΕΗ αποτελεί ακόμη μια πανίσχυρη εκλογική δεξαμενή.
Η μία αιτία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην εξουσία, και όχι στην αντιπολίτευση, καθώς επίσης ότι οι βουλευτές του δεν χρειάζεται να ψηφίσουν οποιαδήποτε απόφαση πριν έρθει το τελικό σχέδιο στα χέρια τους στα μέσα του 2018, συνεπώς υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνουν οι αναγκαίες ζυμώσεις. Έως τότε βουλευτές, όπως ο εκ Αρκαδίας ορμώμενος Γιώργος Παπαηλιού, που πρόσφατα τάχθηκε δημοσίως εναντίον της πώλησης της Μεγαλόπολης, θα μπορούν να επαναστατούν εκ του ασφαλούς.
Η άλλη αιτία που δεν ακούγεται "κιχ" είναι ότι κυβερνητικά στελέχη, βουλευτές και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδεχτεί πλήρως πως η πώληση μονάδων σε ιδιώτες είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη που δρομολογείται ως βίαιο μέτρο για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
Και είναι σε θέση να αντιληφθούν πως η συναίνεσή τους σε ό,τι μέχρι πρότινος "πολεμούσαν" έχει πολύ μικρότερο πολιτικό κόστος από τη μείωση των συντάξεων και τη νέα αύξηση των φόρων που έχουν ψηφίσει.
Είναι μια ακόμη επιβεβαίωση γιατί οι ξένοι στάζουν μέλι όταν μιλούν για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, ο οποίος υπέγραψε όλα όσα οι άλλοι αδυνατούσαν να κάνουν. Αναρωτιέται επομένως κανείς για ποιο λόγο έπρεπε να πληρώσουμε τόσο ακριβά δίδακτρα, γιατί χάθηκαν δύο χρόνια, προς τι τόσος ντόρος, και "επαναστατικότητα", όταν αυτή η κυβέρνηση κατέληξε να υπογράφει τα πάντα με την ίδια ευκολία που κάποτε τα "έσκιζε". Η απάντηση βρίσκεται στη διεκδίκηση της εξουσίας, και στην παραμονή σε αυτήν.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη, ειδικά στη περίπτωση της ΔΕΗ. Ονομάζεται κόπωση. Η κοινωνία έχει κουραστεί κοντά δέκα χρόνια τώρα- από το 2009 ξεκίνησαν οι πρώτες συζητήσεις- να ασχολείται με τη ΔΕΗ. Η πώληση μονάδων έρχεται ως αποτέλεσμα της μέχρι σήμερα αποτυχίας με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι μόνο, των πολιτικών που εφαρμόστηκαν διαχρονικά, ώστε να περιοριστεί η υπερδεσπόζουσα θέση της ΔΕΗ στην παραγωγή και πώληση ηλεκτρικής ενέργειας.
Βέβαια, η ΔΕΗ δεν έχει εξελιχθεί σε μονοπώλιο επί ζημία μόνο επειδή δεν έγιναν τα παραπάνω. Κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων την είδαν μόνο ως όχημα για να ασκήσουν φορολογική, επιχειρηματική και κοινωνική πολιτική και να εξυπηρετήσουν την εκλογική τους πελατεία. Από την απόφαση Βενιζέλου που υποχρέωσε τη ΔΕΗ να εισπράττει το "χαράτσι" των ακινήτων μέσω των λογαριασμών ρεύματος, με αποτέλεσμα την εκτόξευση των ανεξόφλητων οφειλών, έως τον προεκλογικό Αλέξη Τσίπρα που πολιτεύθηκε με πρόταγμα το "Δεν πληρώνω". Κάπως έτσι η ΔΕΗ έφτασε σήμερα να κινδυνεύει με ασφυξία.
Είναι επομένως αντιληπτό γιατί υπάρχει τέτοια διακομματική σύμπνοια υπέρ της σμίκρυνσης της ΔΕΗ. "Ας γίνουν πωλήσεις μονάδων, αρκεί να μην μας σκάσει η ΔΕΗ στα χέρια", είχε πει τον περασμένο Απρίλιο ο Σταύρος Θεοδωράκης, και είναι μια φράση που χαρακτηρίζει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια την άποψη που επικρατεί για την επιχείρηση.
Την εστερνίζονται πρώτοι απ' όλους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ της Δυτικής Μακεδονίας που ο ένας μετά τον άλλον παρέχουν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα δημιουργήσουν πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση.
Αν και διαφωνούν είτε για ιδεολογικούς λόγους, είτε κυρίως γιατί εκλέγονται με τις ψήφους εργαζομένων στις λιγνιτικές μονάδες και τα ορυχεία της Κοζάνης και της Φλώρινας, εντούτοις συνδέουν την ψήφο τους με το γενικότερο "εθνικό συμφέρον" και εμμέσως διαβεβαιώνουν ότι θα σεβαστούν την κομματική πειθαρχία. Αργά ή γρήγορα ίσως να τους μιμηθεί και ο κ. Παπαηλιού, ο μοναδικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αρκαδία.
Αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ότι ο χαμένος χρόνος δεν αναπληρώνεται. Σήμερα η ΔΕΗ θα εισπράξει πολύ λιγότερα απ' όσα θα εισέπραττε το 2009. Αλλες οι συνθήκες πώλησης μονάδων τότε όταν καταδικάστηκε η χώρα από το Ευρωδικαστήριο, άλλες το 2014 όταν μπήκε στο τραπέζι η "Μικρή ΔΕΗ", και εντελώς άλλες το 2017.
Το ζήτημα επίσης είναι για πόσο καιρό ακόμα ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα συνεχίζει να μην κατανοεί την εξαπάτηση από το ΣΥΡΙΖΑ- και στο θέμα ΔΕΗ, όπως και σε τόσα άλλα. Να βλέπει μπροστά του την πραγματικότητα αλλά να επιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ασυμβίβαστος. Να κυβερνάται από την πλέον μνημονιακή των κυβερνήσεων που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια, αλλά να πιστεύει ότι μέσα στους υπουργούς κρύβονται αντιμνημονιακές ψυχές. Να ζει δηλαδή ακόμη και σήμερα το δικό του placebo.
Το γεγονός ότι τμήμα της κοινωνίας συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους μεταφυσικής είναι σίγουρα κατόρθωμα που ανήκει στον κ. Τσίπρα. Και επιβεβαιώνει ότι οι αντίπαλοί του τον έχουν υποτιμήσει. Ο ίδιος αντιμετωπίζει την κοινωνία ως πολίτες με νοημοσύνη νηπίου, και ένα σημαντικό μέρος της ακόμη τον επιβραβεύει. Το γεγονός θα έπρεπε να προβληματίσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
