Της Μαίρης Βενέτη
Η Ιταλία αυτή την εβδομάδα -9 Ιουλίου- κατάφερε να πλασάρει προσφορά ομολόγου 48 ετών με απόδοση 2,8%(re-opening στην ουσία για να είμαστε ακριβείς).
Δεδομένου του πολιτικού και οικονομικού κινδύνου της χώρας σαφέστατα πρόκειται για το γεγονός του μήνα στην αγορά ομολόγων.
Το τελικό orderbook «μάζεψε» 17,5 δισεκατομμύρια ευρώ παραγγελιών για την πώληση των 3 δισ. ευρώ. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι πρόσφερε μόνο κατά 11 μονάδες βάσης μεγαλύτερη απόδοση από το 30ετές ομόλογο της Ιταλίας.
Οι ομολογιούχοι ξεκάθαρα φλερτάρουν με τον κίνδυνο αναλαμβάνοντας ένα τόσο μακροπρόθεσμο ομόλογο μιας χώρας σαν την Ιταλία, της οποίας η κυβέρνηση εξακολουθεί να βρίσκεται σε διαμάχη με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το δημοσιονομικό της έλλειμμα.
Προφανώς και η ελπίδα των συγκεκριμένων επενδυτών είναι ότι οι ιταλικές αποδόσεις θα μειωθούν περαιτέρω, αν οι σχέσεις Ιταλίας- Ε.Ε βελτιωθούν εκ νέου μετά την πρόσφατη αναθέρμανση.
Το spread μεταξύ του γερμανικού 10ετούς bund και του αντίστοιχου ιταλικού είχε συρρικνωθεί έως τις 140 μονάδες το 2016. Αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται στις 210 μονάδες βάσης.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πρόκειται περί πανέξυπνης κίνησης από το ιταλικό υπουργείο Οικονομικών, να επωφεληθεί από το μοναδικό περιβάλλον ολοένα και μεγαλύτερης ανάληψης ρίσκου για ολοένα μικρότερη απόδοση έναντι να επιδιώξει εξαιρετικά μακροχρόνια χρηματοδότηση.
Στο τέλος του εξαμήνου, πάνω από το 60% των απαιτήσεων χρηματοδότησης της χώρας αξίας 250 δισ. ευρώ για το 2019 είχε καλυφθεί.
Μεγάλο μέρος ήταν μακράς διάρκειας γεγονός που θα ανακουφίσει από τις πιέσεις τα προσεχή έτη.
Ο κίνδυνος μιας ιταλικής κρίσης χρηματοδότησης σαφέστατα μειώνεται σε αρκετά ικανοποιητικό ποσοστό.
Μήπως αυτό το παράθυρο ευκαιρίας του εθισμού των επενδυτών στην ανάληψη ολοένα και μεγαλύτερου ρίσκου για ολοένα και μικρότερη απόδοση, πρέπει να το εκμεταλλευτούμε και εμείς στον μέγιστο και όσο γίνεται επιθετικότερο βαθμό;
