Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Κατ' αρχήν τα αυτονόητα: Ο νόμος Κατσέλη καταργείται γιατί εξεμέτρησε το ζην. Όταν θεσμοθετήθηκε ο πρώτος νόμος πτωχευτικού δικαίου ιδιωτών ήταν πρωτοποριακός, χρήσιμος και παρήγαγε αποτελέσματα. Σήμερα ο ίδιος νόμος λειτουργεί ως τροχοπέδη και αβελτηρία.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για την πτώχευση ιδιωτών. Οι χιλιάδες πλειστηριασμοί ακινήτων δεν αποδίδουν. Το 80% των ακινήτων που πλειστηριάζονται καταλήγουν στις ίδιες τις τράπεζες που τα εκποιούν. Γι' αυτό χρειάζεται ένα νέο θεσμικό πλαίσιο, που να μην τιμωρεί τους άτυχους αλλά να μην συγκαλύπτει τους απατεώνες.
Γι' αυτό άλλωστε ο Πρωθυπουργός ανέθεσε στον στενότερο συνεργάτη του, τον Αλέκο Φλαμπουράρη, να συντονίσει αυτό το νέο σκηνικό που δημιουργείται από την μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, τα «κόκκινα δάνεια» των 88 δισ. Ευρώ. Η διαχείριση των «κόκκινων δανείων» δεν αφορά μόνο τα στεγαστικά δάνεια. Όλα μαζί είναι δεν είναι 27 δις Ευρώ.
Το μεγάλο κόλπο της επόμενης δεκαετίας αφορά την αναδιάρθρωση των υπερχρεωμένων επιχειρηματικών ομίλων. Ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης έχει αναλάβει τη διαχείριση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων που θα επιφέρει μεγάλες ανακατατάξεις και κάποιος θα έπρεπε να τις διαχειριστεί με πρακτικό και ωμό κυνισμό.
Μεγάλα τζάκια θα εξαφανιστούν από τον επιχειρηματικό χάρτη και άλλα νέα θα ξεπηδήσουν σαν τα μανιτάρια στο δάσος. Γι' αυτό τοποθετήθηκε ο «έμπιστος» αλλά επιεικώς άσχετος με τα χρηματοοικονομικά Αλέκος Φλαμπουράρης.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, οι δανειστές, έχουν εγκαταλείψει όλα τα 16 προαπαιτούμενα της β' αξιολόγησης και έχουν επικεντρωθεί μόνο σε ένα: Στην εξυγίανση των τραπεζικών χαρτοφυλακίων.
Αν η Ελλάδα θέλει να προχωρήσει στις αγορές, αν η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει τα 750 εκατ. Ευρώ των κερδών επί των ελληνικών ομολόγων που έχουν ήδη εισπράξει οι Ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες, θα πρέπει να εξυγιανθεί το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Γι' αυτό και οι τηλεδιασκέψεις, τα e-mails και οι επαφές με τους εκπροσώπους της Τρόικας δεν έχουν ως αντικείμενο της λεπτομέρειες της μίας ή της άλλης λύσης για την προστασία της πρώτης κατοικίας ή την πώληση δανείων από τις τράπεζες.
Το τελικό αποτέλεσμα μετράει. Αυτό και μόνον αυτό υπολογίζουν. Απελευθερώνεται η αγορά; Εξυγιαίνεται η επιχειρηματικότητα; Εξυγιαίνεται το τραπεζικό σύστημα;
Επί της ουσίας λοιπόν δεν υπάρχει «διαπραγμάτευση» με τους «θεσμούς». Η συζήτηση είναι εξαιρετικά απλή κι έχει να κάνει με συγκεκριμένους αριθμούς. Στην τελική γραμμή των ισολογισμών κρίνονται όλα.
Επομένως οι ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού, την επόμενη εβδομάδα, για το θέμα των «κόκκινων δανείων» και της πρώτης κατοικίας, έχουν ένα και μόνον ένα στόχο:
- Είτε θα επιδιώξει να λύσει το πρόβλημα με τις λύσεις που έχει περιγράψει ο Μάριο Ντράγκι
- είτε θα οδηγηθεί σε σύγκρουση με τους δανειστές -όπως το 2015- και θα οδηγήσει τη χώρα σε κρίση και πρόωρες εκλογές για να «ενισχύσει τη διαπραγματευτική του θέση»….
