Του Βασίλη Γεώργα
Αιτία έντονων τριβών μέσα στην κυβέρνηση έχει γίνει το περιβόητο «Αναπτυξιακό Σχέδιο» που ενώ έπρεπε να έχει παρουσιαστεί ήδη από τον περασμένο Μάρτιο, ακόμη και σήμερα κανείς δεν είναι σίγουρος αν θα προλάβει να είναι έτοιμο μέχρι τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο που θα τρέχει η δεύτερη αξιολόγηση.
Ο «καυγάς», όμως, δεν γίνεται τόσο για τον χρόνο -αν και θα έπρεπε σε μια οικονομία που βυθίζεται σε ύφεση άνω του 1,4% και δεν διαθέτει ένα υποτυπώδες σχέδιο ανάκαμψης- όσο για το περιεχόμενο. Όπως πληροφορείται το Liberal.gr εντός της κυβέρνησης υπάρχουν έντονες διαφωνίες και πολιτικοί «καυγάδες» τόσο για τις κατευθύνσεις της στρατηγικής που εισηγείται το ΚΕΠΕ το οποίο ανέλαβε να εκπονήσει το σχετικό σχέδιο, όσο και για τις μεγάλες ελλείψεις που αυτό παρουσιάζει. Με την ανάπτυξη να αποτελεί θεωρητικά την κορυφαία προτεραιότητα της κυβέρνησης, η εικόνα ενός εσωτερικού «εμφύλιου» πάνω στα χαλάσματα της ύφεσης δεν περιποιεί ούτε τιμή ούτε δόξα για κανέναν στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία.
Ένας σημαντικός λόγος για την καθυστέρηση της παρουσίασης του περιβόητου σχεδίου είναι ότι χαρακτηρίζεται «πρόχειρο» και «βιαστικό» και γίνεται προσπάθεια να ξαναγραφτεί σε πολλά σημεία του ώστε να συμπληρωθούν κενά και να συγκεραστούν οι πολιτικές απόψεις υπουργών και κυβερνητικών στελεχών για το πώς οραματίζονται το αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας.
Μέχρι στιγμής ξέρουμε ότι οι αυξημένοι φόροι στην παραγωγή και την κατανάλωση δεν είναι κάτι που απασχολεί την κυβέρνηση η οποία , εντούτοις και εκεί διατυπώνονται πλέον διαφωνίες.
Η κριτική που επίσης ασκείται από υπουργούς που μετέχουν στο οικονομικό επιτελείο είναι ότι ολόκληροι επιχειρηματικοί κλάδοι που θα μπορούσαν να φέρουν προστιθέμενη αξία στην ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα (λ.χ ορυκτός πλούτος, βαριά βιομηχανία κλπ), αγνοούνται ολοκληρωτικά και δεν αναφέρονται καν στο Αναπτυξιακό Σχέδιο. Άλλοι εισηγούνται στο Μαξίμου η κυβέρνηση να αξιοποιήσει το Αναπτυξιακό Σχέδιο ως βάση παζαριού με τους δανειστές και τους ξένους επενδυτές για να χτίσει οικονομικές συμμαχίες και να ενδυναμώσει τη διαπραγματευτική της θέση της, ενώ από άλλους εκφράζεται προβληματισμός ότι αν δεν υπάρξει σχετική πρόβλεψη στο Αναπτυξιακό Σχέδιο που να δρομολογεί ενέργειες αξιοποίησης πόρων, στο μέλλον θα υπάρξει μαζική μεταφορά τους προς πώληση ή «αξιοποίηση» μέσω του νέου Υπερταμείου.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, το γεγονός ότι ακόμη η χώρα δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ένα υποτυπώδες σχέδιο για την επόμενη μέρα ενώ πιέζεται από την επιστροφή στην ύφεση και την ίδια στιγμή η κυβέρνηση και οι δανειστές οραματίζονται θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης 2,5% με 3% προβλέποντας έκρηξη της ιδιωτικής επενδυτικής δραστηριότητας τα επόμενα χρόνια, δείχνει ότι κάτι λάθος υπάρχει στη συνταγή.
Έχουμε φτάσει στο σημείο πλέον οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στην Ελλάδα να είναι κάτω από 20 δισ. ευρώ το χρόνο, η αποεπένδυση να ξεπερνά τα 45 δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια της ύφεσης και η χώρα να χρειάζεται συνολικές επενδύσεις 200 δισ. ευρώ μέχρι το 2020 για να ανακτήσει μέρος από τα χαμένα της κρίσης. Και ενώ θα έπρεπε πια να έχουμε περάσει από τη θεωρία στην πράξη, στην κυβέρνηση ακόμη καυγαδίζουν για το πώς θα κάνουν ανάπτυξη έστω και στα χαρτιά.
