Του Κώστα Μήλα*
Πλείστοι όσοι αφελείς πιστεύουν (ακόμα;) ότι o Αλέξης Τσίπρας θα οδηγήσει την χώρα σε εθνικές εκλογές μαζί με τις Ευρωεκλογές.
Άλλοι, εξίσου αφελείς πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των 145+6 «προθύμων» θα οδηγηθεί σε «αναγκαστικές» εκλογές υπό το βάρος μίας εκλογικής κατάρρευσης στις Ευρωεκλογές.
Όλοι τους λογαριάζουν χωρίς τον «ξενοδόχο». Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, οι «Αδιάφθοροι» του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραιτούνται ποτέ.
Πράγματι, δεν «ίδρωσε το αυτί» τους υπό το βάρος των 100(+) νεκρών στα τραγικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου. Για ποιο λόγο θα αισθανθούν την ανάγκη (και το φιλότιμο) να οδηγήσουν την χώρα στις εκλογές ακόμα και εάν (όπως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν) καταγράψουν τραγική ήττα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου;
Άσε που ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι, το φθινόπωρο του 2019, θα αποσπάσει (μαζί με τον ομότιμο του της Βόρειας Μακεδονίας) το Νόμπελ Ειρήνης οπότε ίσως και να αυξήσει την απήχηση του στους έλληνες ψηφοφόρους με αυτόν τον τρόπο.
Ο γράφων δεν έχει πολιτικές προκαταλήψεις. Άσχετα με ότι ότι γράφεται για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο γράφων πιστεύει (όπως και ο κ. Μεϊμαράκης) ότι πιθανή υποψηφιότητα για το Νόμπελ είναι «αναμφίβολα τιμητική για τον οποιονδήποτε πρωθυπουργό».
Όμως, η εκλογική μάχη του 2019 θα κριθεί, κατά την γνώμη μου, από την αξιοπιστία των οικονομικών προγραμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει οικονομικό πρόγραμμα. Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης (βλέπε, για παράδειγμα, δηλώσεις στο CNBC) πιστεύει ότι η χώρα μας μπορεί να επιτύχει ισχυρή ανάπτυξη 4% με κινητήρια δύναμη την μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων από το 29% σήμερα στο 20% εντός διετίας.
Πρόκειται για ιδιαίτερα φιλόδοξο στόχο ανάπτυξης ο οποίος, από ιστορική άποψη, υπερβαίνει, κάπως, τον μέσο ρυθμό ανάπτυξης του 3,8% που κατέγραψε η χώρα μας από το 1914(!) μέχρι και την προ την κρίσης (ήτοι το 2007) εποχή.
Ο γράφων πιστεύει ότι το 4% που προβάλλει ο κ. Μητσοτάκης είναι εφικτό στο βαθμό κατά τον οποίο μία μεγάλη μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων συνδυασθεί με επενδυτικό boom.
Σύμφωνα με τα σημερινά (μίζερα) δεδομένα, οι επενδύσεις μόλις και θα αυξηθούν από το 14,46% του ΑΕΠ το 2019 στο 17,36% του ΑΕΠ το...2024, με αποτέλεσμα, η ανάπτυξη του 2024 να «κολλήσει» στο αναιμικό 1,17% και το ποσοστό ανεργίας του 2024 να παραμείνει στο απαγορευτικό 13,61%, ήτοι, σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από το 12,7% το οποίο είχε καταγράψει η χώρα 14 (!!!) έτη προηγουμένως όταν, δηλαδή, πρωτομπαίναμε στα Μνημόνια (το 2010 δηλαδή)
Για να μπορέσουμε επομένως να «δούμε» ρυθμούς ανάπτυξης 4% που στοχεύει ο κ. Μητσοτάκης, και συνεπώς μεγάλη αποκλιμάκωση της ανεργίας σε μονοψήφια ποσοστά, χρειάζεται επενδυτικό boom το οποίο, πέρα από την μεγάλη μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων, προϋποθέτει σαφέστατη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος.
Σε απλά ελληνικά, η βελτίωση της ικανότητας του ελληνικού κράτους να εφαρμόζει πολιτικές οι οποίες παροτρύνουν την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα θα πείσει τις επιχειρήσεις να επενδύσουν περαιτέρω. Και τούτο επειδή τα στοιχεία της World Bank κατατάσσουν την Ελλάδα πολύ χαμηλότερα σε θέματα επενδυτικού κλίματος από ανταγωνιστικές προς εμάς χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.
Ακόμα λοιπόν και εάν μειώσουμε τον συντελεστή φορολογίας από το 29% σήμερα στο 20% εντός διετίας (εδώ σημειώνω ότι η Πορτογαλία καταγράφει σήμερα συντελεστή φορολογίας 31,5% ενώ η Ισπανία 25%), οι διεθνείς επενδυτές θα εξακολουθούν να «ψηφίζουν» Πορτογαλία-Ισπανία επειδή η «ζωή» τους (θα) είναι λιγότερη δύσκολη στις δύο αυτές χώρες.
Ο γράφων πιστεύει ότι χρέος του κ. Μητσοτάκη είναι να επιλέξει (τουλάχιστον) για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ αλλά και για (νευραλγικές) κυβερνητικές θέσεις, άτομα του «βεληνεκούς» του Ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ.
Γιατί δηλαδή θα πρέπει να στέλνουμε τους «καλύτερους» στο Ευρωκοινοβούλιο όταν οι ίδιοι/ισάξιοι θα μπορούσαν να παραμείνουν στην χώρα που τόσο πολύ τους χρειάζεται σήμερα;
Η επιλογή των παραπάνω (άξιων) προσώπων θα αποτελέσει, επιπρόσθετα, ισχυρό αντίβαρο στις παράλογες απαιτήσεις της Ευρώπης για πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% μέχρι το 2022 και περίπου 2% από εκεί και μετά, μέχρι και το «σωτήριο» έτος 2060... Με άλλα λόγια, η επιλογή των καλύτερων από τον κ. Μητσοτάκη θα αφαιρέσει από την Ευρώπη το επιχείρημα ότι η (παράλογη) σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία σχετίζεται με την παντελή έλλειψη ικανών κυβερνητικών στελεχών στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται κανείς ..«Νόμπελ ευφυίας» για να αντιληφθεί το παραπάνω...
Υ.Γ. Ορισμένοι υπαινίσσονται ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιτύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης χωρίς ισχυρή διεθνή ζήτηση. Όχι απαραίτητα! Χαρακτηριστικά παραδείγματα το 2001 (όταν η Ελλάδα κατέγραψε ανάπτυξη 4,1% σε σχέση με το πενιχρό 1,3% του ΟΟΣΑ) ή το 1975 (όταν η Ελλάδα κατέγραψε ανάπτυξη 6,4% σε σχέση με το αναιμικό 0,4% του ΟΟΣΑ).
*Ο κ. Καθηγητής και Πρόεδρος του Ερευνητικού Τομέα στο Τμήμα Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool.
