Αποκρατικοποιήσεις λέγεται το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης στην ενέργεια, η οποία αναμένεται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον ανασχεδιασμό της οικονομίας με βάση και την πρόταση της Κομισιόν. Κρατικά μονοπώλια πρέπει σύντομα να ιδιωτικοποιηθούν, νοοτροπίες δεκαετιών να ανατραπούν, επενδύσεις δισεκατομμυρίων να πάρουν μπροστά και ο ομφάλιος λώρος με το κρατικοδίαιτο παρελθόν να κοπεί.
Κόντρα στην μέχρι τώρα παράδοση, ο υπουργός Περιβάλλοντος & Ενέργειας καλείται μέσα στο επόμενο διάστημα να ιδιωτικοποιήσει την ζημιογόνα ΛΑΡΚΟ των παχυλών επιδομάτων, να ανοίξει τον ανταγωνισμό στο φυσικό αέριο με την αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ, να άρει το κρατικό μονοπώλιο στον ΔΕΔΔΗΕ, να πουλήσει περαιτέρω ποσοστό στον ΑΔΜΗΕ.
Καλείται δηλαδή να ανοίξει το ενεργειακό παιχνίδι σε πολλούς παίκτες, να φέρει φρέσκο χρήμα στην οικονομία και να ανακατέψει την τράπουλα και τον ανταγωνισμό, μεταρρυθμίζοντας ένα τομέα, όπου το κράτος θα πάψει να έχει ρόλο-κλειδί όπως σήμερα, γιατί αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα μετά και τα κονδύλια που εξασφάλισε. Να αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων που θα απογειώσουν τις ενεργειακές εταιρείες και θα μεγιστοποιήσουν τα κέρδη για το Δημόσιο το οποιο θα παραμείνει σε ρόλο ρυθμιστή, αντί να κάνει τον μάνατζερ ή να διατηρεί στη ζωή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις σαν την ΛΑΡΚΟ.
Υπόθεση ΛΑΡΚΟ
Στο μέτωπο της μεταλλουργίας οι εξελίξεις είναι ραγδαίες μετά και την νέα προ ημερών “υπενθύμιση” της Κομισιόν κατά της Ελλαδας με την οποία την πιέζει να ξεκαθαρίσει το θέμα προς την κατεύθυνση είτε της ιδιωτικοποίησης, είτε του λουκέτου. Η νέα αυτή εξέλιξη βρίσκει την “χρεοκοπημένη” μεταλλουργία σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης αλλά και παράλληλης ομηρίας από τα συνδικάτα τα οποία ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει πίσω το σχέδιο ιδιωτικοποίησης.
Αν και αυτό αποτελεί μονόδρομο για την διάσωση της εταιρείας που κρατιέται τεχνητά στην ζωή με το οξυγόνο της ΔΕΗ και των φορολογουμένων, εντούτοις τα συνδικάτα ζητούν επιστροφή στο προ εκκαθάρισης καθεστώς. Τότε που το μισθολογικό κόστος έφτανε για μερικούς μέχρι και τα 73.000 ευρώ το χρόνο και συνδυάζονταν με επιδόματα γαλοπούλας, “ετοιμότητας” για εργασία τα Σαββατοκύριακα και δωρεάν σπίτια για το προσωπικό με φως, νερό, τηλέφωνο.
Στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ το στοίχημα για τον Κ. Χατζηδάκη είναι να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση, στέλνοντας το μήνυμα ότι υπάρχει η πολιτική βούληση να μπει τέλος σε βαρίδια που χρόνια τώρα απομυζούν την οικονομία και τον φορολογούμενο.
Η ΔΕΠΑ
Στην περίπτωση των δικτύων φυσικού αερίου, δηλαδή της ΔΕΠΑ Υποδομών, όπου στις αρχές της εβδομάδας ανακοινώνεται το short list όσων περνούν στην τελική φάση του διαγωνισμού, το στοίχημα είναι διαφορετικό, αφού η εταιρεία είναι κερδοφόρα. Σε μια συγκυρία όμως όπου λόγω και απολιγνιτοποίησης, χρειάζονται επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων στο φυσικό αέριο, τα οποία το κράτος δεν διαθέτει, η εξεύρεση στρατηγικού επενδυτή αποτελεί μονόδρομο. Εάν ήταν διαφορετικά, δεν θα καρκινοβατούσε τόσα χρόνια το επενδυτικό πλάνο της ΔΕΠΑ.
Η ίδια λογική, ότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον έμπορο φυσικού αερίου, διέπει και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ Εμπορίας, που παίρνει σειρά αμέσως μετά το σκέλος των υποδομών.
Τα δίκτυα του ΔΕΔΔΗΕ
Στην ίδια κατηγορία ανήκει και ο ΔΕΔΔΗΕ με το απαρχαιωμένο δίκτυο των 293.000 χιλιομέτρων πανελλαδικά και τα συχνά μπλακ άουτ. Εχει να φέρει σε πέρας ένα από τα μεγαλύτερα projects της δεκαετίας, τον εκσυγχρονισμό του δικτύου του, μαζί με την πανελλαδική αντικατάσταση 7,5 εκατομμυρίων παμπάλαιων ρολογιών με νέα, έργο εκτιμώμενου προϋπολογισμού 1 δισ ευρώ. Ενας άλλος λόγος που επίσης εξηγεί το ενδιαφέρον πολλών, είναι ότι πάνω στο δίκτυό του μπορούν να “κουμπώσουν” νέες τεχνολογίες τηλεπικοινωνιών 5G και ψηφιακής οικονομίας, ένας από τους τομείς που θα πριμοδοτηθεί από τα κονδύλια του νέου ευρωπαϊκού πακέτου. Eίναι έργα που προφανώς και δεν μπορεί να φέρει σε πέρας η μητρική ΔΕΗ, η οποία μόλις πρόσφατα κατάφερε να βγάλει την μύτη έξω από το νερό, παρά ένας ισχυρός ιδιώτης, το μάνατζμεντ του οποίου θα μπορούσε και να απογειώσει την αξία της εταιρείας, αξίωμα που ισχύει και για την ΔΕΠΑ.
Ανέκαθεν στην Ελλάδα οι ιδιωτικοποιήσεις σκόνταφταν αφενός σε νομικά- γραφειοκρατικά εμπόδια, αφετέρου στην έλλειψη πολιτικής βούλησης. Πολιτικοί όλων των κομμάτων αντιστέκονταν στο να παραδώσουν τον έλεγχο κρατικών επιχειρήσεων. Διότι επί δεκαετίες οι ενεργειακές εταιρείες βοηθούσαν στο να τροφοδοτείται η κομματική πελατεία με επικερδείς θέσεις. Η κυβέρνηση και ο Κ.Χατζηδάκης θέλουν να σπάσει αυτή η παράδοση. Τους βοηθά το γεγονός ότι έχουν επιστρέψει τόσο η εμπιστοσύνη στο οικονομικό μέλλον της χώρας, όσο και το ζωηρό επενδυτικό ενδιαφέρον για την ελληνική αγορά ενέργειας, το οποίο μετά και τα κονδύλια που εξασφαλίζει στην Ελλάδα η πρόταση της Κομισιόν θα γίνει ακόμη πιο έντονο.
