Μπορεί ο νόμος που αφορά στις πορείες να έχει ψηφιστεί από το 2020, όμως ακόμα και σήμερα μετά από σχεδόν 3 χρόνια, η κατάσταση με τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας πάει από το κακό στο χειρότερο. Ειδικά τις τελευταίες ημέρες με τις «λιτανείες και κηδείες του πολιτισμού» στις οποίες προχώρησαν οι ηθοποιοί, ξεπεράστηκε κάθε όριο ανοχής.
Είναι απορίας άξιο, που από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα οι συνδικαλιστές δεν έχουν κατανοήσει, πως η ψυχική καταπόνηση που προκαλούν στους πολίτες που ταλαιπωρούνται, ουσιαστικά στρέφεται εναντίον τους. Ουδείς εχέφρων πολίτης θα πει μπράβο στους διαδηλωτές ή θα ασπαστεί το «δίκιο» των αιτημάτων τους.
Αντιθέτως, περισσότερο θα αγανακτήσει και θα εξοργιστεί, αφού οι διαδηλωτές καταπατούν το δικαίωμα του να ζει με ηρεμία και αποτελεσματικότητα την καθημερινότητά του. Να πηγαίνει στη δουλειά του, να βγαίνει για ψώνια και να γεύεται τις χαρές της κοινωνικής ζωής του.
Η πραγματικότητα εδώ και σχεδόν 50 χρόνια, έχει αποδείξει πως οι διαμαρτυρίες μέσω πορειών και διαδηλώσεων, άνευ ή μετά επεισοδίων, δεν έχουν οδηγήσει στο παραμικρό θετικό αποτέλεσμα. Ίσα - ίσα που δημιουργούν πλείστα όσα προβλήματα. Διότι οι εκδηλώσεις αυτές λειτουργούν περισσότερο σαν διαδικασίες αγωνιστικής εκτόνωσης και ανύψωσης του επαναστατικού φρονήματος των διαδηλωτών, αλλά και σαν μηχανισμοί επιβεβαίωσης της αναγκαιότητας της συνδικαλιστικής πάλης.
Άλλωστε ακόμα και οι διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις της εποχής των αγανακτισμένων, το μόνο που είχαν αφήσει πίσω τους ήταν καταστροφές. Τίποτα περισσότερο. Και σε βάθος χρόνου είχαν φέρει το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου στην κυβερνητική εξουσία.
Διάβαζα την ανακοίνωση του Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών, με αφορμή το συνεχές κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας λόγω πορειών και διαδηλώσεων, που ζητούσε την εφαρμογή του νόμου 4703/2020 και σκέφτηκα πως δίνει μια ακόμα μάχη για το αυτονόητο.
Η κίνηση στα εμπορικά καταστήματα του κέντρου των Αθηνών, βασίζεται στην ανάγκη των καταναλωτών να κάνουν ταυτόχρονα βόλτα και στο ενδιαφέρον των τουριστών να περιηγηθούν στο κέντρο της πόλης που επισκέπτονται, δίπλα στους αρχαιολογικούς χώρους και στα σημαντικότερα τοπόσημα. Οπότε, η εμπορική κίνηση εξαρτάται από την πρόσβαση των καταναλωτών στο κέντρο των Αθηνών και στην απρόσκοπτη κυκλοφορία όλων των ενδιαφερομένων στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.
Και καθώς πλησιάζουμε στην επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου είναι φανερό πως τα πράγματα θα επιδεινωθούν. Όχι μόνο λόγω των αθρόων κομματικών συγκεντρώσεων, αλλά κυρίως λόγω της αύξησης της συχνότητας των διαδηλώσεων που λειτουργούν σαν ένας επιπλέον μοχλός πίεσης των εξελίξεων.
Με δεδομένο, πως θα οδηγηθούμε σε διπλές εκλογές, έχουμε μπροστά μας ένα τρίμηνο που το εμπορικό κέντρο της πόλης θα απειληθεί, ως προς την επισκεψιμότητα και λειτουργικότητά του. Ένα τρίμηνο στο οποίο θα δοκιμαστεί η εύρυθμη λειτουργία της αγοράς.
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί ο νόμος; Είναι τόσο δύσκολο να καταλαμβάνουν οι διαδηλωτές μέρος του πεζοδρομίου, ολόκληρο το πεζοδρόμιο, ή μια λωρίδα του δρόμου, ανάλογα με τον αριθμό τους; Κι αν οι διαδηλωτές δεν αντιλαμβάνονται αυτό το απλό πράγμα, διότι σύμφωνα με τους συνδικαλιστές ταγούς «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», μήπως η πολιτεία θα πρέπει να τους εξηγήσει πως ο νόμος που αφορά στις διαδηλώσεις είναι ο ψηφισμένος από τη Βουλή των Ελλήνων 4703/2020;
Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αυτά τα αντικοινωνικά στερεότυπα. Στις δημοκρατίες υπάρχουν νόμοι. Και οι νόμοι αυτοί δεν αρκεί να ψηφίζονται. Αλλά πρέπει και να εφαρμόζονται.
