Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από τις εκλογές. Και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ξετυλίγει με ταχύτατους ρυθμούς το απαιτητικό πρόγραμμα της, η αντιπολίτευση σέρνεται στο ίδιο προεκλογικό μοτίβο, αδυνατώντας να αντιληφθεί την ουσία του εκλογικού αποτελέσματος, που δεν είναι άλλη από το γύρισμα της πλάτης των πολιτών στον αρνητισμό και στην τοξικότητα.
Έτσι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ αναφερόμενος στη νέα κυβέρνηση μίλησε για «υποτιθέμενη επιτελικότητα», για «εναλλαγή ρόλων της παρέας του Μαξίμου». Και νομίζοντας πως βρίσκεται ακόμα σε προεκλογική περίοδο και πως οι ψηφοφόροι δεν έχουν δώσει ένα 40,56% στη Νέα Δημοκρατία και ένα 11,84% στο ΠΑΣΟΚ, συνέχισε λέγοντας πως "παρά την ωραιοποίηση της κατάστασης της οικονομίας, που επιχειρεί συστηματικά η Νέα Δημοκρατία, οι ανισότητες, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, μια ανθεκτική βιώσιμη ελληνική ανάπτυξη με οφέλη για όλους, η διαφάνεια και η αξιοκρατία είναι αυτές ακριβώς οι ανάγκες που το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής θα εκφράσει γνήσια με καθημερινό αγώνα". Είναι σίγουρο πως κάποιος πρέπει με τρόπο να ενημερώσει το Νίκο Ανδρουλάκη, πως οι εκλογές έχουν τελειώσει. Και πως τα θέματα που θέτει σήμερα, έχουν απαντηθεί εδώ και μέρες.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Αλέξης Τσίπρας, που αμέσως μετά τις εκλογές επέλεξε να καταγγείλει τη Νέα Δημοκρατία για την άνοδο της ακροδεξιάς. Λησμονώντας πως το 2015, με αυτό ακριβώς το ακροδεξιό τόξο, είχε σηκώσει το φλάμπουρο της επανάστασης της δραχμής. Διότι όσοι δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, θυμόμαστε καλά πως ο Σύριζα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμμένου και η Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου ήταν οι θερμοί υποστηρικτές του περάσματος της οικονομίας στη δραχμή και της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας.
Ο Σύριζα αναφέρεται σήμερα σε κυβέρνηση που πάει «να τους βολέψει όλους», για «ανακύκλωση της προηγούμενης κυβέρνησης Μητσοτάκη», για «προσθήκες κολλητών και φίλων» και για «μεταγραφές απαξιωμένων πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ που εξαργύρωσαν την πολυετή υπηρεσία τους στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο».
Ως ένα σημείο είναι λογικό να προσπαθούν τα δυο κόμματα της ηττημένης αντιπολίτευσης να σηκώνουν κάποιες κορόνες για να αποδείξουν πως είναι όρθια και παρόντα. Σε μια προσπάθεια να στηρίξουν τόσο το εσωτερικό των κομμάτων τους, όσο και τους φίλους και ψηφοφόρους τους που βλέπουν μπροστά τους αδιέξοδα.
Και ποιο είναι το κοινό αδιέξοδο και των δυο κομμάτων της αντιπολίτευσης; Πως με αυτούς τους αρχηγούς που έχουν, δεν πρόκειται να κινηθούν ανοδικά στον αιώνα τον άπαντα. Και πως χωρίς αυτούς τους δυο αρχηγούς τους, θα διαλυθούν τη επόμενη ημέρα. Και εξηγούμεθα.
Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα του Σύριζα, μια που αποδείχθηκε πανηγυρικά πως στερείται πολιτικής αξιοπιστίας και πως είναι ο πιο ηττημένος αρχηγός κόμματος, στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Ταυτόχρονα αποτελεί και τη μόνη συγκολλητική ουσία που συγκρατεί τον Σύριζα από τη διάλυση. Διότι χωρίς Τσίπρα, οι συνιστώσες και οι ομάδες θα επιστρέψουν στα καφενεία, στις ιδεολογικές αναζητήσεις, στις πολιτικές ζυμώσεις στην αεργία και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα πεζοδρόμια.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στο ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατόρθωσε με τον μηχανισμό των πρώην στελεχών της ΠΑΣΠ και του εναπομείναντος βαθέως ΠΑΣΟΚ, να αναδειχθεί πρόεδρος σε ένα κόμμα που ουδεμία σχέση έχει με τη σοσιαλδημοκρατία και τα προβλήματα τα εποχής. Ο πολιτικός λόγος και η πολιτική θεώρηση της πραγματικότητας θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ του 1981. Όμως σήμερα είμαστε στο 2023. Και οι προτάσεις του 1981 φαντάζουν πρωτόγονες και ξεπερασμένες.
Αμφότεροι οι αρχηγοί των δυο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν έχουν ιδεολογικό στίγμα. Ο πρώτος διότι κινείται διαχρονικά σαν τη ανεμοδούρα, με αποκλειστικό σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας και από το 2019 και μετά, τη διατήρηση της προεδρίας του Σύριζα παρά τις διαρκείς ήττες. Ο δεύτερος επαναδιατυπώνει κάποια παλαιά άχρωμα και ξύλινα τσιτάτα, τα οποία αναπαράγουν και οι νεογέροντες που έχουν αναδειχθεί από τον ίδιο στην πρώτη γραμμή. Και οι οποίοι εκφράζουν έναν απολιτικό λόγο που προβληματίζει.
Αμφότεροι παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας τους δεν διαθέτουν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις και εμπειρίες που έχουν οι αντίστοιχοι συνομήλικοι τους εργαζόμενοι σε θέσεις ευθύνης. Και αυτό γίνεται ολοένα και πιο εμφανές.
Είναι δε εντελώς παράταιρο και δείχνει έλλειψη αυτοσεβασμού και επαφής με την πραγματικότητα, το γεγονός πως και οι δύο τους δεν μπορούν να επικοινωνήσουν έστω και με οριακό τρόπο στην αγγλική γλώσσα, ακόμα και διαβάζοντας κείμενα που τους έχουν προετοιμάσει οι σύμβουλοι τους, σε μια χώρα και σε μια εποχή που η άριστη γνώση και χρήση τουλάχιστον της αγγλικής γλώσσας αποτελεί προαπαιτούμενο για τη πρόσληψη εργαζομένων σε θέσεις μέσης ευθύνης. Δεν θα μπορούσαν να έχουν μάθει τόσα χρόνια αγγλικά μέσω ταχύρρυθμων μαθημάτων, όταν τα παιδιά στα σχολεία μέσα σε πέντε χρόνια παίρνουν το Proficiency; Έτσι ώστε να μην αυτογελοιοποιούνται;
«Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα», δηλαδή. Από τη μια πλευρά, η παραμονή τους στις ηγεσίες των κομμάτων τους, αποτελεί βαρίδι απέναντι δε οποιαδήποτε προσπάθεια ανοδικής πορείας και διεύρυνσης της αποδοχής τους. Και από την άλλη πλευρά, η απομάκρυνση τους θα οδηγήσει σε αποσύνθεση και διάλυση.
Έτσι τα αδιέξοδα της αντιπολίτευσης ζητούν λύσεις. Και όσο οι λύσεις αυτές δεν βρίσκονται, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συνεχίσουν να πηγαίνουν την χώρα μπροστά, χωρίς να υπάρχει σοβαρός αντιπολιτευτικός λόγος και έλεγχος στο κοινοβούλιο.
