Είναι γνωστό πως ο Αλέξης Τσίπρας, νοιώθει ιδιαίτερα ασφαλής όταν περιτριγυρίζεται από μη μορφωμένους πολίτες. Από πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται την αδυναμία του να επικοινωνήσει έστω και με στοιχειώδη αγγλικά με τους ξένους ομολόγους του και την αδυναμία του να αντιληφθεί έννοιες όπως είναι οι 360 μοίρες της γεωμετρίας ή το έτος φωτός σαν μονάδα μέτρησης πλανητικών αποστάσεων.
Ίσως και λόγω αυτών των χτυπητών αδυναμιών, που εμφανίζονται με τη μορφή εννοιολογικών, συντακτικών και γραμματικών λαθών στις ομιλίες του, να έχει αποφασίσει να προσφέρει στα παιδιά του την καλύτερη δυνατή μόρφωση, γνωρίζοντας βαθιά μέσα του, αυτό που πιστεύουμε άλλωστε όλοι οι γονείς. Ότι το καθήκον μας είναι τα παιδιά μας να μορφωθούν όσο γίνεται καλύτερα και να αναζητήσουν τη γνώση όσο γίνεται βαθύτερα, ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια που απαιτούνται για να έχουν περισσότερες δυνατότητες και ευκαιρίες στη ζωή τους.
Ωστόσο η ένταξη του μέτρου της κατάργησης της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, στο προεκλογικό πρόγραμμα του Αλέξη Τσίπρα δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Αφ’ ενός διότι υπόσχεται την ελεύθερη είσοδο στα Πανεπιστήμια της χώρας από τον ερχόμενο Ιούνιο αμέσως μετά τις εκλογές, σαν «τυράκι» στους ψηφοφόρους από 16 έως 18 ετών, για τον υπερψηφίσουν ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση. Και αφ’ ετέρου διότι τα «παιδιά των άλλων» αποτελούν πάντοτε την πολύτιμη πρώτη ύλη, για τη δημιουργία μιας πολυπληθούς δεξαμενής κομματικών στρατών και εξαρτημένων ψηφοφόρων. Και μια εύφλεκτη ύλη που θα στελεχώνει με την πρώτη ευκαιρία της πάσης φύσεως εκδηλώσεις αντίδρασης και διαμαρτυρίας «ενάντια στο σύστημα».
Γι’ αυτόν τον λόγο το ελληνικό Πανεπιστήμιο αποτελεί για την Αριστερά ένα χώρο ιδεολογικής ζύμωσης, αγωνιστικής εξάσκησης και επαναστατικής γυμναστικής. Η πάνω από σαράντα έτη διάλυση της Παιδείας, που είχε ξεκινήσει από το ΠΑΣΟΚ του 1981, έχει οδηγήσει σε μια νοσηρή κατάσταση που δύσκολα ανατρέπεται. Τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα του διδακτικού και φοιτητικού κατεστημένου έχουν δομήσει όλα αυτά τα χρόνια ένα βαθύ καθεστώς, που συμφέρει αρκετούς. Αλλά όχι τη χώρα. Όχι τους καθηγητές που επιθυμούν να διδάξουν, τους φοιτητές που επιθυμούν να μάθουν και τους γονείς που μοχθούν για να στηρίξουν τα παιδιά τους σε όλα τα στάδια της δύσβατης εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Το μέτρο της κατάργησης της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση, έρχεται να προστεθεί στην απουσία ουσιαστικών εξετάσεων προαγωγής σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Έτσι σύμφωνα με την ιδεοληψία της Αριστεράς, η εγγραφή στο Νηπιαγωγείο οδηγεί στο Πανεπιστήμιο και από εκεί στο Πτυχίο. Ένα πτυχίο το οποίο σύμφωνα με το εκλογικό πρόγραμμα του Σύριζα θα κατοχυρώνει αυτομάτως επαγγελματικά δικαιώματα.
Φυσικά το επόμενο βήμα, σε αυτόν το άθλιο μοτίβο, δεν μπορεί να είναι άλλο από την προσδοκία διορισμού στο Δημόσιο, που μετατρέπεται και αυτή σε πολιτικό εργαλείο. Διότι είναι φανερό, πως οι απόφοιτοι μιας τέτοιας ευνουχισμένης εκπαιδευτικής διαδικασίας που στερείται εξετάσεων και αξιολογήσεων, δημιουργικών δραστηριοτήτων και ποιοτικών λειτουργιών δεν θα έχουν καμία τύχη στην προσπάθεια ένταξης τους στον ιδιωτικό τομέα και στην πραγματική οικονομία.
Οπότε θα αποτελούν μια δεξαμενή μόνιμης εξάρτησης από τους κομματικούς μηχανισμούς, αφού η μόνο διέξοδος τους θα είναι η ρουσφετολογική ένταξη τους σε κάποιες θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης και η καταστροφική για τον Δημόσιο τομέα πρόσληψη τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία διαιωνίζοντας το καθεστώς της ανεπαρκούς στελέχωσης.
Έτσι οι νέοι που στερούνται γνώσεων και δεξιοτήτων, που δεν έχουν τριφτεί με την πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως έχουν εθιστεί και βολευτεί με αυτήν την άκοπη και ανέξοδη διαδρομή από το Νηπιαγωγείο στο Πτυχίο, θα είναι το αυριανό προλεταριάτο. Διότι στην εποχή των τεχνολογικών και ψηφιακών εκρήξεων, ο πραγματικός αναλφαβητισμός θα αφορά όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που θα έχουν πτυχία, αλλά όχι γνώσεις, ούτε κατάρτιση.
Είναι πολιτικά ανήθικη η προεκλογική εξαγγελία του Αλέξη Τσίπρα για την κατάργηση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Η χώρα μας χρειάζεται να γίνει η νέα Φινλανδία και η νέα Ολλανδία στο χώρο της Παιδείας. Η χώρα χρειάζεται εκπαιδευμένους και καταρτισμένους αποφοίτους από τα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία, για να στελεχώσουν τις νέες θέσεις απασχόλησης που ανοίγονται λόγω του επενδυτικού κύματος που βιώνουμε. Αλλά και οι νέοι χρειάζονται το ίδιο. Διότι από τη φύση τους θέλουν να προκόψουν, να ζήσουν και να πετύχουν. Και όχι να μετατραπούν σε μια άμορφη μάζα χειραγωγούμενων πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
