Το αξιομνημόνευτο ερώτημα «ποιον θα πιστέψεις, εμένα ή τα μάτια σου που ψεύδονται;» είχε υποβληθεί από τον Chico Marx που υποδυόταν τον Rufus Firelfy στην κλασική κινηματογραφική ταινία της Paramount Pictures “Duck Soup”, του 1933.
Στη συγκεκριμένη σκηνή του έργου η Gloria Teasdale έλεγε στον Rufus Firefly, πως τον έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια, για να λάβει την απάντηση «ποιον θα πιστέψεις, εμένα ή τα μάτια σου που ψεύδονται;», σε μια προσπάθεια άρνησης των όσων συνέβαιναν μεταξύ τους και σε μια προσπάθεια αντιστροφής της ίδιας της πραγματικότητας.
Την ίδια έκφραση είχε χρησιμοποιήσει και ο διανοούμενος της ευρωπαϊκής Αριστεράς και πνευματικός πατέρας του Αλέξη Τσίπρα, Slavoj Zizek, στην προσπάθεια του να περιγράψει τη στάση του υπουργού του Σαντάμ, Muhammad Saeed al-Sahhaf, που απολύτως συνειδητά αρνιόταν την ίδια την πραγματικότητα της κατάρρευσης του καθεστώτος του Ιράκ.
H ίδια έκφραση παραφρασμένη έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές, όπως «πιστεύεις τα μάτια σου ή αυτά που σου λέω; » ή «πιστεύεις αυτά που εσύ βλέπεις ή αυτά που εγώ σου λέω;»
Η επιλογή του Σύριζα να επιβάλει τη δική του αλήθεια, με συνειδητή άρνηση της πραγματικότητας, δεν αποτελεί στοιχείο κωμωδίας όπως αυτής των αδερφών Marx, αλλά στοιχείο τραγωδίας. Μοιάζει με την επαναφορά του ρολογιού του Σύριζα, πίσω στο τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Λες και κάπου εκεί έχει σταματήσει η ιστορία. Λες και από το 2015 μέχρι το 2019, δεν έχει μεσολαβήσει κάτι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ξεχάσουμε την πλήρη ιδιωτικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που συντελέστηκε στα τέλη του 2015 και μιλάει σήμερα για κρατικό τραπεζικό πυλώνα. Θέλει να ξεχάσουμε πως επί ΣΥΡΙΖΑ ιδρύθηκε η εσωτερική αγορά ενέργειας, που σήμερα καταγγέλλει. Θέλει να ξεχάσουμε την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς, και ζητά την εκ νέου κρατικοποίηση της. Και φυσικά θέλει να ξεχάσουμε το δάκρυ των αγωνιστών υπουργών κατά τη διάρκεια της υπογραφής της σύμβασης των περιφερειακών αεροδρομίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πιστέψουμε αυτά που λέει και όχι αυτά που συμβαίνουν. Διότι αυτά που συμβαίνουν αφήνουν ένα συγκεκριμένο αποτύπωμα πίσω τους. Ενώ τα λόγια αλλάζουν. Και ειδικά τα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ αλλάζουν με ιδιαίτερη ευκολία.
Ωστόσο, η υιοθέτηση ψεμάτων και η προσπάθεια διαστρέβλωσης της αλήθειας, σαν επιλογή είναι προβληματική. Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μνημόνια, προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις, δια χειρός Τσακαλώτου πέρασε το τραπεζικό σύστημα στα χέρια θεσμικών και στρατηγικών επενδυτών του εξωτερικού, δια χειρός Σταθάκη δομήθηκε το σύστημα προσδιορισμού των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και πως επί ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε η επιλογή της παραμονής στην Ευρώπη με σκληρούς όρους, μετά από το υπερδεκαετές ιδεοληπτικό αντιευρωπαϊκό κρεσέντο που είχε προηγηθεί.
Επομένως το να ξανασηκώνει παντιέρες και να χρησιμοποιεί συνθήματα και κορώνες, που ίσως και να του προσφέρουν ψήφους, στο τέλος της ημέρας θα φανεί επιζήμιο και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι δεν είναι απίθανο να βρεθεί εντός κυβερνήσεως μετά τις εκλογές, είτε σε «κυβέρνηση ηττημένων» όπως έχει πει ο πρόεδρος του, είτε ακόμα και σε μια οικουμενική κυβέρνηση. Οπότε πως θα μπορέσει να δικαιολογήσει τον οποιοδήποτε συμβιβασμό και την οποιαδήποτε προσγείωση στην πραγματικότητα, στο αφιονισμένο από τα ψεύδη του, κοινό του.
Διότι αν καταφέρει για μια ακόμα φορά να τον πιστέψουν οι πολίτες γι’ αυτά που λέει και όχι γι’ αυτά που βλέπουν, τότε θα ακολουθήσει για πολλοστή φορά μια ακόμα σκληρότερη προσγείωση στην πραγματικότητα, με σημαντικότατο κόστος τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον τόπο.
