Οι δηλώσεις του Κρεμλίνου κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών, παρομοιάζονται με μια μεγάλη «επίθεση φιλίας» προς τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οποίες μάλιστα χαρακτηρίζουν σαν εταίρους. Ωστόσο, το Κρεμλίνο συνεχίζει να επιρρίπτει πάνω τους ολόκληρη την ευθύνη της εκτόξευσης των τιμών της ενέργειας, λες και η Ευρώπη επιθυμεί την οικονομική και πολιτική αυτοκτονία της.
Ο Βλαδίμηρος Πούτιν δήλωσε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να ξεκινήσει εκ νέου τις προμήθειες υδρογονανθράκων, ότι η μπάλα είναι στο γήπεδο της ΕΕ και ότι οι χώρες της ΕΕ αν θέλουν, μπορούν να ανοίξουν τη στρόφιγγα. Ανέφερε ταυτόχρονα πως η Ρωσία θα μπορούσε να μετακινήσει μεγάλους όγκους φυσικού αερίου μέσω των αγωγών Nord Stream, μέσω του πυθμένα της Βαλτικής προς τη Μαύρη Θάλασσα και να ανοίξει νέες οδούς προς την Ευρώπη, μέσω της Τουρκίας, δημιουργώντας το μεγαλύτερο hub αερίου για τις Ευρωπαϊκές χώρες στο Τουρκικό έδαφος. Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι οι εταίροι, δηλαδή οι Ευρωπαίοι, θα ενδιαφέρονται γι’ αυτό.
Παράλληλα, ο Ρώσος πρόεδρος επικρότησε την απόφαση του ΟΠΕΚ να μειώσει την παραγωγή πετρελαίου προκειμένου να κρατήσει τις τιμές του σε υψηλά επίπεδα.
Τέλος, κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση πως «πολιτικοποιεί» το θέμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και πως δεν επενδύει αρκετά σε πετρέλαιο και αέριο, ρίχνοντας όλο το βάρος στην πράσινη ενέργεια.
Σηματοδοτεί άραγε όλη αυτή η νέα τακτική κίνηση μια αλλαγή πλεύσης; Για να δούμε.
Η ενεργειακή επίθεση του Κρεμλίνου κατά των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε προηγηθεί της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Ο στόχος του Κρεμλίνου ήταν από τη πρώτη στιγμή προφανής. Επιθυμούσε να πνίξει ενεργειακά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να οδηγήσει την Ε.Ε. σε δύσκολα μονοπάτια συμπίεσης των εισοδημάτων των πολιτών, πρόκλησης κοινωνικών αναταραχών, εκδήλωσης μαζικών αντιευρωπαϊκών αποσταθεροποιητικών κινήσεων, με σκοπό την ανάδειξη των εκλεκτών του Κρεμλίνου, ρωσόφιλων λαϊκίστικων κομμάτων, στις κυβερνήσεις των χωρών μελών, της ΕΕ.
Κάτι που θα εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδια της. Η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν αντίπαλο, τη Ρωσία, που δεν πιστεύει στις βασικές αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αγνοεί την έννοια της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας των κρατών.
Που δεν μοιράζεται τις ίδιες αξίες με την Ευρώπη. Που δεν λογοδοτεί στο εσωτερικό της χώρας, αφού η αντιπολίτευση βρίσκεται στη φυλακή. Που δεν υπολογίζει τις ανθρώπινες απώλειες ενός πολέμου. Που υπακούει στις αποφάσεις ενός ανδρός, παρά το θέατρο των συνεδριάσεων των συμβουλίων και των επιτροπών που παρακολουθήσαμε όλο αυτόν τον καιρό.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια τι νόημα μπορεί έχει η προτροπή να ανοίξει η ΕΕ τη στρόφιγγα των αγωγών του φυσικού αερίου; Τι νόημα μπορεί να έχει αυτή η πρόταση, σε συνδυασμό με το σχέδιο δημιουργίας ενός νέου αγωγού μέσω της Τουρκίας, που απαιτεί ένα χρονικό διάστημα κατασκευής γύρω στην 3ετία; Ειδικά όταν είναι δεδομένο, πως οι χώρες της Ευρώπης έχουν αποφασίσει να απεξαρτηθούν με κάθε κόστος από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Ποιος ακριβώς έχει πολιτικοποιήσει την ενέργεια και τη έχει μετατρέψει σε πολεμικό όπλο; Και γιατί κατηγορείται η ΕΕ για το σχέδιο της πράσινης μετάβασης;
Περιμένει η ηγεσία του Κρεμλίνου, την Ευρώπη να κάνει πίσω; Να λησμονήσει την επίθεση κατά της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας; Να κλείσει τα μάτια της μπροστά στα εγκλήματα πολέμου; Να ομαλοποιήσει τις «εμπορικές σχέσεις» της με το ρωσικό καθεστώς, ενώ το 30% μιας ευρωπαϊκής χώρας έχει προσαρτηθεί στη Ρωσία;
Είναι φανερό πως η Ρωσία επιθυμεί να ανακτήσει τον κυρίαρχο ρόλο που κατείχε στα ευρωπαϊκά ενεργειακά δρώμενα. Να δελεάσει την Ευρώπη με φθηνότερες ενεργειακές τιμές και ομαλές ροές. Και είναι απολύτως λογικό αυτό που επιδιώκει, αφού απέναντι της διακρίνει τη σύγχυση που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή ενεργειακή σκακιέρα και την απουσία μια στιβαρής ενεργειακής στρατηγικής.
Η Ρωσία θέλει με κάθε τρόπο να αποτρέψει την διείσδυση του Αμερικανικού και Καταριανού LNG στην Ευρώπη. Διότι γνωρίζει καλά πως μια τέτοια εξέλιξη θα πλήξει την οικονομία της, η οποία στηρίζεται στην πώληση του ορυκτού πλούτου της ρωσικής γης και μόνο. Διότι η Ρωσία δίχως τους υδρογονάνθρακες, όχι μόνο θα είναι ευάλωτη, αλλά θα αποτελεί με σφραγίδα, έναν παρία των οικονομικών, τεχνολογικών και γεωπολιτικών εξελίξεων του πλανήτη.
Είναι καθήκον της Ευρώπης να μην αντιμετωπίσει αυτήν την «επίθεση φιλίας» από τη ρωσική πλευρά, με καθαρά οικονομικά κριτήρια. Η Ρωσία μπορεί να εκβιάζει οικονομικά την Ευρώπη, όμως την ίδια στιγμή βιάζει μια κυρίαρχη και δημοκρατική χώρα. Και αυτό δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο.
H Ευρώπη δεν θα πρέπει να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω απέναντι σε αυτούς που κατηγορούν τη Δύση πως είναι μια αυτοκρατορία από νέγρους, εβραίους και ομοφυλόφιλους που συγκλίνουν κατά της Ιερής Ρωσίας και πως έχει σαν σκοπό να ευνουχίσει τους νεαρούς Ρώσους, να μετατρέψει τη Μόσχα σε Κογκό και να εξαφανίσει η Ρωσία. Όλα τα παραπάνω αναφέρονται σε μήνυμα του νέου διοικητή των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, Σεργκέι Σουριβίκιν.
Η χείρα ενεργειακής φιλίας που τείνει η Μόσχα, δεν έχει σκοπό να διευκολύνει την Ευρώπη. Δεν έχει σκοπό να κάνει ηπιότερη την ενεργειακή κρίση των ευρωπαίων πολιτών και να ομαλοποιήσει τις έκτακτες συνθήκες από τη γενικευμένη οικονομική κρίση. Η Ρωσία επιθυμεί να βρει τρόπο να επιβιώσει οικονομικά. Διότι στη σύγκρουση της με τη Δύση, γνωρίζει πολύ καλά ότι θα βγει χαμένη.
