Η «31» είναι μια παραλλαγή παιχνιδιού τράπουλας που υπολογίζει το άθροισμα των φύλλων, με μόνη διαφορά πως ο παίκτης καίγεται μόλις το άθροισμα των αριθμών των φύλλων που έχει στα χέρια του υπερβεί το 31, ενώ στο Blackjack καίγεται όταν υπερβεί το «21» και στο Baccarat καίγεται μόλις ξεπεράσει το «9».
Στην πράσινη τσόχα λοιπόν ο παίκτης επιδιώκει να πλησιάσει όσο πιο κοντά μπορεί στο στόχο του 31, αποφεύγοντας ωστόσο να μην το υπερβεί. Διότι διαφορετικά «θα καεί» και θα απωλέσει τα χρήματα που έχει ποντάρει.
Το παιχνίδι που παίζει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας έχει έναν εντελώς αντίθετο στόχο. Δεν θέλει με κανέναν τρόπο να βρεθεί κάτω από το δικό του «31», που δεν είναι άλλο, από το ποσοστό που είχε κατακτήσει στις εκλογές του 2019. Διότι αν μετά από 4 χρόνια έξαλλης και οργίλης αντιπολίτευσης δεν καταφέρει να συγκρατήσει το 31,53% που είχε επιτύχει στις εκλογές του 2019, την επόμενη ημέρα στον Σύριζα θα ψάχνουν να βρουν «για ποιον κτυπούν οι καμπάνες».
Όπως θυμόμαστε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκεντρώσει 1,9 εκατ. ψήφους και ποσοστό 35,46%. Όμως στις εκλογές του 2019 ο Σύριζα είχε απωλέσει 145 χιλιάδες ψήφους και είχε βρεθεί στο 31,53%.
Ε, αυτό το 31,53% επιθυμεί να διατηρήσει ο Αλέξης Τσίπρας με νύχια και δόντια. Διότι γνωρίζει καλά πως η καθοδική διάσπαση του 31%, θα επισφραγίσει την πλήρη αποτυχία της αντιπολιτευτικής τακτικής που ακολούθησε ο Σύριζα από το 2015 μέχρι σήμερα και θα πιστοποιήσει πανηγυρικά την ανεπάρκεια της πρότασης που προβάλει για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Και πιθανότατα η άνευ λογικής αποχώρηση των βουλευτών του Σύριζα από τις ψηφοφορίες του κοινοβουλίου και η όξυνση του αντιπολιτευτικού λόγου απέναντι στην κυβέρνηση με καταγγελίες για «χειραγώγηση της Δικαιοσύνης», για «διαπλοκή τομέων του κράτους με το οργανωμένο έγκλημα» και για «κακοποίηση του κράτους δικαίου», εκεί ακριβώς σκοπεύει. Στη συσπείρωση των ψηφοφόρων, στη συγκράτηση των απωλειών και στην προσέλκυση ψήφων από όμορους ιδεολογικά πολιτικούς χώρους.
Η προσπάθεια διατήρησης του 31%, αποκλείει την προσπάθεια κατάκτησης του 35% και πάνω, διότι έχει προφανώς άλλα χαρακτηριστικά. Άλλη γλώσσα χρησιμοποιείται για την προσέγγιση ψηφοφόρων από τον χώρο της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου και άλλη γλώσσα υιοθετείται για την προσέγγιση ψήφων από το χώρο της πέραν του Σύριζα Αριστεράς.
Πορευόμενος λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας με τους ύμνους του ΕΑΜ, το φλερτ με τις δήθεν ιδεολογικές αναφορές της 17Ν, την υιοθέτηση οποιουδήποτε κινήματος διαμαρτυρίας και την πολιτική εκμετάλλευση θεμάτων ακόμα και του ποινικού δικαίου, είναι φανερό πως ρίχνει λευκή πετσέτα στο πολιτικό ριγκ διεκδίκησης ψήφων από το κέντρο. Και απολύτως συνειδητά στρέφεται προς τα αριστερά του, χρησιμοποιώντας όλα τα ιδεοληπτικά στερεότυπα που συναρπάζουν την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με μοναδικό στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση.
Με αυτή τη λογική ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί τις περίπου 200 χιλιάδες ψήφους του κόμματος Βαρουφάκη, τις 80 χιλιάδες ψήφους που είχε λάβει το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τις περίπου 100 χιλιάδες ψήφους που είχαν συγκεντρώσει το 2019 το Ε.ΠΑ.Μ., η Λαϊκή Ενότητα, ο Ανταρσύα, το Κ.Κ.Ε. (μ-λ), το Μ-Λ Κ.Κ.Ε., το Ε.Ε.Κ. - Τροκτσιστές και η Ο.Κ.Δ.Ε. καθώς και κάποιες από τις ψήφους του Κ.Κ.Ε. που στις εκλογές του 2019 είχαν υποχωρήσει κάτω από το ψυχολογικό όριο των 300 χιλιάδων. Μιλάμε δηλαδή για 400 χιλιάδες πολύτιμες δυνητικές ψήφους, που ναι μεν δεν θα προσφέρουν στον Αλέξη Τσίπρα την πρωθυπουργία, αλλά θα του επιτρέψουν να παραμείνει στην αρχηγία του Σύριζα.
Το ζητούμενο λοιπόν για τον Αλέξη Τσίπρα είναι να μην καεί στην «τριανταμία» που παίζει και βρεθεί εκτός παιχνιδιού. Κάτι που θα ενεργοποιήσει τους φιλόδοξους δελφίνους που δεν επιθυμούν να καεί και η δική τους πολιτική σταδιοδρομία, παράλληλα με αυτήν του Αλέξη Τσίπρα.
