Η ιστορία της Αριστεράς είναι συνυφασμένη με τους νεκρούς. Οι νεκροί ασκούν μια διαχρονική γοητεία στους οπαδούς της, όπως τα πνεύματα στους Ινδιάνους, όπως τα μαντζούνια στους μάγους της Αφρικής, όπως οι επιθέσεις αυτοκτονίας των Ταλιμπάν ή των Ιαπώνων πιλότων Καμικάζι στη μάχη του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ακόμα και σήμερα σε πολιτικές συγκεντρώσεις ακούγονται τραγούδια και συνθήματα με σχετικό περιεχόμενο όπως «λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί», «ένας στο χώμα – χιλιάδες στον αγώνα», «το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει», «οι νεκροί μας – τα κέρδη τους» και άλλα.
Οι νεκροί σύμφωνα με την Αριστερά, είναι νεκροί από τον «αγώνα ενάντια στην αδικία», από τον «ταξικό αγώνα», από τον «αγώνα για τη λευτεριά» και από τον «αγώνα ενάντια στον εχθρό». Και η ύπαρξη νεκρών αποτελεί την κατάλληλη καύσιμη ύλη για να «ξυπνήσει το κίνημα» και να δημιουργηθεί μια ανεξέλεγκτη κατάσταση εκδήλωσης του θυμικού από την οποία η αριστερά προσπαθεί να κερδίσει πρόσκαιρα κέρδη. Αφού η αναταραχή, το μπάχαλο και το χάος αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία πατάει διαχρονικά. Διότι όταν όλα πάνε καλά, δεν συντρέχουν λόγοι αγανάκτησης και υπερδιέγερσης. Οπότε αυτοσκοπός παραμένει η εκμετάλλευση όσων γεγονότων μπορούν να πυροδοτήσουν μια έκρηξη, μέσα από την οποία η Αριστερά όλο και κάτι θα κερδίσει.
Τέσσερα χρόνια ο Σύριζα παρακαλούσε για νεκρούς στη χώρα. Παρακαλούσε για νεκρούς κατά τη διάρκεια της υβριδικής επίθεσης της Τουρκίας μέσω των μεταναστευτικών ροών στον Έβρο το 2020. Παρακαλούσε για νεκρούς κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όχι μόνο όσον αφορά θύματα από τον covid-19, αλλά και όσον αφορά θύματα από τις εκδηλώσεις βίας λόγω της επιβολής των μέτρων κοινωνικής απομόνωσης. Παρακαλούσε για νεκρούς κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων συμπαράστασης στην απεργία πείνας του τρομοκράτη Κουφοντίνα. Παρακαλούσε για νεκρούς στις πυρκαγιές και στις φυσικές καταστροφές. Παρακαλούσε για νεκρούς ανάμεσα στους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο. Και ονειρευόταν νεκρά παιδάκια στον Έβρο πριν από κάποιους μήνες.
Και σήμερα η ανείπωτη τραγωδία με το χάσιμο της ζωής τόσων νέων παιδιών στα Τέμπη αποτελεί για μία ακόμα φορά το κατάλληλο υλικό, για να μετατραπεί αυτός ο εφιάλτης που ζούμε, σε προεκλογικό όπλο στα χέρια του Σύριζα. Η Αριστερά καπηλεύτηκε και καπηλεύεται με τον χειρότερο τρόπο τον σιωπηλό πόνο μπροστά σε αυτήν την τραγωδία, ή ακόμα και το θυμό των νέων απέναντι σε αυτό το φρικτό γεγονός.
Βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας οι συντεταγμένες δυνάμεις του ΚΚΕ, με τον πειθαρχημένο βηματισμό του κόκκινου στρατού, με τα στειλιάρια στα χέρια και τις μικρές κόκκινες σημαιούλες απαγγέλοντας τα γνωστά μακρόσυρτα συνθήματα τους κατά του κεφαλαίου, του καπιταλισμού, των αφεντικών, των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων. Βγήκαν στους δρόμους οι «αγανακτισμένοι», οι «συλλογικότητες», οι «ομάδες πολιτών» και οι «επιτροπές αλληλεγγύης» για να καταγγείλουν «το σύστημα», «τις ιδιωτικοποιήσεις», «τα κέρδη» και την κυβέρνηση. Τέλος βγήκαν στο δρόμο και οι ημιπιτσιρικάδες με τις μολότοφ, τα καδρόνια και τις πέτρες.
Σκεπάζοντας τις σπαρακτικές φωνές των γονιών και τα χαμόγελα στις φωτογραφίες των παιδιών που χάθηκαν. Λες και η καταστροφική οργή γιατρεύει τον πόνο, ή διορθώνει τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος.
Η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της, θα αναζητήσει τις ευθύνες και θα τις αποδώσει στους ενόχους αυτού του εγκλήματος. Η επιτροπή των εμπειρογνωμόνων θα ρίξει φως στο διαχρονικό χάος του project «ελληνικός σιδηρόδρομος», που χάνεται ανάμεσα στον ακραίο κρατισμό, στην ανικανότητα του δημοσίου να ρυθμίσει και να εποπτεύσει, στην αναποτελεσματικότητα των εργολάβων και στο βασίλειο των κομματικών μηχανισμών και των συνδικαλιστών.
Και φυσικά ο ηθικός αυτουργός αυτής της καταστροφής, όπως έγραψε χθες η ψυχολόγος και κοινωνική ερευνήτρια Αγνή Μαριακάκη δεν θα δικαστεί ποτέ, δεν θα συζητηθεί καν, και αφορά όλους μας. «Ο ηθικός αυτουργός είναι η νοοτροπία του δεν πειράζει, δεν βαριέσαι, όσο πάει, κι όπου πάει… Και μας αφορά όλους αυτή η νοοτροπία. Κι αν θέλουμε, ο καθένας από μας, να κάνουμε κάτι ουσιαστικό που θα σεβαστεί και θα τιμήσει τις ζωές που χάθηκαν, ας κάνουμε την οργή μας δέσμευση σε μια πορεία προσωπικού ήθους.»
Οι κατ’ επάγγελμα αγανακτισμένοι, λάτρεις του χάους και των νεκρών προσπαθούν και πάλι να δημιουργήσουν ένα νέο Δεκέμβριο 2008. Προσπαθούν για μια ακόμα φορά να «ισοφαρίσουν» το Μάτι. Και προσπαθούν να εντάξουν την εθνική πληγή του θανάτου τόσων νέων ανθρώπων, στην προεκλογική τους ατζέντα. Αναζητώντας ψήφους μέσα από το εθνικό δράμα.
ΥΓ. Το γεγονός ότι τα ηγετικά στελέχη του Σύριζα που ενώ αντιτίθενται στην αξιολόγηση των εργαζομένων, εγκαλούν τον κρατικό ΟΣΕ για την απουσία μηχανισμών αξιολόγησης του προσωπικού του, και ότι κατηγορούν την ιδιωτικοποίηση που έγινε επί των ημερών τους, είναι βαθιά ανήθικο και υποκριτικό.
