O συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι τόσο απηρχαιωμένος και απαξιωμένος, που όλα όσα συμβαίνουν γύρω από αυτόν παραπέμπουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Και ειδικότερα σήμερα οι 24ωρες απεργίες που προκηρύσσει η ΑΔΕΔΥ αποτελούν το πιο σύντομο ανέκδοτο, θυμίζοντας πως ο συνδικαλισμός του 2023 βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.
Η χθεσινή απεργία του ευρύτερου Δημόσιου τομέα, ακολούθησε το κλασσικό τελετουργικό, που συνηθίζεται σε όλες τις συνδικαλιστικές παρελάσεις. Πρώτοι - πρώτοι οι συνδικαλιστικοί ταγοί της χώρας ακολουθούμενοι από τα στελέχη των ομοσπονδιών, των σωματείων και των οργανώσεων. Κάπου πιο πίσω οι συλλογικότητες του Σύριζα με τα πρωτοκλασάτα στελέχη του.
Πιο πίσω οι συντεταγμένες δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, του ΠΑΜΕ, των επαγγελματικών στελεχών και των φοιτητών που ανάλογα με την κινητοποίηση, υποδύονται τους ρόλους που τους ανατίθενται. Πότε τους καθηγητές, πότε τους φοιτητές, πότε τους εργάτες, πότε τους οικοδόμους, πότε τους υγειονομικούς και προχθές τους δημοσίους υπαλλήλους. Με τα ροπαλάκια τους, με τα σημαιάκια τους, με τα κράνη τους, έτοιμοι για να συγκρουστούν στο «μετερίζι της ταξικής πάλης» όπως συνηθίζουν να λένε.
Ακολουθούν τα μπλοκ των μεταναστών, των δικαιωματιστών, των ηθοποιών και των διάσπαρτων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής αριστεράς και στο τέλος εμφανίζονται και «γνωστοί άγνωστοι» που επιβιώνουν όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις σχεδόν 50ετείς προσπάθειες των αστυνομικών αρχών.
Κάθε μια από αυτές τις ομάδες εκπληρώνει τον αυτοσκοπό της. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δικαιολογούν την ύπαρξη τους. Οι συλλογικότητες του Σύριζα πιστοποιούν τον αγωνιστικό τους χαρακτήρα. Το ΚΚΕ κτίζει το επαναστατικό φρόνημα των μελών του, περιφέροντας τον κομματικό στρατό σαν πειθαρχημένο άγημα στους δρόμους των Αθηνών. Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των μεταναστών βρίσκουν ένα τρόπο να παρουσιάσουν τα αιτήματα τους. Οι δικαιωματιστές βρίσκουν τρόπο παρέμβασης. Οι ηθοποιοί χαριτολογούν. Οι εξωκοινοβουλευτικές κομμουνιστικές ομάδες αυτοεπιβεβαιώνονται για την ανάγκη ύπαρξης τους. Και οι γνωστοί άγνωστοι εκδηλώνουν την αντικοινωνική και «αντισυστημική» συμπεριφορά τους.
Η προχθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ είχε ξεκινήσει σαν στάση εργασίας για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Στην πορεία μετατράπηκε σε 24ωρη απεργία για να απαιτήσει «μαζί με όλους τους εργαζόμενους και το λαό να μπει τέρμα στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες για το δολοφονικό έγκλημα των Τεμπών».
Βέβαια, τις προηγούμενες ημέρες η ΑΔΕΔΥ είχε ήδη προκηρύξει «απεργία - αποχή» από όλες τις διαδικασίες και όλα τα στάδια της στοχοθεσίας & αξιολόγησης του ν. 4940/2022. Με σκοπό να απαιτήσει και να επιτύχει την ανάκληση των ρυθμίσεων του νόμου, που αφορούν στην «αντιδραστική» στοχοθεσία και «αξιολόγηση» για τους υπαλλήλους των δημοσίων υπηρεσιών υπουργείων, Δήμων, Περιφερειών, ΕΦΚΑ και λοιπών φορέων του δημόσιου τομέα. Δηλαδή να μην ισχύσει για τους δημοσίους υπαλλήλους, αυτό που ισχύει για όλους τους υπαλλήλους, σε όλες τις επιχειρήσεις και τους δημόσιους φορείς σε όλα τα πλάτη και μήκη της Γης.
Η ΑΔΕΔΥ θεωρεί ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση που σκοπεύει να οδηγήσει στη βελτίωση της λειτουργίας των υπηρεσιών και φορέων του δημόσιου τομέα και στην επιβράβευση των παραγωγικών Δημοσίων Υπαλλήλων με μπόνους είναι ψευδεπίγραφη. Διότι σύμφωνα με τους συνδικαλιστές η νέα αξιολόγηση παραμένει αντιδραστική και αποτελεί μηχανισμό που στοχεύει στη διάσπαση, στη χειραγώγηση και υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων.
Η ΑΔΕΔΥ θεωρεί ότι η άμεση σύνδεση της αξιολόγησης με τη μισθολογική εξέλιξη και το βαθμό επίτευξης στόχων που προωθείται μέσα από το «σύστημα κινήτρων και ανταμοιβής», θα οδηγήσει στη συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, στην εξέλιξη των αρεστών, ενώ ανοίγει ο δρόμος για την εντατικοποίηση της εργασίας, με εργαζόμενους σιωπηλούς και φοβισμένους.
Δεν είναι εξοργιστικό; Την ίδια στιγμή που η χώρα βουβή και μουδιασμένη βιώνει τα πρώτες ημέρες μετά το τραγικό δυστύχημα εκφράζοντας εκατοντάδες «γιατί» και απαιτώντας απαντήσεις σε εκατοντάδες ερωτήματα, μεταξύ των οποίων πολλά αφορούν και τους υπαλλήλους του κρατικού ΟΣΕ, σχετικά με την εκπαίδευση τους και την αξιολόγηση τους, η ΑΔΕΔΥ συσπειρώνεται πίσω από δημοσιοϋπαλληλικό άβατο. Φωνάζοντας το «κάτω τα χέρια από το Δημόσιο», συνοδευμένο από τα εμμετικά και τοξικά συνθήματα που ακούστηκαν στην πορεία.
Μια θλιβερή απεργία, μια καταστροφική πορεία, μια αντιδραστική στάση. Αν δεν ήμασταν όλοι μας τόσο φορτισμένοι και πονεμένοι από αυτό το εξωφρενικό γεγονός που θέρισε τόσες ζωές νέων ανθρώπων, θα μπορούσαμε να πούμε πως η απεργία της ΑΔΕΔΥ δεν είναι πια το πιο σύντομο ανέκδοτο, αλλά ένας αναχρονιστικός εφιάλτης που προκαλεί την κοινωνία και τους πολίτες που πραγματικά εργάζονται, μοχθούν και παράγουν.
