Διαβάζουμε και ακούμε πολύ συχνά, πως υπάρχει μεγάλη μερίδα πολιτών που ενώ είχαν ψηφίσει το 2019 το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, σήμερα αμφιταλαντεύονται για το που θα δώσουν την ψήφο τους. Και αυτό διότι αισθάνονται απογοητευμένοι και προδομένοι από τις πολιτικές που ακολούθησε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα οι πολίτες αυτοί δεν είναι μέλη του κυβερνώντος κόμματος, αλλά μετριοπαθείς κεντρώοι, που το 2019 στράφηκαν προς τη Νέα Δημοκρατία μπροστά στον κίνδυνο να συνεχιστούν οι πειραματισμοί και οι εμμονικές πολιτικές που είχαν κυριαρχήσει την περίοδο 2015 - 2019 και είχαν οδηγήσει στα γνωστά σε όλους μας καταστροφικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
Οι εμπνευστές του συγκεκριμένου αφηγήματος περιγράφουν ότι οι «απογοητευμένοι ψηφοφόροι», θα γυρίσουν την πλάτη στην κυβέρνηση, λόγω της «αντιδημοκρατικής εκτροπής», της «καταπάτησης των ελευθεριών», της «κυβερνητικής αυταρχικότητας» και της «ανεπάρκειας που έδειξε το επιτελικό κράτος». Ωστόσο, δεν καταλήγουν στο «δια ταύτα». Δηλαδή στο προς τα που θα κατευθυνθούν αυτές οι ψήφοι. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Διότι οι πολίτες που εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία είναι συγκροτημένοι και ρεαλιστές. Οπότε ούτε πρόκειται να απόσχουν από την εκλογική διαδικασία, αλλά ούτε και σκοπεύουν να «ρίξουν μόνο αρνητική ψήφο».
Όμως ποιες είναι οι εναλλακτικές επιλογές που έχουν οι «δυσαρεστημένοι» με την κυβέρνηση πολίτες; Προς τα που θα κατευθυνθούν; Ίσως στις πρώτες εκλογές με την απλή αναλογική θα εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους ψηφίζοντας ένα μικρότερο κόμμα; Ίσως. Ωστόσο στις δεύτερες εκλογές με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, από τις οποίες θα πρέπει να προκύψει κυβέρνηση, εκεί θα μετρήσει η θετική και όχι η αρνητική ψήφος. Οπότε πόσο πιθανό είναι, οι ψήφοι των απογοητευμένων πολιτών να κατευθυνθούν προς την αντιπολίτευση ώστε να δομηθεί μια κυβέρνηση – Δελφινάριο, με πρωταγωνιστή ένα κόμμα – παρωδία;
Διότι μόνο με παρωδία μπορεί να μοιάζει πλέον ο Σύριζα, ειδικά με τη στάση του απέναντι στα όσα συμβαίνουν στο Παρίσι, με αφορμή τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό που προωθεί ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.
Σκηνή 1η, 2017: Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Σύριζα υποστηρίζουν τον προεδρικό υποψήφιο της Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν, που «αποτελεί την πραγματική εναλλακτική επιλογή απέναντι στον εφιάλτη της Λεπέν και που στηρίζεται, μεταξύ άλλων, τόσο από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, όσο και από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Για τον Σύριζα και τον Αλέξη Τσίπρα «η υποψηφιότητα του ανεξάρτητου κεντρώου υποψήφιου Εμμανουέλ Μακρόν δεν μπορεί να είναι το αντίπαλο δέος στην Λεπέν, αφού σύμφωνα με τις προγραμματικές του διακηρύξεις, θα σημάνει τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που γνωρίσαμε ως σήμερα στη Γαλλία και στην Ευρώπη».
Σκηνή 2η, 2017: Ο Αλέξης Τσίπρας επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον προεδρικό υποψήφιο Εμανουέλ Μακρόν, τον συγχαίρει για το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου και του εύχεται καλή επιτυχία στη μάχη του β’ γύρου απέναντι στην άκρα Δεξιά και εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι με την εκλογή του θα υπάρξει συνέχεια στις στενές σχέσεις φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γαλλία.
Σκηνή 3η, 2017: Στις 28 Μαρτίου ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει πως η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν «είναι μια ανάσα για τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη και πως είναι βέβαιος ότι θα εργαστεί μαζί του στενά προκειμένου να αλλάξει πορεία η Ευρώπη, να εμπνεύσει ξανά τους λαούς της και να μην ξαναζήσει ποτέ τον εφιάλτη της ακροδεξιάς». Δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας που το 2017 συγκυβερνούσε με τον ακροδεξιό σχηματισμό του Πάνου Καμμένου, στήριζε τον ακροαριστερό Μελανσόν και στο τέλος έστελνε συγχαρητήρια στον φιλελεύθερο Μακρόν.
Σκηνή 4η, 2018: Ο επικεφαλής της Γαλλικής Αριστεράς, Ζαν Λυκ Μελανσόν στρέφεται κατά του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, χαρακτηρίζοντάς τον ως μία «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής». Κατηγορώντας τον μάλιστα, πως εξελέγη, υποσχόμενος ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όταν του παρουσίασαν ένα απαράδεκτο μνημόνιο το έθεσε σε δημοψήφισμα, χωρίς να αποδεχθεί τελικά τη βούληση του λαού του, πως πρόδωσε το λόγο του και πως ξεπουλά τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει τη χώρα του. Αρνούμενος δε να ταυτιστεί μαζί του δήλωσε πως «θέλει να υπάρχει ούτε ένας Γάλλος πολίτης που να πιστεύει πως αν εγώ αναλάβω την εξουσία θα γίνω ένας ακόμη… Τσίπρας». Ταυτόχρονα ζήτησε την αποβολή του Σύριζα από την ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Σκηνή 5η, 2022: Μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι η ήττα Μακρόν είναι ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του και πως η μόνη ελπίδα είναι η ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς.
Σκηνή 6η, 2023: Ο Σύριζα εκπροσωπείται στις διαδηλώσεις στο Παρίσι κατά του Γάλλου προέδρου και της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που προωθεί. Όπως πληροφορούμαστε ο Σύριζα θα συμμετάσχει στις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, καταγγέλλοντας την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης των Γάλλων εργαζομένων από τα 62 στα 64 έτη. Τη ίδια στιγμή βέβαια που η κυβέρνηση Σύριζα είχε νομοθετήσει το ηλικιακό όριο των 67 ετών.
Αν τα προαναφερθέντα δεν είναι παρωδία της πολιτικής τι είναι; Δεν οδηγούν στην απόλυτη γελοιοποίηση και απαξίωση της έννοιας της πολιτικής; Και δεν υπόσχονται μια κυβέρνηση που θα μοιάζει με επιθεώρηση στο Δελφινάριο;
Με αυτό το σκεφτικό είναι δυνατόν το κρίσιμο τμήμα των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας του 2019, που σύμφωνα με το αφήγημα των «ψύχραιμων και αντικειμενικών σχολιαστών» δηλώνει δυσαρεστημένο, να μην ψηφίσει και πάλι Νέα Δημοκρατία; Και αντίθετα να επιθυμεί να παίξει το ρόλο του αυτόχειρα θεατή μιας επιθεώρησης στο Δελφινάριο, που θα ξεκινήσει σαν παρωδία και θα καταλήξει σε δράμα;
