Στο στόχαστρο των ξενοδόχων βρίσκεται και πάλι ο θεσμός των βραχυχρόνιων μισθώσεων, δηλαδή των γνωστών «μισθώσεων τύπου Airbnb». Ο θεσμός που αποτελεί μέρος της οικονομίας του διαμοιρασμού, που γνωρίζει πρωτοφανή ανάπτυξη σε όλον τον πλανήτη, καθώς ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής, μεταβάλλοντας άρδην το οικοσύστημα των κατοικιών καθώς και τον τουριστικό τομέα.
Η λέξη «και», δεν μπήκε τυχαία. Διότι η εφαρμογή της οικονομίας του διαμοιρασμού στον τομέα της διαμονής δεν αφορά μόνο τους τουρίστες. Αλλά κυρίως νέους ανθρώπους που μπορούν μέσω της τηλεργασίας να ζήσουν σε μια άλλη χώρα ή σε μια άλλη πόλη για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, φοιτητές που έρχονται μέσω Erasmus για έξι ή δώδεκα μήνες, όπως και επαγγελματίες που έρχονται να εργασθούν με βραχυχρόνιες συμβάσεις για λογαριασμό επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες στη χώρα μας. Οι βραχυχρόνιες μισθώσεις αφορούν χιλιάδες νέους ανθρώπους από όλον τον κόσμο.
Κάθε μέλος αυτών των ομάδων που προαναφέρθηκαν, δεν μπορεί να επωμιστεί το βάρος του κόστους της διαμονής σε ξενοδοχείο για καιρό. Ταυτόχρονα δεν μπορεί να ενοικιάζει ένα ακίνητο μέσω μακροχρόνιας σύμβασης, αφού πιθανότατα δεν διαθέτει ελληνικό ΑΦΜ, δεν μπορεί να μπλέξει με τις διαδικασίες αιτήσεων για να βάλει ίντερνετ ή να βάζει στο όνομα του σε συνδέσεις με τα δίκτυα υποδομών και να πληρώνει λογαριασμούς ενέργειας και νερού, ή να καταβάλει κοινόχρηστα. Όμως θέλει να έχει όλες αυτές τις υπηρεσίες, θέλει να ζήσει σαν «ντόπιος μέσα στην πόλη», θέλει να ζήσει σε σπίτι και να αισθάνεται αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν «home away from home». Και έτσι αναζητά ένα χώρο διαμονής με το κλειδί στο χέρι, που να του προσφέρει την αίσθηση πως μένει σε μια κατοικία, χωρίς ωστόσο να αναλαμβάνει τις δυσκολίες, τις διαδικασίες και τις δεσμεύσεις που συνοδεύουν τη διαμονή του σε αυτήν.
Οι προαναφερθέντες δεν είναι οι τυπικοί τουρίστες και δεν θα ήταν ποτέ πελάτες ξενοδοχείων. Πολύ απλά αν δεν είχαν τη δυνατότητα που τους προσφέρει η οικονομία του διαμοιρασμού, δεν θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα τα δεδομένα που παρουσιάζονται σχετικά με τα έσοδα των ιδιοκτητών των ακινήτων που προσφέρονται για βραχυχρόνιες μισθώσεις, δεν αποτελούν απαραίτητα απώλειες για τον ξενοδοχειακό κλάδο. Το πιθανότερο είναι πως τα έσοδα αυτά, δεν θα είχαν εισρεύσει στην εγχώρια οικονομία.
Μελετώντας την πρόσφατη μελέτη της Grant Thornton για την οικονομία διαμοιρασμού, βλέπουμε πως στη χώρα μας υπάρχουν 129 χιλιάδες ακίνητα που έχουν δυνατότητα φιλοξενίας 494 χιλιάδων ατόμων. Δηλαδή υπάρχουν 129 χιλιάδες ακίνητα που είτε κτίστηκαν από την αρχή, ή ανακαινίστηκαν, ή αναβαθμίστηκαν συνεισφέροντας με αυτόν τον τρόπο στην ανάπτυξη της οικοδομικής δραστηριότητας. Ταυτόχρονα η διαχείριση αυτών των ακινήτων έχει δημιουργήσει πολλές θέσεις απασχόλησης.
Αρκετά από αυτά τα ακίνητα δρουν συμπληρωματικά στα αντίστοιχα τουριστικά καταλύματα, σε μια σειρά από τουριστικούς προορισμούς. Και ειδικά στους προορισμούς, που οι ξενοδοχειακές υποδομές δεν είναι επαρκείς. Εκεί οι βραχυχρόνιες μισθώσεις αποτελούν το βασικό στήριγμα της τουριστικής ανάπτυξης, αφού έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν τουρίστες που δεν βρίσκουν διαθέσιμες ξενοδοχειακές κλίνες. Ή μπορούν να φιλοξενήσουν πολυπληθείς οικογένειες ή γκρουπ επισκεπτών, που δεν θα επέλεγαν για τη διαμονή τους ένα κλασσικό ξενοδοχείο.
Ο πόλεμος κατά των βραχυχρόνιων μισθώσεων που κρατάει από το 2016, δεν είναι εποικοδομητικός.
Υπάρχει θέμα ανταγωνισμού με τα ξενοδοχεία; Ίσως ως έναν βαθμό, αν και οι φιλοξενούμενοι στις βραχυχρόνιες μισθώσεις έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τους πελάτες των ξενοδοχείων, καθώς έχουν εντελώς διαφορετικές βιωματικές προτεραιότητες.
Υπάρχει πρόβλημα με το απόθεμα των προς ενοικίαση κατοικιών; Υπάρχει, αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα λυθεί με τους προτεινόμενους περιορισμούς.
Υπάρχει πρόβλημα με τα φορολογικά έσοδα; Η πλατφόρμα της ΑΑΔΕ για τις μισθώσεις από την πλευρά των ιδιωτών ιδιοκτητών και το αυστηρό λογιστικό περιβάλλον των νομικών προσώπων που διαχειρίζονται τις βραχυχρόνιες μισθώσεις, φροντίζουν για τη φορολογική κάλυψη όλης αυτής της οικονομικής δραστηριότητας.
Οι «μισθώσεις τύπου Airbnb», αποτελούν την απάντηση στις νέες συνθήκες ζωής και εργασίας. Ταυτόχρονα αποτελούν και την απάντηση που επιζητούν τα εκατομμύρια φίλων του βιωματικού τουρισμού. Όποιος αδυνατεί ή αρνείται να αντιληφθεί αυτή τη νέα πραγματικότητα και αρκείται σε ένα αντιπαραγωγικό κυνήγι κατά της οικονομίας του διαμοιρασμού, πιθανότατα δεν θα μπορέσει να προσαρμόσει ούτε καν το δικό του προϊόν.
