Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αδικηθεί σε μεγάλο βαθμό από το κόμμα του, από τους ψηφοφόρους και από την ιστορία. Ως πρωθυπουργός, συνέβαλε στη δημιουργία σημαντικών εργαλείων δημοκρατικής διακυβέρνησης, τα οποία ορθώς υπενθυμίζει στις δημόσιες παρεμβάσεις του όπως η χθεσινή ομιλία του στη Βουλή.
Η πορεία του, είναι που κάνει τόσο παράταιρη και δυσεξήγητη την πολιτική εγγύτητα του με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Βρίσκω «λίγη» την εξήγηση πως την εγγύτητα την επιβάλουν οι πολιτικοί φίλοι και πρώην συνεργάτες του όπως ο Ραγκούσης και η Ξενογιανακοπούλου , που απολαμβάνουν από το 2015 και μετά βουλευτικές έδρες και κομματικά αξιώματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και εκείνοι που έμειναν πλάι του στα μέσα έξω στην Χαριλάου Τρικούπη όπως ο Χ. Καστανίδης και άλλοι λιγότερο εμφανείς και δίνουν σκληρή μάχη να πείσουν, ότι η αναβίωση της Δημοκρατικής Παράταξης περνάει μέσα από τη συνένωση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και -γιατί όχι- μια θητεία προέδρου Δημοκρατίας στον εγγονό και γιο των Παπανδρέου.
Στην παρέμβαση του στη Βουλή, πίσω απ΄αυτά που είπε, διαβάζονται άλλα τόσα.
Αξιοπρόσεκτη η δήλωσή του: « υπερψηφίζουμε την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ».
Σαν να μην εμπιστευόταν και πολύ τον επίσημο εκπρόσωπο του προέδρου Νίκου Ανδρουλάκη, για την καθαρότητα του μηνύματος που έπρεπε να περάσει. Ψηφίζουμε την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με το ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκουμε το ίδιο πράγμα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην 15λεπτη ομιλία του δεν ακούστηκε ούτε μια φορά το όνομα «ΠΑΣΟΚ» και η κατακλείδα της, ήταν ένα προσκλητήριο προς του πολίτες για «Δημοκρατική αντίσταση για τη δημοκρατική ανάταση». Παρεμφερές το σύνθημα με τα «τρία άλφα» που έχει διαλέξει ο Αλέξης Τσίπρας, για να δηλώσει τη δική του δημοκρατική αναγέννηση της πατρίδας: Αντίσταση, Αλληλεγγύη και αλλαγή. Θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι απλά οι λογογράφοι τους, έχουν την ίδια έμπνευση.
Ο κ Παπανδρέου θα έπρεπε να διαφυλάξει με περισσότερη φροντίδα το πολιτικό του κεφάλαιο και την υστεροφημία του. Αξίζει περισσότερα από το να ταυτίζεται στη συνείδηση των πολιτών, με το λαϊκιστικό αφήγημα της Κουμουνδούρου που πριμοδοτεί την αντι- συστημική ψήφο.
Δεν είναι η ρέπλικα του Τσίπρα του 2012 να αναρωτιέται ποιος παίρνει αποφάσεις και που πηγαίνουν τα χρήματα του ελληνικού λαού και να ζητάει όπως ο Δ. Κουτσούμπας « να πάρει ο λαός στα χέρια του τα μέσα παραγωγής.» Είναι κωμική η προσπάθεια να εμφανιστεί ως αντι- συστημικός και διπλά παράταιρο, με φρασεολογία Κουμουνδούρου, Περισσού να δηλώσει φίλος του λαού και εχθρός των λίγων.
Ηταν απείρως πιο ειλικρινής ο Βασίλης Κεγκέρογλου, όταν στη δική του παρέμβαση έθετε το επίδικο χωρίς φιοριτούρες: δεν μπορεί η κυβέρνηση να αποφασίζει μόνη της για τα λεφτά του Ταμείου ανάκαμψης.
