Ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατέφυγε στο γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς για να εμβαπτιστεί ως ευρωπαίος, προοδευτικός και σοσιαλδημοκράτης, είναι μια αφελής προσέγγιση του ταξιδιού του στο Βερολίνο. Η ανάγκη για συνεργασία των προοδευτικών δυνάμενων, ώστε να περιοριστεί ο κίνδυνος συνεργασίας της Δεξιάς με την ακροδεξιά, που προέταξε στις δηλώσεις του ήταν ο φερετζές της πραγματικής ανάγκης, που τον οδήγησε στα γραφεία του SPD.
Μια παρέμβαση γερμανικής ισχύος και πειθούς προς το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του αποζητούσε, παραμονές εθνικών εκλογών. Να πειστεί η Χαριλάου Τρικούπη πως αντάμα με το ΣΥΡΙΖΑ, ως προοδευτικοί, θα δώσουν τη μάχη κατά της συντήρησης και της Νέας Δημοκρατίας.
Ο κ.Τσίπρας που μετέβαλε το κόμμα του σε χρησιμοθήρα υψηλού επιπέδου, δεν έχει ανάγκη ούτε από ταμπέλες ούτε από δικαιολογίες για τις αμφιλεγόμενες συμμαχίες του στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Αισθάνεται, ίσως και όχι αδίκως, ότι στο Βερολίνο του χρωστάνε και ότι έφτασε η στιγμή της ανταπόδοσης.
Πέρασε ως πρωθυπουργός, όσα απαιτούσε και έθετε ως όρους στο μνημόνιο ο λησμονημένος Σόιμπλε και που είχαν αρνηθεί όλοι όσους κατήγγειλε, ως γερμανοτσολιάδες και νενέκους. Έκλεισε τη συμφωνία των Πρεσπών πιο γρήγορα από ότι ανοιγοκλείνουν τα ανθρώπινα βλέφαρα, ενώ οι υπουργοί του εξακόντιζαν αδιανόητες κατηγορίες για χρηματισμούς και μίζες, με τη «μαντάμ Μέρκελ» να εμφανίζεται ευγνωμονούσα δημοσίως.
Είναι καταγεγραμμένη η ιστορική στιγμή των κοινών δηλώσεων τους, μπροστά από το τζάκι στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί όπου η γερμανίδα καγκελάριος τον επαινεί για το θάρρος του και εκείνος, ως πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι η συμφωνία των Πρεσπών «είναι μια συμφωνία μοντέλο και για άλλες διαφορές, που αποδεικνύει ότι κοινά αποδεκτές λύσεις - χωρίς την επιβολή του ενός μέρους επί του άλλου- είναι εφικτές».
Τι ζητάει ο Τσίπρας στο Βερολίνο είναι εύκολα εξηγήσιμο. Τι προσβλέπουν οι γερμανοί από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πιθανούς του εταίρους, θα είχε αξία να ανιχνεύσουμε. Εντός αυτής της εξίσωσης εντάσσεται και η σπουδή, έως και εμμονή, γερμανικών μέσων για τις υπαρκτές και ανύπαρκτες υποθέσεις που δημιουργούσαν απαξία, πρόβλημα στην κυβέρνηση και στη διεθνή εικόνα της χώρας. Όπως η κατασκευασμένη ιστορία με τη μικρή νεκρή Μαρία στην αμμονησίδα του Έβρου.
Ιστορία που στήθηκε με τη συνδρομή της «προσφύγισσας» Μπαϊντά η οποία πληροφορηθήκαμε ότι ζει μια άνετη ζωή στη Γερμανία, μπαινόβγαινε στην Τουρκία με άνεση και έφτασε με προφανή αποστολή στον Έβρο. Δεν υπάρχουν αποδείξεις - όπως έγραφε και το Der Spiegel όταν (δεν) ανασκεύασε την ιστορία του νεκρού παιδιού- αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως πολλοί εντός και εκτός Ελλάδας μοιράζονται την ίδια απελπισία, μπροστά στην επανεκλογή της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη.
